Breast to Work | Borstvoeding en werken?!

Door Tineke – Het duurde best wel even voor ik de borstvoeding onder de knie had en ook echt “leuk” begon te vinden. De eerste maanden waren behoorlijk moeilijk, niet alleen pijnlijk (laten we maar niet beginnen over tepelkloven of infecties) maar ook de constante stress van een baby met ondergewicht die heel vaak moest eten. (en daar ook rustig de tijd voor nam waardoor ik eigenlijk maar 1uur “vrij had” tussen voedingen)

En niet wetende of je wel genoeg melk hebt en of hij genoeg at. Nu terugkijkend kan ik zeggen dat ik borstvoeding heel mooi vond maar het heeft behoorlijk wat gillen en tranen gekost om daar te komen.

Dus toen mijn 16 weken verlof voorbij waren wilde ik zeker nog even doorgaan met borstvoeding (al die moeite om het voor elkaar te krijgen dus dat laten we niet zomaar weer schieten). Ik denk dat mijn werk situatie best luxe was in die zin dat ik vier dagen per week werk waarvan twee vanuit huis. Dus de twee dagen dat ik thuis werkte waren makkelijk te regelen: tot de middag zorgde mijn vriend voor Lucas vanuit huis dus ik plande mijn pauzes rondom voedingstijden en in de middag als de kleine bij zijn opa en oma was moest ik een keer kolven. De avond voeding kon ik dan weer live doen. Maar de dagen dat ik naar kantoor ging waren een stuk lastiger.

Ik heb een behoorlijk lange reis naar kantoor (2,5uur) dus ik vertrok net iets voor 7 en kwam pas ´s avonds na 8en weer thuis. Dus op die dagen was ik tijdens geen enkele voeding thuis. De uitdaging was waar en wanneer te kolven op kantoor maar ook onderweg.

Met een baby is slaap niet meer vanzelfsprekend dus toen ik de keuze had tussen 20 minuten eerder opstaan om te kolven of onderweg te kolven was die keuze erg snel gemaakt. Daar zat ik dan in de trein met een onwijs grote sjaal over me heen hopend en biddend dat de passagier naast me zou blijven slapen of werken maar in ieder geval niet door zou hebben dat er iets bewoog onder die sjaal!

Kolven op werk zonder kolfruimte?

De volgende uitdaging kwam met het feit dat er op mijn kantoor geen kolfruimte was. Ons “kantoor” is eigenlijk meer een soort dorp met meer dan 10.000 werknemers verspreid over verschillende gebouwen en er is van alles (sportschool, apotheek, crèche, huisarts, tandarts, opticien, reisbureau, supermarkt, Starbucks en ga zo maar door) maar er was geen kolfruimte te vinden. Dus de opties die ik had waren het toilet (heel koud in de winter want geen verwarming en dan hebben we het nog niet eens over de achtergrondgeluiden) of een meeting room reserveren.

Het lastige van meeting rooms is dat ze meestal ramen hebben dus er waren er maar een handje vol waar ik iets mee kon. Mijn strategie was om de meeting rooms proberen te boeken met de minste of geen ramen en daar zette ik mijn kolf-station op met een muurtje op de tafel van mijn tas, laptop en een openstaand notitieblok zodat als er iemand binnen zou komen diegene zo min mogelijk zou zien… Na een paar maanden kwam ik erachter dat de receptioniste een klein print kamertje had zonder ramen dus die heb ik in de laatste weken gebruikt. Op de terug weg naar huis herhaalde ik de sjaal truc weer in de trein.

Deze escapades vergden de nodige planning: niet alleen de sjaal keuze was cruciaal (te klein zou het kolven onderweg onmogelijk maken..) maar ook het standaard rondlopen met je kleine koelertas, niet vergeten die in de koelkast te zetten zodra je aankomt, ´m niet vergeten in de koelkast als je weer naar huis ging, de melk van het toilet / de meeting room redelijk ongezien naar de koelkast krijgen en, het allerbelangrijkste, zorgen dat dat koeltasje vooral rechtop bleef in je rugzak op de terugweg. Ik ben een keer thuisgekomen met mijn zwarte laarzen vol met witte stipjes.. yep een van de flesjes met gekolfde melk was opengegaan in mijn tas. Het ergste was dat mijn eerste gedachte niet was “oh oh, mijn laptop” maar “neeee, na al die moeite 250ml weg!”.

Wanneer kolven?

Een andere uitdaging was wanneer te kolven. Als ik redelijk rustige dagen had op kantoor met niet te veel afspraken dan blokte ik mijn eigen kalender elke drie uur voor 30minuten. Maar op dagen dat je de hele dag in afspraken of workshops zat was het wat lastiger want de pauzes waren natuurlijk nooit op een kolfmoment. Dus probeerde ik een paar keer per dag even weg te sneaken met mijn grijze Medela tasje. (Een probleem van werken in Spanje is dat je nooit weet wanneer een pauze eigenlijk zal plaatsvinden, want hey wie heeft er nou een agenda nodig of als je er al een hebt, waarom ons aan de tijden houden, dus ik ging vaak weg midden in een discussie en natuurlijk 2minuten nadat ik terug kwam kondigden ze en kleine pauze aan..)

Na 4 maanden van dit soort fun toen Lucas wat meer vast voedsel begon te eten en ik wat reisjes voor werk had staan vond ik het welletjes en ben ik gestopt, maar het is zeker een interessante ervaring geweest! Toch heeft stoppen niet alleen maar voordelen, het grote nadeel van stoppen met borstvoeding is dat het een beetje deprimerend is om in de spiegel te kijken naar je “nieuwe” borsten (je zou bijna gaan begrijpen waarom ze hier in Spanje vaak jaren doorgaan met borstvoeding!). En ik begin stiekem ook al beetje zenuwachtig te worden voor de volgende afspraak op het consultatiebureau met de borstvoedingstaliban daar….

Deze post is eerder verschenen (in het Engels) als eenmalige gast blog voor Grown Up Glamour
Photo credit Medela: dharder9475 via VisualHunt / CC BY-NC
Photo credit extracting in office: cafemama via VisualHunt / CC BY-NC-SA

Bedankt Tineke voor je mooie en openhartige blog over borstvoeding op het werk. Het was een behoorlijke uitdaging zo te lezen. Mochten jullie meer over Tineke willen weten en lezen? Ze is moeder van Lucas enwoont samen met haar vriend in Zaragoza – Spanje, waar ze werkt als project manager en een eigen bedrijfje in career services heeft (cvandgo.com). Ze blogt op Working Mommy Abroad over de uitdagingen als werkende moeder in een hele andere cultuur. Absoluut de moeite waard om daar dus ook eens een kijkje te nemen.

Hoe gingen jullie om met borstvoeding en werk?