Melanie | Ik mis mijn kleine baby, deel 2
Een vervolg op ‘ik mis mijn kleine baby‘: Frustraties… Die blijven toch als je zo’n start hebt gehad als wij met onze (nu bijna 5 maanden oude) zoon.
Dingen waar ik tot nu toe tegenaan ben gelopen, overdenk ik, maar dan vind ik mezelf soms zo’n aanstelster! Rationeel wéét ik dat het nergens op slaat, maar emotioneel komt toch de reactie dat me de tranen in de ogen springen. Er zijn ouders die met hun (vroeggeboren) kindje 10+ weken in het ziekenhuis moeten verblijven, kindjes die het soms niet eens halen.. Wij hadden al moeite met drie weken, terwijl we vervolgens een zo goed als gezond kindje mee naar huis namen.
Kleine baby direct mee naar huis
In mijn omgeving krijgen mensen een kind in het ziekenhuis en zijn ze binnen een paar dagen (in het beste geval een paar uur) weer thuis. Dan voel ik weer de pijn van die dag dat we op de rand van het ziekenhuisbed zaten, dachten dat we naar huis mochten en in plaats daarvan opgehaald werden door een ambulance om naar een ziekenhuis buiten de regio te gaan.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet jaloers. Mijn definitie van jaloers is dat jij dat wil wat een ander heeft en het die ander niet gunt. Nee! Ik gun het die anders absoluut, ik gunde het alleen onszelf ook zo!
Ja, we zijn er sterker van geworden. Maar ik ben er ook extra bezorgd door geworden. Dat wat ik gezworen had nooit te doen, gebeurt toch. Elk kikje staan we bij hem, anders gaat hij over de rooie. Dat heeft hij in het ziekenhuis geleerd, omdat hij anders de hele afdeling met piepkleine baby’tjes wakker schreeuwde. Dus bij één schreeuwtje stonden de verpleegsters alweer bij hem. En nu ben ik de overbezorgde moeder die ik mezelf beloofd had nooit te worden.
Zieke kleine baby
Afgelopen week was hij voor het eerst écht ziek (griep, hoesten, bijna 40 graden koorts, noem maar op). Maar toen hij in het ziekenhuis lag had hij eigenlijk nergens last van. Hij was niet ziek. Maar waar waren ze afgelopen week toen hij echt ziek was?
Eigenlijk merk ik met heel veel dingen dat ik weer terugdenk aan die ziekenhuistijd. Als het goed met hem gaat ben ik trots op hem. Als het niet goed gaat, haal ik dat allemaal terug op die drain (alsof andere kindjes nooit heel hard krijsen, ziek worden en een nachtje doorhalen).
Normaal kan ik redelijk flexibel omgaan met problemen, maar als ik bovenstaande nog eens doorlees heb ik het gebeurde nog niet geaccepteerd. En nu ik me dat realiseer zal ik daar misschien eens een start mee moeten maken. Maar hoe?!