Het bevalplan: waar wil ik bevallen?
Ook al Guppy vanaf nu geboren worden, het hele idee van ‘hoe wil je bevallen’ voelt nog als een ver van mijn bed-show. Ik kijk er eerlijk gezegd niet echt naar uit omdat ik zo’n watermeloen door een neusgat visioen erbij heb. Maar na wat uitstellen is toch het bevalplan geschreven.
Waarom een bevalplan?
In een bevalplan beschrijf je de belangrijkste punten voor tijdens je bevalling; hoe je dingen graag wilt en hoe je dingen liever niet wilt. Zo weet iedereen die helpt bij de bevalling, of dit nu verloskundige en kraamhulp is of personeel in het ziekenhuis, wat voor jullie belangrijk is.
Een bevalplan is een richtlijn, geen harde eis
Wat ik mezelf wel goed moet voorhouden; een bevalplan is een richtlijn hoe het idealiter gebeurt. Maar realistisch gezien is de kans natuurlijk klein dat alles helemaal volgens planning loopt, want een zwangerschap, bevalling en een baby kan je niet echt plannen.
In mijn bevalplan heb ik dan ook rekening gehouden met informatie voor twee situaties: thuis en in het ziekenhuis.
Mijn bevalplan
Veel verloskundigen en praktijken hebben een document om een bevalplan in te vullen – zo weten zij waar ze moeten kijken als ze iets specifieks zoeken. Ik heb deze dan ook braaf ingevuld en uitgeprint liggen.
Voor mij zijn de belangrijkste punten daarin zijn: een zo natuurlijk mogelijke bevalling, geen ingrepen zonder overleg en duidelijke communicatie naar Mike en mij.
O, en maximaal 1 stagiaire of leerling erbij; ik snap helemaal dat iedereen het moet leren, maar ik ben geen poppenkast en vind het allemaal zelf al spannend genoeg.
Bevalplan voorkeur: thuis (in bad) bevallen
Al voordat ik zwanger was, heb ik altijd in mijn hoofd gehad om thuis te bevallen. Of dit kon was nog even spannend door de constatering van zwangerschapssuiker, maar omdat ik dat onder controle heb mag ik weer kiezen voor een thuisbevalling.
Het ideaal plaatje is nu thuis bevallen in een (gehuurd) bevalbad.
Bevalplan optioneel: voorkeuren voor in het ziekenhuis
Mocht het niet helemaal soepel lopen thuis, dan gaan we naar het ziekenhuis in Leiden voor de voortzetting van de bevalling. Ik heb het niet zo op ziekenhuizen, mede door mijn extreme naaldfobie.
Wat voor mij super belangrijk is, is dat er daar goed overlegd en uitgelegd wordt wat ze gaan doen. En dat er zo min mogelijk naalden en prikken aan te pas komen als dit niet noodzakelijk is. Een stoot adrenaline (uit angst) kan namelijk zorgen voor tijdelijke stagnatie van weeën en ik kan al flauwvallen bij het zien van een naald om bloed te prikken. Daar zie ik dus nogal wat beren op de weg.
Vertrouwen in mijn lichaam: hands off!
In verband met mijn gewicht, en veel onderzoeken en ervaringsverhalen die ik gelezen heb, ben ik ook erg stellig in zo veel mogelijk hands off. Ik heb vertrouwen in mijn lichaam en dat het onze dochter op de wereld kan zetten. Maar er zijn medici die sneller willen ingrijpen bij een hoog BMI; sneller wee-opwekkers geven, sneller vaart willen zetten en een vacuümpomp of knip willen zetten of op een andere manier minder vertrouwen in een ‘dik lichaam’.
Nu hebben wij hier goeie gesprekken over gevoerd met onze verloskundige en daar heb ik het volste vertrouwen in dat ze er net zo in staat als wij. Maar mocht ik in het ziekenhuis terechtkomen, dan weet je niet wie er aan je bed staat. Vandaar dat communicatie voor ons tijdens de bevalling ook prioriteit heeft; ik wil weten wat er gebeurt en waarom en of het écht nodig is.
Al gaan al mijn idealen en ideeën natuurlijk direct en zonder mokken down the drain als blijkt dat Guppy (of ik) in nood is tijdens de bevalling. Maar dat scenario heb ik niet te veel uitgewerkt om mijn eigen stresslevel nog een beetje onder controle te houden.