Parenting /

Help?! Een huilbaby!

Gepubliceerd op | Geschreven door Gast

Help?! Een Huilbaby!!

Voordat ik zelf geen kinderen had vond ik het maar onzin, huilbaby’s bestaan niet. Totdat je het zelf meemaakt en ervaart wat het is om een huilbaby te hebben. Hoe onzeker en uitgeput het je maakt. Tijdens mijn hele zwangerschap van Vinz heb ik altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte….Zou dit het zijn wat er niet klopte?

Trots

Wat was ik trots toen onze Vinz geboren was. Ik voelde me direct zijn moeder. Hij was meteen zo van ons alsof het nooit anders was geweest. Na de geboorte van Vinz zijn we 4 dagen in het ziekenhuis gebleven omdat Vinz misselijk was en zijn voedingen niet goed pakte. De vierde dag mochten we naar huis. Zo fijn, om thuis te zijn. Waar we alles in ons tempo konden doen.

Vinz was ons eerste kindje, dus we waren vooral zoekend. Onze kraamhulp van die periode hadden we achteraf gezien dag 1 al moeten wisselen. Ik kon daar niet veel mee. Ze had een erg uitgesproken mening wat mij erg onzeker maakte.

De eerste dagen thuis

De eerste nacht thuis was een ramp, Vinz bleef maar huilen, we kregen hem niet stil. Wat voel je jezelf dan machteloos, onzeker, gefrustreerd. Hij moet vast wennen aan een andere omgeving dachten we. De tweede dag van het thuis zijn, exact hetzelfde ritueel, weer de hele nacht huilen. Je hebt dan zo het gevoel dat je alles fout doet. Ons eerste kind en we krijgen hem niet eens stil was mijn gedachte. Vinz huilde zo ontzettend veel. Dat het ook wel een beetje normaal werd, klinkt gek, maar we raakte eraan gewend. Het consultatie bureau nam me niet echt serieus. Baker maar in was hun advies. Maar ook gebakerd bleef Vinz huilen.

Hoe gaat het met jou?

Het was de kinderarts die zag aan mij dat het niet lekker ging. We moesten op na controle. Ik was zo moe maar probeerde ondertussen te doen alsof ik op een blauwe wolk zat. We hadden een kind dat 22 uur per dag huilde. Negatieve gehoortesten. Kortom onrust, op veel vlakken. Die blauwe wolk was een donderwolk geworden, en ik schaamde me daarvoor. Ik moest gelukkig zijn, trots, tevreden. Uit alle macht proberen ik me zo te gedragen maar ik was zo moe. De kinderarts zag het, de vraag “hoe gaat het met jou” was genoeg om een waterval aan tranen te krijgen. Een baby die 22 uur per dag huilt put enorm uit. Maar dan ook nog willen dan alsof alles goed is en alles perfect gaat put nog meer uit. Ik deed mijn verhaal over zijn huilen, vele spugen, de ontlasting, de kapotte billen. Als je wil kunnen we Vinz wel opnemen als huilbaby zei ze. Ik schoot meteen in de verdediging. Hij is niet ziek, dus ik ga mijn kind niet laten opnemen. Ik was zelfs enigszins beledigd dat ze Vinz een huilbaby noemde, hoe durfde ze.

We gingen naar huis, thuis ging het gehuil door. Ik was zo blij als mijn partner thuis was en ik even kon gaan vluchten met de hond. Maar wandelend met de hond hoorde ik zelfs het gehuil nog. Als ik in de winkel was hoorde ik het gehuil, overal waar ik kwam hoorde ik het gehuil van Vinz. Gek werd ik ervan. Het gehuil overheerste alles. Ik kreeg hem gewoon niet stil. Er waren momenten dat ik hem in bed legde, en de stofzuiger aanzette, zodat ik het even niet hoefde te horen.

Opname in het ziekenhuis

Na ongeveer een weekje na mijn bezoek aan de kinderarts was het klaar. Vinz had weer de hele dag gehuild en savonds brak ik. Ik kon het niet meer, ik was te moe. Mijn geduld was op, mijn begrip was op, mijn trukendoos was leeg.  Het besef kwam, we hebben een huilbaby. Via de eerste hulp hebben we contact gezocht met de kinderarts, gelukkig had dezelfde arts dienst. We mochten naar de eerste hulp komen en Vinz werd opgenomen onder het huilbaby protocol. Dat betekende dat ik er niet bij mocht blijven. Op dat moment vond ik dat zo belachelijk. Achteraf snapte ik wel waarom. Ten tijde van de opname waren Vinz billetjes helemaal kapot. Hiervoor waren we al eerder naar de huisarts geweest waar we een zalfje kregen. Deze zalf deed niks.

Vinz werd op koemelkvrije voeding gezet, en binnen één dag waren zijn billen genezen. Hij kreeg een duidelijk ritme. Door het vele huilen hadden we totaal geen ritme meer. We deden ook maar wat om hem tevreden te houden. Vinz kreeg medicijnen tegen het maagzuur want zijn slokdarm was geïrriteerd door het vele spugen en de reflux. Na 8 dagen mocht Vinz naar huis. We gingen met een huilbaby het ziekenhuis in, en kwamen met een lachend mannetje thuis. Het was een lastige week, om maar zo weinig bij je kind te mogen en kunnen zijn. Maar het heeft ons hierheen geholpen en ervoor gezorgd dat toen Vinz thuis kwam hij twee opgeladen ouders had.

huilbaby

 

 

13 thoughts on “Help?! Een huilbaby!”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.