Andrea | CITO-perikelen

Oef, die CITO-toetsen! Ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Het besef dat ze nodig zijn om theoretisch te kunnen meten in hoeverre kinderen de leerstof beheersen heb ik wel degelijk. Het is dan ook een prachtige “richtlijn”. Al jaren is er een dikke discussie gaande over de mate waarin de CITO scores meewegen in de uiteindelijke  “gaat-mijn-kind-over” of de keuze voor het niveau van de middelbare school. 

CITO-perikelen

Ik neem jullie 23 ( sttt…niet te hard zeggen) jaar mee terug in de tijd. Ik zat in groep 8 en we kregen de CITO. Nee, in die tijd was dat zo ongeveer de enige cito die je had. Dat deed je niet al vanaf de kleuterklas. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was want…..hier hing immers veel van af? Ik vond alles lastig en mijn hoofd leek leeg. Ik deed nog een dappere poging om te zien wat mijn buurman invulde maar dat mocht niet baten….hij ging naar het VWO ☺.

Mijn score kwam uit op….mwa, LTS of misschien met moeite MAVO. Mijn ouders wisten niet wat ze hoorden! De “meester” had meer een HAVO uitslag verwacht gezien mijn achterliggende loopbaan op school. Tja, toch woog het wel degelijk mee. Ik ging uiteindelijk naar de MAVO. Prima tijd gehad, het ging me mooi af en zo kon ik fanatiek volleyballen en mooi veel werken bij mijn bijbaantje. Achteraf doodzonde, hadden ze me ongeacht wel naar de HAVO gestuurd ben ik van mening dat ik die destijds gehaald had. Wel met heel veel meer moeite, maar dat had me zeker meer uitgedaagd. Hoe dan ook, over mijn verdere schoolcarrière wil ik het niet meer hebben, die belemmerd mij soms nog steeds in wat ik zou willen en had moeten doen!

Jouw kind en de cito

En dan staat jouw eigen kind voor de CITO’s. Ze krijgen het met de paplepel ingegoten vanaf groep 1. Dat scheelt!! En toch merk ik wel dat ze drommels goed beseffen dat het wel belangrijk is. Nu heb ik 2 heel verschillende kinderen. Bij de één denk ik, appeltje eitje, daar maak ik me geen seconde zorgen om.  Bij de ander besef ik des te meer hoe belangrijk de scores zijn. Is het weer minder dan wordt het weer een tien-minutengesprek als “bijna” altijd. Gaat ze het halen, is het nog te verbeteren? Moedeloos wordt ik er als moeder weleens van. Want ach hoe kan het nu. Is het inderdaad een gebrek aan kunnen of wordt ze belemmerd door de enorme stortvloed aan prikkels die haar teisteren en afleiden? Het is geen gebrek aan willen en dat is soms zo sneu om te zien.

Iedereen kan het beter mama, beter dan mij. Nou lieverd, is iedereen ook zo creatief? Kunnen ze net zo goed dansen? En toch heeft het invloed. Invloed op haar zelfvertrouwen. School neem ik hierin niets kwalijk hoor. Zij helpen wel waar kunnen. Wel merk ik dat je als moeder/ouders tegenwoordig ook zelf veel moet inbrengen. De logopedist kwam op ons pad via de fysiotherapeut. Heb je daar weleens aan gedacht? Nee, maar gaan we doen. Een fysio die haar met hart en ziel hielp en nu, terwijl ze niet eens meer onder begeleiding is, nog steeds weleens belt of van de week zelfs even kwam aanwippen thuis. Bijzonder!

Ik kwam een artikel tegen over Cito’s van niet direct een voorstander. Hoe zij het omschreef, ik kon me daar enorm mee identificeren. Ze vroeg zich af wanneer een antwoord goed was en wie dat eigenlijk bepaalde. Zomaar een voorbeeld ( en schrijfster vergeef me als deze warbol het net iets anders formuleert): wat hoort in het rijtje niet thuis? Auto-vrachtauto-bus-vliegtuig.                                 Wellicht dat velen vliegtuig als antwoord geven, want ja, die rijd niet over de weg. KLOPT!

Maar als ik nu het antwoord vrachtauto geef? Met als redenatie: de andere 3 vervoeren personen en deze meestal goederen. Is het dan fout? En wie bepaald dat dan? Want ik heb het toch ook goed? Maar wellicht zou het een fout zijn op mijn CITO. Waarom? Omdat ik “anders” denk? Eerlijk gezegd kwam deze blog bij mij heel hard binnen. Ik heb een kind dat standaard het vliegtuig zou noemen. Het kind dat perfect mee hobbelt binnen de normen, richtlijnen en verwachtingen die de maatschappij heeft.

Maar ik heb er ook eentje die de vrachtauto zou kunnen noemen. Die nog lang zou nadenken over deze vraag ook omdat ze eerst zichzelf al in de auto ziet zitten, met mama onderweg naar zwemles van broetje lief. Oh ja en dan die vrachtauto. Weet je nog toen….met Peter in die grote wagen wat was het gaaf. Of met papa in het vliegtuig wat voelde ik dat goed aan mijn oren. OH JA IK BEN BEZIG MET EEN TOETS……en door. En dat laatste kind, die misschien minder sociaal geaccepteerde antwoorden geeft, die heeft het moeilijk. Moet knokken. En dat terwijl er uiteindelijk aan intelligentie niets ontbreekt.

Hallo, er is ook nog een kind achter deze scores??

Nogmaals, geen enkele vingerwijzing naar school toe. Wel naar het systeem. Kijken jullie ook nog naar het kind? Puur het kind? Het kind dat de vrachtauto koos en het eigenlijk ook gewoon goed had maar een andere visie heeft? Het zijn namelijk niet alleen maar kids zoals die van mij die dit antwoord zouden kunnen geven, ook juist  de hoogbegaafde kinderen schijnen dit te doen.

Lieve minister van Onderwijs, wilt u eens met HEEL veel leerkrachten gaan praten? Met leerkrachten uit allerlei onderwijsvormen. Zij zien VWO-scorende kids afstromen na 2-3 jaar knokken en op hun tenen lopen. Kids die de CITO juist top maakten! En ongetwijfeld zitten er ook minder goed scorende kids een niveau te laag. En weet je, die zitten daar prima. De gemiddelde puber vind het geen punt als het allemaal met 2 vingers in de neus gaat. Lekker toch! Die denken nog niet teveel na over “later als ik groot ben”. Ik was een brave leerling, die graag naar school ging, maar had dolgraag die schop in mijn kont willen hebben waardoor ik hoger scoorde en meer uit mijzelf had gehaald.

Maar 1 ding moeten we onthouden: onze kids zijn prachtig en perfect zoals ze zijn. Of ze nu op een ZMLK-school zitten, bovenaan de lijn in de score-curve of onderaan, het zijn kleine mensjes die we stuk voor stuk nodig hebben in onze maatschappij!

Afbeelding onderwijs via Shutterstock