Andrea | Waarom je vrienden, je vrienden zijn
Heb je weleens nagedacht waarom nou juist jouw vrienden je vrienden zijn? Misschien wel heel stom om daarmee bezig te zijn. Maar ergens zeggen die vrienden ook heel veel over jou als persoon. Ergens spiegelen je vrienden ook een stuk van jouw persoonlijkheid. Je ziet bijvoorbeeld vaak dat extraverte mensen een hele lading “ vrienden” hebben. Zij zoeken die contacten op omdat dat ook hun karakter vertolkt. Het zijn vaak mensen die graag in aanwezigheid leven van vele andere mensen. Anderen om mijn heen die vaak iets minder vrienden hebben (niet per definitie introverte mensen) hoor ik weleens zeggen; ja maar zijn dat vrienden of “vrienden”. Daar zit inderdaad een verschil in.
Mijn vrienden of “vrienden”.
Zo bekeek ik mijn vriendenlijst ook eens goed. Op Facebook tikt dat dan al snel aan. Maar zijn dit allemaal echte vrienden? Nee daar zitten ook veel hele leuke kennissen bij. Mensen die ik nog ken van school, van vroeger of van het schoolplein. We zijn “vrienden”omdat we het gewoon leuk vinden om op de hoogte te blijven van elkaars leven. En dat dan op een minder diepgaand niveau (Social Media).
Echte vrienden zijn van die zeldzame mensen die jou naar een hoger level tillen. Mensen bij wie jij echt jezelf kan zijn. Of je nu strontchagrijnig bent, in je oude kloffie met een knalrode snotneus op de bank zit of je stralend van plezier de hort met ze op gaat. Ze vinden jou leuk om wie je bent en hebben jou in hun hart gesloten. Ze kwamen op je pad en bleven.
Ik mag mij gelukkig prijzen met een aantal heel bijzondere vrienden. Iedere vriend(in) heeft zo zijn/haar eigen toegevoegde waarde in mijn leven. Met de één kan ik meer lachen, de ander prima dom zeuren en weer een ander is een kei in luisteren. En zo zijn er nog meer. Zoals mijn school-mama-vriendinnen. Die leer je dan weer kennen via de kids. En wauw wat heb ik daar enkele fantastische vriendschappen aan over gehouden. Zo woon ik best een eindje van school af. Op een dag was dochterlief stronteigenwijs. Nee, ze hoefde ECHT geen jas aan. Aangekomen op school stond ze voor zich uit te staren. Is er iets schat? Ja, het is toch wel koud. Grr…..en je moet ook nog naar de gym lopen en ik red het niet hoor, eerst weer naar huis, want dan ben ik te laat op mijn werk ( ik zei het nog zo……..). 1 telefoontje en mevrouw had een vest/jas van haar vriendinnetje voor de wandeling naar de gym.
Staat iemand nog niet op het plein maar zie je zoon/dochter dwalend over het schoolplein? Hupsakee, wordt voor gezorgd. Heerlijk! Ook dat noem ik vrienden. Zomaar, ineens waren ze daar, tussen al die andere moeders. Maar zij waren er en bleven en in de loop der jaren ontstond er een waardevolle vriendschap waarin we al enorm veel mochten delen.
Kies jij je vrienden of kiezen zij jou?
Ik vermoed dat dit ongemerkt van twee kanten komt. Ik heb namelijk nog nooit meegemaakt dat iemand op mij afstapte en vroeg: hey, mag ik jouw vriendin zijn? Nee dat groeit. Het verdiept zich en zie daar; een vriendschap is geboren. Sociologen hebben er studies naar gedaan. Hoe ontstaan vriendschappen en hoe zit het met de houdbaarheid? Het lijkt erop dat de ontmoetingsgelegenheden sterk bepalend zijn geweest voor het door jou
opgebouwde netwerk. En dat je, vanuit dat netwerk vaak meer mensen kiest waarmee je vriendschap sluit. Ergens ook wel logisch. Als ik niet bij een aantal meiden in de klas had gezeten (en mijn broer vervolgens dacht; hee die is leuk die dame wil ik wel delen met mijn zusje ☺) waren wij dan wel vriendinnen geweest? Of als wij samen niet iets meegemaakt hadden, elkaar daarin konden begrijpen en steunen, waren wij dan wel vriendinnen geweest? Ik denk dat de situatie, de tijd, het lot vriendschappen op ons pad brengt.
Hoelang duren vriendschappen gemiddeld?
Volgens de sociologen is dat 7 jaar. En ik denk dat dat voor een aantal vriendschappen inderdaad wel geldt. Soms veranderen mensen, verander jij, veranderd de situatie en is die ene klik, die basis niet meer gelijk. Dit betekend niet dat je geen vrienden meer bent maar je voelt dat dingen verwateren. Maar dat gebeurd niet met de ECHTE vrienden. Sommige heb je voor even maar godzijdank een aantal heel bijzondere exemplaren voor een heel leven. Ik ben dankbaar voor mijn vrienden. Wat een verschillende mensen zijn het en met verschillende leeftijden. Ieder heeft zo zijn/haar levensles geleerd. En dat maakte ons tot wie we nu zijn en waarom onze band zo hecht is.
En toch zit ik zo weleens voor me uit te filosoferen en vraag ik mij af; waarom zijn mijn vrienden mijn vrienden? Waarom vind ik hen zo leuk? Geef ik zoveel om hem of haar? En waarom zou dat wederzijds zo zijn? Zo zit ik ook weleens andersom te denken; is die vriendschap nog wat het was? Ligt dit aan mij? Vind ik het dan niet meer de moeite of is het het leven van alledag dat ons opslurpt? Ik zie er geen kwaad in zo nu en dan eens stil te staan bij mijn vrienden. En ze te vertellen dat ik dankbaar ben dat ze in mijn leven zijn. Dat ik waarde aan hen hecht, ze mij uitdagen of mij juist temmen. Ze mij op bepaalde momenten precies kunnen steunen of eerlijk vertellen wat ik al weet maar eigenlijk niet wil horen. Wanneer jij ook een aantal fantastische vrienden hebt, koester dit dan. En vertel het hen. Vertel hen waarom je zo blij me ze bent en waarom je met hen die uitzondering maakt en nog veel en veel langer dan 7 jaar deze vriendschap wilt behouden.
Familie zoek je niet uit, die krijg je en ook die moet je koesteren (binnen het haalbare uiteraard)………maar vriendschappen daar kies je zelf voor. Iedere keer weer opnieuw. Ook in 2017 zal ik mijn vrienden zeggen dat ik om ze geef. Dat ik blij ben dat ik hen ken en dat ik deel mag uitmaken van hun leven en dat zij dat ook altijd van het mijne zullen doen.
Doen jullie mee?
afbeelding vriendschap via Shutterstock