Eindelijk een afspraak in het audiologisch centrum!
Na de negatieve gehoorscreening hield ik de brievenbus dagenlang in de gaten. Nog nooit ben ik zo gefocust geweest op de post, op de brief, op de afspraak in het audiologisch centrum. Het wachten duurde te lang. We hadden behoefte aan duidelijkheid. Het denken, de onduidelijk, de onrust, het was teveel.
Eindelijk een afspraak in het audiologisch centrum!
Eindelijk de afspraak was binnen. Het duurde weliswaar nog ruim drie weken voordat we er terecht konden. We hadden in ieder geval een datum. De week voordat we met Vinz de afspraak bij het audiologisch centrum hadden, werd Vinz opgenomen in het ziekenhuis. Zie daarvoor deze blog. We waren bang dat de afspraak bij het audiologisch centrum niet door kon gaan. De dag voor de afspraak lag Vinz nog altijd in het ziekenhuis. Gelukkig zag de kinderarts de noodzaak van deze afspraak in, waardoor we Vinz mee mochten nemen naar de testen. Vanuit het ziekenhuis vertrokken we richting het audiologisch centrum. Niet wetend wat ons te wachten stond.
Reacties op geluid
Natuurlijk hadden we nauwlettend ons ventje in de gaten gehouden. Gingen we soms bewust extra hard praten en zagen we reactie. Zagen we reacties in de stad bij de draaiorgel. Zagen we reactie als we tegen hem praatte. Zette we soms de muziek te hard aan, in de hoop dat Vinz zou schrikken. Het was zo verwarrend allemaal. Want we zagen in onze ogen duidelijke reacties op spraak en op geluid.
Het onderzoek
Eenmaal binnen in het audiologisch centrum werden we meegenomen naar een geluidsdichte cabine. Ik voelde de spanning en het benauwde me. Het meest ideale zou zijn als Vinz zou gaan slapen. Eerst kreeg hij allemaal plakkertjes op zijn hoofdje en werd hij gekoppeld aan de meetapparatuur. Wonder boven wonder besloot ons ventje te gaan slapen, waardoor er goed getest zou gaan worden.
De dame die de testen deed was onrustig, ongemakkelijk maar vooral onzeker. Je kijkt als ouders in volle spanning mee. Je stelt je vragen, maar er kwamen geen duidelijke antwoorden waardoor wij meer onrust voelde. We werden er zelf onzeker van, van het gedraai. Het duurde allemaal ook veels te lang. Voor ons gevoel deed ze alle dingen dubbel. Ze werd zenuwachtig. Als ik eraan terug denk, voel ik weer die onrust bij mezelf.
De audioloog
Nadat het onderzoek was afgerond vuurde wij natuurlijk weer onze vragen op haar af. Ze ging overleggen met de audioloog. Na 15 minuten kwam de audioloog en zij nam het gesprek over. Uw kind heeft een gehoorverlies van 90 db links en rechts hebben we niet kunnen meten. Kortom, te groot verlies waardoor het niet meer meetbaar was, doof dus. Ze was duidelijk, bracht de boodschap kort maar krachtig over. Beide wisten we niet hoe te reageren. De audioloog vertelde alles over twee weken nog eens te herhalen om te kijken wat er dan uitkwam. Kan het dan nog verbeteren? Nee, maar we hebben meerdere metingen nodig.
Met een dubbel gevoel verlieten we het audiologisch centrum. Wat wisten we nu? Er is verlies, maar ze willen wel de onderzoeken herhalen. Je ziet dat als een strohalmpje waaraan je jezelf onbewust toch vastklampt…….?