Melanie | Als je (schoon)ouders grootouders worden

Mijn schoonmoeder had ik al oma zien worden van de kinderen van mijn zwager en schoonzus. Toen zag ik de verandering niet zo. Zijzelf blijft maar roepen dat kleinkinderen krijgen leuker is dan kinderen krijgen. Godzijdank heeft ze door de zure appel heen gebeten, anders waren er nu geen kleinkinderen geweest ?. Maar mijn ouders heb ik écht grootouders zien worden. Héél bijzonder.

Toen ik zwanger was vroeg ik mij heel erg af hoe míjn ouders als grootouders zouden zijn. Ik weet nog dat we ze met ‘de beste opa/oma’-glazen gingen verrassen. Paps had het heel snel uitgepakt en was al verwoed in zijn ogen aan het wrijven (nee pap, je huilde niet ?), terwijl mams nog gissend aan het uitpakken was. “Wat is het dan? Dit is toch helemaal niet nodig!” En vooral daarna de verbazing, toen ze hem ein-de-lijk doorhad.

Oppas grootouders

Mijn moeder was héél stellig: “Ik word geen oppas-oma.” Haar goed recht, maar ik vond het wel jammer. Iedereen om me heen vertelde me dat ze nog wel bij zou draaien, ‘als die kleine er eenmaal zou zijn.’ Nou… Niet dus. En ik ben nu wel aan het idee gewend, dus vind het ook helemaal prima. Maar ik ben schoonmoeder wel heel dankbaar voor die dag in de week, die ze in het begin heeft opgepast, en manlief ook dat hij z’n ouderschapsverlof opneemt 1 dag in de week. Zo hoeven we hem toch niet door een gastouder te laten opvoeden, maar kan hij daar gewoon lol hebben ☺️.

Maar oh, ouders veranderen echt wel in grootouders, zodra het kleine smurfje geboren is. Helemaal vertederd hangen ze de avond na de bevalling al boven de wieg. De standaard opmerking “wat ideaal dat we hem terug kunnen geven als hij huilt” kent iedereen waarschijnlijk wel.

Steun en toeverlaat

Totdat er wat is. Toen wij in Utrecht in het ziekenhuis waren met zoonlief kwamen onze ouders minimaal 2 tot 3 keer per week (minimaal 1,5 uur heen en 1,5 uur terug in de auto). En ze vonden het leuk om kleinzoon even te zien, maar eigenlijk kwamen ze voor ons. Er werden hele auto’s volgepakt met post, bloemen, kleding en boodschappen richting het Ronald McDonald huis. We hoefden maar met onze vingers te knippen en ze stonden er voor ons.

Nu is alles alweer ruim een jaar ‘normaal’ en komen vooral de opmerkingen “vroeger was alles anders”. “Wij moesten ze altijd op de buik leggen.” “Goh in onze tijd moesten we ze om en om op de zij leggen.” Beide oma’s in discussie… Ja, en nu slapen ze op de rug. “Vroeger begonnen we met het eerste hapje met 3 maand.” “Wij deden dat pas bij 6 maand.” JUP! En nu rond de 4 maanden, vooral als hijzelf aangeeft dat hij eraan toe is. En waarschijnlijk is al dit alles over twee jaar weer anders.

Toegegeven: soms heerst er wel eens een lichte irritatie, maar ook dat hoort erbij en iedereen doet het anders. Zoals schoonmams zegt: “mama’s weten veel, maar oma’s weten alles.” 999 van de 1.000 keer klopt dat wel. En die ene keer dat ik het niet met jullie eens ben, die moet je me maar vergeven. Het is lekker míjn kind, dus ik bepaal ☺️.