Bekkeninstabiliteit…van kwaad tot erger!
Tijdens de zwangerschap van mijn dochter had ik al snel pijn in mijn bekken, kort daarna kreeg ik de diagnose bekkeninstabiliteit. Ik vond het erg lastig, kreeg fysiotherapie en moest trucjes toepassen om bijvoorbeeld de trap op en af te komen en te slapen. Al met al was het erg vervelend …. maar dragelijk! Het hoorde er tenslotte bij. Ik heb nogal het karakter ‘tanden op elkaar en doorgaan’. Nooit had ik kunnen inschatten dat het bij mijn laatste zwangerschap zoveel erger zou kunnen worden!
Wat is bekkeninstabiliteit?
Als je zwanger bent weet je, mijn kindje moet er ook weer een keer uit. Sommige vrouwen kunnen niet wachten. Anderen zien er zo tegen op, dat ze het liefst 30 maand zwanger zouden zijn. Maar hoe je het ook wendt of keert…je kindje komt! Als je geluk hebt gewoon netjes ná 37 weken, zonder complicaties en op de natuurlijke manier.
Zwangerschapshormonen zorgen er tijdens je zwangerschap voor dat de gewrichten en de banden die je gewrichten op hun plek houden, soepeler worden. Je bekken is eigenlijk een soort ring die bestaat uit drie botdelen. Met banden en pezen wordt deze ring op zijn plek gehouden. Onder invloed van de hormonen kunnen de botten verder uit elkaar. Je bekken zal tenslotte na 9 maand ver genoeg open moeten kunnen om je kindje door het geboortekanaal te laten gaan.
In het geval van bekkeninstabiliteit zijn de banden té slap geworden. Daardoor worden de botten instabiel en kunnen ze gaan schuiven. Dit veroorzaakt pijnklachten. Deze pijn kan je voelen op en rond je schaambeen, in je liezen, je heupen, je onderrug en rond je stuitje. Een bekkenband of een Buikband kan je hierbij helpen.
Fysiotherapie is een must bij bekkeninstabiliteit. Daarvoor bestaan gespecialiseerde bekkenfysiotherapeuten die je kunnen helpen om de juiste houding aan te nemen. De bekkenfysiotherapeut kan je helpen om je houding te verbeteren én met ontspanningsoefeningen die de pijn verlichten.
Mijn laatste zwangerschap.
Toen ik zwanger raakte van Pim had ik alweer een heel hormoontraject achter de rug, allemaal niet heel erg bevorderlijk voor je lijf en leden, maar wat waren we blij en duimden dat het kindje deze keer bleef zitten. Toen ik 5 weken zwanger was kreeg ik, door een verkeerde beweging, een hernia. Omdat ik daarbij uitvalverschijnselen had in mijn goede rechterbeen (mijn linkerbeen is bij mijn eerste bevalling gedeeltelijk verlamd geraakt), was het een flinke domper.
De tijd stond natuurlijk niet stil en inmiddels was ik 10 weken zwanger. Elke dag voelde ik mijn bekken, maar ik weet dit volledig aan de hernia. Maar met 12 weken was de pijn in mijn bekken al zo ondragelijk dat ik amper nog op en neer kon. Ik had werkelijk het idee dat er een mes in mijn kruis stond en een band om mijn heupen getrokken was. Elke beweging die ik maakte hoorde ik de botten over elkaar knappen. De situatie verslechterde zo snel dat ik, op advies van de gynaecoloog en de bekkenfysiotherapeut, met 15 weken volledige bedrust moest houden en zo verscheen er een bed in de woonkamer.
Bekkeninstabiliteit en weeën
Daar lag ik dan, 15 weken zwanger en een driejarig meisje dat rond mijn bed rende. Gelukkig konden we met de kinderopvang, oma’s en een vriendin een stabiele situatie voor Roos creëren. Machteloos en schuldig voelde ik me, maar besefte ook goed dat ik niet anders kon.
De situatie verslechterde toen ik met 18 weken een bloeding kreeg door een voorliggende placenta. Daarna mocht ik alleen nog van bed om te plassen of even snel te douchen. Vanaf 23 weken begon het te rommelen in mijn buik. Ik had veel harde buiken die op echte weeën leken, ik verdeelde mijn tijd tussen een bed in het ziekenhuis en mijn bed in de woonkamer. Mijn lijf was duidelijk niet van plan om dit kindje te laten zitten en met onze ervaring als ouders van een prematuur, hielden we ons hart vast. Zeker toen ik vanaf 26 weken dagelijks echte weeën had.
Dit alles was funest voor mijn bekken. Ik kon bijna niet meer lopen en niet meer draaien in bed. Dan huilde ik echt van de pijn. Zitten en staan was eigenlijk geen optie. Ik moest de weeën 10 weken lang in dezelfde houding opvangen en dat was bijna ondraaglijk. Met de dag verzwakte ik meer en met de dag namen de weeën en de bekkenpijn toe. Een x-aantal keer werd ik naar het ziekenhuis gebracht om te gaan bevallen. Ik leerde hoe hard ambulances in geval van nood kunnen rijden, maar hoewel we steeds een stapje dichterbij kwamen (inclusief ontsluiting), zette het steeds niet door.
Uiteindelijk werd besloten mij met 37.0 in te leiden en te laten bevallen (ik wou het met alle geweld zelf doen na de verschrikkelijke gevolgen van de keizersnee van Roos). Maar Pim besloot anders. Met 36.3 weken braken mijn vliezen en hoewel hij nog ietsje te vroeg kwam heb ik gehuild van geluk. Eindelijk…mijn verlossing kwam letterlijk dichterbij! De bevalling heb ik zelf gedaan. Op wilskracht!
Chronische bekkeninstabiliteit
In eerste instantie leek mijn bevalling echt mijn verlossing. Ik kon weer zitten en staan, niet pijnvrij, maar het kon!!! Draaien ging nog steeds moeilijk maar de pijn was stukken minder. Uiteindelijk heeft nog een maand het bed in de woonkamer gestaan. De pijn was nog steeds flink aanwezig, maar niet zo extreem als tijdens mijn zwangerschap.
Met behulp van de bekkenfysiotherapeut probeerde ik alles weer op te pakken. Helaas is het tot op heden, Pim wordt volgende week twee, niet zo ver gekomen. Mijn bekkeninstabiliteit is chronisch geworden. De pijn went, maar is er wel altijd. Slapen doe ik nog steeds met voedingskussen en om te draaien word ik meestal wakker. Mijn bekken knapt en kraakt nog steeds. Ik heb mezelf inmiddels een trucje aangeleerd om mijn schaambot te laten knappen. Dat verlicht de druk en de pijn dan tijdelijk. De cirkel is ook vicieus geworden omdat ik door mijn slechte been scheef sta, scheef loop en veel in mijn rolstoel zit. Ik ben een poos onder behandeling geweest van een chiropractor. Zelf was ik erg sceptisch, maar het heeft enorm geholpen. Helemaal over zal het niet meer gaan, dat weet ik zeker. Maar het is in mijn geval heel erg vervelend, maar wel dragelijk geworden. Iets wat de meeste vrouwen met chronische bekkeninstabiliteit helaas niet kunnen zeggen.
Had jij ook last van bekkeninstabiliteit tijdens je zwangerschap???
afbeelding bekken via shutterstock
Marlijn | FIKA says:
Oh jeetje wat vervelend zeg!! Fijn dat de komst van je tweede kindje de boel weer heeft verlicht en dat je behandelingen werken.
Chantal says:
Wauw meid wat een verhaal! Natuurlijk heb ik wel eens van de term gehoord. Maar wat het precies inhield heb ik nooit opgezocht. Heel veel sterkte en ik hoop voor je dat je toch met de tijd beter mag gaan. Xxxx
Maaike says:
Ja ik had bekkeninstabiliteit tijdens mijn zwangerschap. Gelukkig niet in die mate zoals jij omschrijft, maar ik kon aan het eind geen 100ml !meer lopen. Bij mij was bevallen trouwens wel echt dat bijna al mijn klachten verdwenen.
Is er nou nog een kans dat je klachten ooit verdwijnen?
Annemarel says:
nee die kans is nihil. Tenminste, dat is me gezegd.
Lotus Writings says:
O wat heftig!! Ik herken de klachten. Weliswaar in mindere mate, maar kon bij mijn laatste zwangerschap niet meer goed lopen vanaf een maand of vier. Het stukje naar school duurt normaal 5 minuten, nu minstens twintig en halverwege moest ik gaan zitten.
Terug naar jouw verhaal: 10 weken lang weeën opvangen is verschrikkelijk veel. Ik snap dat de geboorte van Pim echt een verlossing was! Alle beetjes helpen op zo’n moment. Ik vond je al een sterke vrouw, maar nu nog meer!
Annemarel says:
Thnx Merel. Super lief!
Lonneke Rempt says:
Herkenbaar verhaal dit een vriendin van mij heeft het ook gehad bij haar eerste dochtertje en 6 mnd moest ze tijdens de zwangerschap rust houden. Maar wat erg dat het bekkeninstabiliteit chronisch is geworden.
Sabine says:
Je verhaal raakt me heel erg meis. Ik ben dankbaar je te leren kennen. Wat een sterke vrouw ben jij. Blijf schrijven, dit moet gezegd en gelezen worden
Annemarel says:
Lief! En schrijven blijf ik zeker….ik schrijf recht uit mijn hart dus het is bijna therapeutisch??
Vlijtig Liesje says:
Gelukkig maar een klein beetje en eigenlijk alleen na de derde zwangerschap. Bij de vierde en vijfde ging het weer prima.
Saranda says:
Wat een heftige zwangerschap heb je gehad en wat lijkt het me lastig om op zo’n jonge leeftijd al met zo’n chronische beperking te moeten gaan leven. Ik heb zelf nog geen ervaring met zwangerschap dus ook niet met bekkeninstabiliteit maar ik kan me als ik je verhaal zo lees er meer iets bij voorstellen.
MommyLovesPink says:
Ouch, ik had er last van, en zal altijd wel een beetje blijven, maar zo erg. Vreselijk.
Madelon says:
Heftig Anne! Zoals je weet heb ik bekkeninstabiliteit op het moment en weet dat het pijnlijk is. Wel natuurlijk is een veel mindere mate dan jou. Fijn dat je dit hebt gedeeld! X