Ik heb mijn biologische vader gevonden

Toen ik ongeveer 15/16 jaar oud was stond ik al eens op het punt om in contact te komen met mijn biologische vader. Iets hield mij tegen. Angst. En nu… Nu zijn we 11 jaar verder en heb ik mijn biologische vader gevonden, hoe dan?!

Ik heb een broertje

Hij had op dat moment een gezin, een zoon. Ja ik heb dus een broertje.. En hoewel mijn leven al jaren op zijn kop staat, wilde ik zijn leven niet op de kop zetten. Met name die van zijn gezin niet. Daarnaast was ik er toen gewoon niet aan toe. Mijn grootste angst was dat hij mij zou afwijzen. Maar in feite heeft hij dat toch al gedaan met mijn geboorte toch? biologische vader gevonden

Van een blogartikel naar contact opnemen met mijn biologische vader

Nu ben ik 26. We zijn 11 jaar verder en nog geen enkele vraag is beantwoord. Ik kreeg een idee om een blog te schrijven. Een blog over het niet weten wie je biologische vader is. Een blog met vragen aan mijn biologische vader. Wie weet vinden jullie het interessant dus die blog zal binnenkort ook nog verschijnen. Maar goed, ik belde mijn moeder, want het onderwerp gaat niet alleen mij aan, maar ook haar. Ik wilde graag eerst haar toestemming. Haar goedkeuring. En ja, die kreeg ik. Ze begrijpt dat dit erg belangrijk voor mij is en beseft goed dat ik stukje identiteit mis doordat ik mijn biologische vader niet ken.

Ongeveer 1,5 uur hebben we samen aan de telefoon gezeten. In die anderhalf uur waar ik haar vragen stelde over de bewuste periode en wat haar gevoelens erbij waren veranderde er ontzettend veel. Ze is op Facebook gaan zoeken naar hem… Ze vond hem meteen! Met trillende vingers ben ik ook gaan zoeken, hij kwam als eerste zoekresultaat naar voren. Het kan toch niet waar zijn? Zolang gezocht en zo makkelijk gevonden?! Zijn Facebook profiel, vol foto’s en informatie stond gewoon openbaar gedeeld, dus we konden zijn foto’s bekijken en een aantal jaren terug gaan en dus zien dat hij wel een Groninger is ondanks dat hij nu, ja schrik niet, een half uurtje bij mij vandaan woont. Hoe apart is dat?! Ik heb mijn biologische vader gevonden, na zo’n 26 jaar. Mijn moeder was zo zeker van haar zaak dat ze mij aanspoorde om een bericht te sturen. biologische vader gevonden

“Doe het gewoon lieverd, probeer het in elk geval, je hebt zoveel vragen”

En daar zat ik, achter mijn laptop, Leia lag op bed en mijn telefoongesprek met mijn moeder stond op speaker. Met trillende vingers typte ik mijn eerste bericht. “Hoi.. Klopt het dat jij vroeger aan de … straat woonde in Groningen? Groetjes Cassandra” . Nu nog de moed vinden om op verzenden te drukken. Ik durfde niet. Want ik wist meteen dat als hij zou reageren, mijn wereld in één klap op zijn kop zou staan. “Verzend het nou maar lieverd, hij eet je echt niet op. Hij is, ondanks wat er is gebeurt, altijd een lieve man geweest.” Aldus mijn moeder. En daar ging ik. Enter. Nu is er geen weg meer terug. Zo’n 40 minuten later kreeg ik bericht terug dat dat klopte en waarom ik daar naar vroeg. Ik vroeg of hij mijn moeder nog kende en zo kwam het gesprek langzaam op gang. Alles klopte. Dus ik zei hem; Oké, hou je vast. Ik ben je dochter. 

biologische vader gevonden