Andrea | De uitdaging van volwassen worden

Was ik nog maar 16 hoort ze mensen vaak zeggen! Hell no denkt Andrea dan. “Ik vind het namelijk heerlijk om ‘ouder’ te worden!! Nee, natuurlijk zijn die rimpels iets minder en wijzen sommige lichaamsdelen iets (lees; VEEL) meer naar beneden dan nodig. Toch heeft het zijn charme dat volwassen worden.” 

De weg die ik volgde naar volwassenheid is misschien wel niet de meest perfecte, al leek deze heel lang perfect voor het oog. Trouwen met je jeugdliefde, 2 gezonde kindjes verder en een leuke groep vrienden en kennissen om me heen. Wat wil een mens nog meer? En toch was (is) mijn weg naar volwassenheid precies zoals hij moe(s)t zijn.

Volwassen worden

Ergens was ik in dat ogenschijnlijke “perfecte sprookje” toch niet tevreden (al liep het ‘sprookje’ niet daarop mis, voor de duidelijkheid!)Ik wilde graag voor mijzelf meer uit het leven halen maar soms gaan andere dingen of andere mensen voor. Dat is al een advies dat ik je direct wil geven; als je iets wilt DOE HET DAN! NU! Wacht niet op het juiste moment want je weet niet of dat moment er wel komt. Na mijn scheiding waren de kansen op überhaupt een baan en zeker een studie even verkeken. Ik belandde in de bijstand. Ondanks dat dit vangnet iets is waarvoor wij in Nederland heel dankbaar mogen zijn, trok ik dat niet. Ik wilde het zelf doen! Dus ik belde schoorvoetend, maar met het eergevoel dat een moeder moet hebben om haar kinderen van eten te voorzien, mijn oude werkgever op en kon weer aan het werk. In een andere functie, maar ik had werk!!

Ik kan het even niet alleen, ik heb je nodig

Wat heb ik geleerd om mijn maskers af te zetten! Het masker van TROTS was misschien wel de meest lastige en nog! Want om hulp vragen is toch wel heel zwak. Nou ja, zo zag ik dat altijd! Maar jee wat gaan er prachtige deuren open als je je volledig openstelt in kwetsbaarheid. Als je durft te zeggen, ik kan het even niet alleen, ik heb je nodig. En dat, dat is ook ‘ouder’ worden. Je komt steeds dichter bij jezelf. Begrijpt steeds beter wie er wel en niet in jouw leven passen. Zo ben ik een pleaser, een gevoelig tutje en softer dan ik mijzelf graag doe voorkomen. Toen dat kwartje viel moest ik wel even slikken. Men kende mij als altijd vrolijk, lekker enthousiast en een allemansvriend. En ik geloof heilig dat dat nog altijd in mij zit hoor, maar ik heb handvatten gekregen om mijzelf daarin niet meer te verliezen.

Toen ik jonger was dacht ik altijd dat wanneer ik dan eindelijk volwassen zou zijn, ik alles wist en beheerste. Mooie illusie! Maar ergens is het natuurlijk ook fantastisch. Je mag blijven leren en groeien. En ja, dat gaat helaas vaak door schade en schande. En op het moment dat je volop schade lijdt moet niemand tegen je gaan zeggen: Hey lekker leermomentje hè? Daar zit je niet op te wachten al is het de waarheid. De uitspraak van een heel bijzondere vrouw in mijn leven zette mij aan het denken(zoals ongeveer alles dat ze mij zei): “het NU is altijd goed”. Je verleden is het verleden en de toekomst weet je nog niet.

De uitdaging van het volwassen worden

Geloof me, in het hier en nu leven is een dagelijkse strijd. Want ik moet alles dat ik ooit plande loslaten. Maar hierdoor komt er weer nieuwe ruimte vrij. Ruimte om te dromen, dingen op je pad te laten komen waarvan je nooit dacht ze ooit te gaan doen. Ik zei zomaar JA toen een vriendin vroeg teksten voor haar (bedrijfs)website te schrijven. En wat dacht je van dit blog? Iedereen kan meelezen. Iedereen weet hoe het dan echt zit met mij! Doodeng! Maar ook een overwinning waar ik trots op ben.

Ik ben maar gewoon Andrea, maar ik mag er ook zijn! Ben niets minder en zeker ook niets meer dan jij, degene die dit nu leest. Ik wil alleen zo graag mijn verhaal met jou delen omdat ik weet dat jij stukken ervan herkend. Dat jij ook door een dal ging, of misschien nog wel moet gaan. Dat jouw leven misschien ook compleet anders loopt dan je hoopte,droomde en verwachtte. Maar weet dat iedere dag weer een nieuwe is. Een nieuwe kans, een nieuw begin. En nee, ik struggle daar ook nog  steeds mee. En ik zal dat blijven doen. Maar in die ‘struggle’ zoek ik mijn uitdaging. De uitdaging van het volwassen worden.

Misschien kan ik net dat ene blog schrijven dat binnenkomt. Jou tot actie aanzet of je even het gevoel geeft dat je niet alleen bent met jouw  ‘struggles’. Ik schrijf niet alleen voor mijzelf, ik doe het ook voor jou!

Doe je met mij mee? Zijn er punten waar jij tegenaan loopt? Wil je ze met me delen (kan ook privé). Zo kunnen we leren van elkaar. Gewoon, omdat we allemaal mensen zijn?