Personal | Wie gaat mee met de Narcose? Papa of mama?

Wie gaat mee met de Narcose?

Om 9:15 moesten we gisteravond in het ziekenhuis zijn, nuchter. Normaal is het eerste wat Leia in de ochtend roept: BROODJE! Met pinnakaas! Ik was dus behoorlijk bang dat dit nu ook zou gebeuren en ik dus nee moest zeggen. Niks, noppes, nada. Geen kik. Onderweg heb ik haar er ook niet over gehoord. Om 8 uur kreeg ze van ons een zetpil van 240 mg. Dit waren de instructies van het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen begon bij mij stiekem toch wel de spanning toe te nemen. Gisteravond hadden manlief en ik al aan elkaar gevraagd, Wie gaat mee met de narcose wanneer er maar één ouder mee mocht tijdens het toedienen? We wisten het allebei niet. We wilden namelijk allebei wel en niet mee. Wel omdat we er voor haar willen zijn, niet omdat we te bang waren voor de aanblik en de herinneringen die omhoog zouden komen. Uiteindelijk gaf manlief het verlossende woord dat hij vond dat ik mee moest gaan. Wie gaat mee met de narcose bij jullie thuis? De papa of de mama?

Papa’s meisje

Leia is een papa’s kindje. Behalve wanneer ze ziek is of pijn heeft. Dan is ze echt een mama’s kindje en wil ze lekker bij mij hangen en knuffelen. Daarnaast gaf manlief erbij aan, dat hij het niet aan zou kunnen om haar nog weer eens zo levenloos te zien liggen. Het beeld na de bevalling van zowel haar als mij staat bij hem nog op zijn netvlies gebrand. Ik waardeer het heel erg dat hij zo openlijk zijn gevoel uitsprak en ik moest stiekem bekennen dat ik ook degene wilde zijn om er voor Leia te zijn.

Een wachtkamer vol zombies

De wachtkamer zat vol met kindjes. De meesten allemaal een stuk ouder van een jaar of 7 ongeveer, op 2 kleintjes en onze Leia na. Wat ons allebei meteen op viel was dat alle kinderen werden “stil gehouden” met elektronica. Dus een iPad of een smartphone. Wij waren zelf de enige ouders die op de mini stoeltjes gingen zitten om vervolgens met Leia en de boerderij te gaan spelen. Mag ik eerlijk bekennen dat ik dat eigenlijk best wel absurd vind? Voor je kind onder het mes gaat, hoe klein de ingreep ook is, wil je toch niet dat ze als een zombie naar een scherm staren? Dan wil je toch even samen zijn, energie in elkaar steken, je kind geruststellen, dat soort dingen? Of ben ik nu gewoon gek?

Bij aankomst kreeg Leia meteen haar ‘armbandje’ om met haar naam en geboortedatum en daarna werden de kindjes steeds één voor één opgeroepen. Leia was de één na laatste. Gezamenlijk liepen we naar een kamertje, gaven we haar nog even een schone kont en gaf ze papa een dikke kus. Samen met haar liep ik de witte, steriele ruimte in die overigens vol zat met een man/vrouw of 6. Gaan zoveel mensen zich ontfermen over mijn mini meisje? dacht ik nog. Ik mocht haar neerleggen op een grote operatie tafel en hield haar handje vast. Ik vertelde haar dat ze haar kapje op kreeg zoals we thuis hadden geoefend en dat ze dan goed moest inademen. Dan ging ze lekker slapen en als ze dan wakker werd, hadden de dokters haar alweer beter gemaakt.

Mama moet sterk zijn

Op zich deed ze niet heel erg moeilijk om het kapje. Natuurlijk stribbelde ze in het begin een beetje tegen, maar de voorbereidingen die we hebben gedaan zijn dus goed geweest en ze wist wat zich te wachten stond. Er kwam zeker wel een snikje vanaf, maar niet heftig en niet raar. Die rollende ogen en stuiptrekkingen had iemand mij wel even voor mogen waarschuwen, ik vond het echt verschrikkelijk om haar zo te zien. Ik kon wel janken. Maar bewaarde mijn rust. Zij mocht nu niet zien dat ik angst had, dat ik verdrietig was en moest terugdenken aan onze bevalling. Mama moet sterk zijn. En dat deed mama. Ik fluisterde lief dat ze zich mocht overgeven en mocht gaan slapen. “Ik ben er liefje, altijd. Mama houdt van jou kleine meid, ga maar lekker slapen“. En ze viel weg. Het is geen pretje om je kleine meisje zo levenloos op zo’n grote tafel te zien liggen. Ik hoop ook serieus dat we de eerste tijd, of beter gezegd nooit meer met haar naar ziekenhuis hoeven. Twee stappen uit het kamertje en de waterval ging open. Tranen met tuiten. Ik voelde me een grote aansteller met die dikke tranen over mijn wangen, maar ja ik ben ook maar een mens en het is en blijft je kleine schatje.

Opluchting. Ze is weer wakker!

We liepen naar de uitslaapkamer en zagen daar al de eerste kindjes die Leia waren voorgegaan. Wakker. Happend in een ijsje of wat? Zelfs een krentenbol! Huh? Nu al klaar? Dat is snel! Manlief en ik keken elkaar met grote ogen vol ongeloof aan. Best humoristisch om te zien volgens mij. We namen plaats op twee stoelen die voor ons gereserveerd waren en hoorde achter een andere deur Leia huilen. Is dat Leia? We keken elkaar aan en wisten het niet helemaal zeker in het begin. Dat kan toch niet? Zo snel? Maar ja, dat was ze. Ze sliep nog, ze huilde in haar slaap, het lieve meisje. Ze werd naast ons gerold en bleef in haar slaap huilen. Ze was wel wakker aan het worden, maar kon haar oogjes niet openen. Zowel manlief, als ik, aaiden haar over haar bol, pakten haar handje en begonnen zacht tegen haar te praten terwijl we ondertussen het bloed bij haar neusje schoonmaakten. “Liefje, papa en mama zijn er, je hebt het goed gedaan meid! Word maar lekker wakker, dan mag je een ijsje eten”. Langzaam aan werd ze wakker. In tranen, dat wel. Maar stiekem, hoe dramatisch het misschien ook klinkt, ging er even een last van mijn schouders. Opluchting. Ze is weer wakker. Is dat raar? Is dat melodramatisch? Ik weet het niet hoor, het is mijn eerste kindje (en waarschijnlijk laatste) en alles is steeds weer nieuw en ik ben gewoon bang dat haar iets overkomt. 5 minuten later zat ze recht op in bed, te happen in een raketje en zocht ze haar cadeautje uit. Wat is het toch een kanjer! Die dapperheidsdiploma is dan ook meer dan verdient!

Heel erg bedankt! <3

Nog voor 12 uur waren we alweer thuis en had ze al 4 (!!!!) broodjes met pinnakaas achter de kiezen. Hoe is dit mogelijk? Wat is mijn kleine meid een bikkel! Heerlijk speelt ze met haar trein en haar middagslaapje is ook gewoon goed gegaan. Dansend en zingend gaat ze door de kamer. Ik had wel gelezen dat kids zijn herstellen van neusamandelen, maar dat het zo snel zou gaan, no way! Lieve volgers, bij deze wil ik jullie allemaal ontzettend bedanken. Ik ben overspoeld met ontzettend lieve berichtjes, met woorden en steun die mij echt hebben geraakt. Wat hebben jullie allemaal met ons meegeleefd voor de kleine operatie die Leia moest ondergaan vanochtend. Echt heel erg bedankt. Toch wel bijzonder hoe zo’n band je online kunt opbouwen hé?! <3 Liefs

En wie gaat mee met de narcose bij jullie thuis? Papa of mama?