Hellen | De consequenties van onze opvoeding
De consequenties (resultaten of uitwerkingen, geef het een naam ;) ) van de opvoeding van kinderen kan niemand exact voorspellen..
De consequenties onze opvoeding
Ik zie, hoor en ervaar regelmatig hoe andere ouders in de opvoeding van hun eigen kinderen, maar ook die van anderen, staan. Het is niet aan mij om te oordelen over een ander. Ik stel wel vragen als ik benieuwd ben naar wat de reden is dat iemand doet zoals hij doet. Ook m.b.t. de opvoeding van hun kind.
Wat ik opvallend vind is dat veel ouders niet weten waarom zij bepaalde keuzes maken in de opvoeding. Het grootste gedeelte gaat onbewust, ‘omdat het zo hoort‘.
Opvoeding; het creëren van losse puzzelstukjes die in elkaar moeten kunnen passen op volwassen leeftijd
Opvoeden is, in mijn ogen, het creëren van losse puzzelstukjes, die in elkaar moeten kunnen passen op volwassen leeftijd.
Ik denk veel na over de opvoeding van onze dochter, én ben er bewust mee bezig (soms iets té ;)). Dat is mijn automatische piloot . De ontwikkeling van kinderen, de invloed van de omgeving daarop, de opvoedingsstijl van ouders, communicatie, zijn allemaal gebieden waar ik heel veel interesse in heb.
Opvoeden is, naar mijn inziens, een constante uitdaging om balans te krijgen in het maken van keuzes in het belang van jouw eigen kind, de behoeften van jouw kind met daarnaast wat realistisch en maatschappelijk gewenst is.
Als ouder maak je dagelijks keuzes m.b.t. de opvoeding. Grote, kleine, bewuste, onbewuste, moeilijke of makkelijke keuzes. Zoals op het gebied van voeding. In veel gezinnen is het eetmoment geen ontspannen moment. Zodra een kind ongeveer 1,5 jaar is, begint vaak de strijd om het binnenkrijgen van voedingsstoffen.
Vanaf dat moment verandert het eetmoment steeds meer in een moment van (onbewuste) spanning en dwang (want tja ze moeten toch goed eten). En tegelijkertijd een perfect moment voor een kind om op zoek te gaan naar grenzen. Kinderen krijgen over het algemeen eten aangeboden op vaste tijden (structuur, i get it ;)), er wordt voor ze bepaalt hoeveel ze moeten eten en het liefst wordt voorkomen dat een kind honger krijgt.
Ik vraag me dan iets af..
Is het zo erg als kinderen (2+) even honger voelen? Is dat niet juist een manier waarop zij kunnen leren om naar hun eigen lichaam te kunnen luisteren? Naar mijn idee zitten er in de cyclus van honger voelen / aangeven dat zij dat gevoel hebben / vragen naar eten / en dan het eten opeten, belangrijke basisvoorwaarden die wij als volwassenen nodig hebben om voor onszelf te kunnen zorgen..
Ik denk dat afdwingen bij kinderen dat zij moeten eten wanneer de volwassene dat wil, en daarnaast ook wát en hoeveel, juist in de hand werkt dat het kind steeds meer controle over het eten wil.. Een kind eet dan misschien op dat moment wel, maar wat zal de uitwerking hiervan zijn op lange termijn?
Ik dwing onze dochter niet om te eten, al zijn er natuurlijk wel kaders. Ik bepaal wát zij eet in de avond, al heeft ze daar op sommige dagen ook een stem in. Ik geef haar nooit een overvol bord met avondeten, maar geef haar kleine porties. Dat is in mijn ogen beter te overzien dan een overvol bord. Ze krijgt haar eten op een bord met vakjes, groente, vlees etc apart. Zij vindt het niet lekker als al het eten door elkaar gemengd is. Dus ik geef haar dat ook niet. Ik zie geen meerwaarde om haar het eten toch gemengd te geven.
De ene keer eet ze veel, en vraagt ze om meer. De andere keer eet ze haar bord leeg, en weer een andere keer laat ze wat liggen. Ik vind het prima. Een toetje krijgt ze sowieso wel (als het er is ;). Tussendoor eet ze fruit, vraagt om worteltjes, of ze eet een broodje. Ik vind het prima.
Ik kies er bewust voor om van het eten geen moment van spanning en onderhandelen te maken. Ze eet niet alles, ze gruwelt van bepaald eten, en ze is niet verplicht om altijd alles te proeven. Ik heb daar geen regels of afspraken voor. Ik volg mijn gevoel daarin. Ik wil dat zij zelf leert nadenken over waarom voeding belangrijk is, zonder dwang, maar ook dat zij zelf ontdekt wat haar persoonlijke voorkeuren zijn.
Ik kies ervoor om met onze dochter in gesprek te gaan over voeding, voedingsstoffen, balans, gezond en niet gezond. Buiten de eet momenten om. Of ik er goed aan doe om het op die manier aan te pakken, weet ik niet. Het is wel de manier die voor mij het meest natuurlijk voelt.
Nou ben ik benieuwd wat de mening van anderen is over mijn aanpak voor onze dochter m.b.t. eten. En op welke manier pakken jullie het eten van kinderen aan? Gaat dat bewust of onbewust?