Familie ; Een band voor het leven…en zelfs erna!

Familie ; Een band voor het leven…en zelfs erna!

Als je er goed over na denkt is familie best iets heel bijzonders. We nemen het vaak maar voor lief; we hebben (hopelijk nog) 2 lieve ouders die er voor ons zijn. Misschien broers of zussen en met een beetje geluk ook nog eens een fijne schoonfamilie. Opa’s en oma’s, ooms en tantes……een heel arsenaal aan mensen die er, als het erop aankomt, voor je zijn.

Het bijzondere aan familie is dat je ze eigenlijk zomaar kado krijgt. Niemand, maar dan ook niemand heeft zijn gezin gekozen. Je werd erin geboren en je moest het er maar mee doen. Bij de één pakte dit heel mooi uit. Een warm nest, je voelde en voelt je er veilig en geborgen. Vrienden kies je uit, familie niet. Met vrienden kan je de band verbreken wanneer de vriendschap niet meer is zoals jij zou wensen.

Met familie is dit niet mogelijk. Of je het nu wilt of niet, er blijft altijd die bloedband. Het is en blijven je ouders, je broers of zussen. En zelfs na het leven, bij een overlijden blijft dit familielid een onderdeel van de familie. Ik heb hier echt even bij stilgestaan. Dit is eigenlijk iets dat we al snel “gewoon” vinden en voor lief nemen maar zo gewoon is het niet. En voor lief nemen moeten we het al helemaal niet.

Warm nest

Ik heb het geluk gehad op te mogen groeien in een heel fijn, warm en veilig nest. Twee fantastische ouders, een lieve zus en een schat van een broer. Nou ja, dat besef ik nu. Uiteraard hebben wij ook onze kinderruzies gehad en was ik als puber het zeker niet altijd eens met mijn ouders. Vooral mijn vader moest het met regelmaat flink ontgelden. “Ik ben blij als ik eindelijk hier uit huis ben, bah….zo geen zin meer in”. Oeps! Wellicht hebben mijn ouders dat ook weleens gedacht, maar eigenlijk is het best lelijk om te zeggen en als ouders om te horen.

In tijden van plezier ( denk aan mijn trouwdag, geboortes van de kids, feestdagen) genoot ik van de liefde van mijn ouders en de tijd die we doorbrachten. Ik besefte al wel dat ik ALTIJD op ze terug kon vallen maar toen er nood aan de man kwam, ik er doorheen zat toen, toen besefte ik dat ze onvoorwaardelijk van me houden. ALTIJD!

Tijdens mijn scheiding kon ik bij ze terecht. Voor raad en daad, steun, luisterende oren, brede schouders om op uit te huilen, oppas en vooral ook heel veel praktische zaken. Wat heeft mijn vader veel uren lopen sjouwen en rugpijn of niet, daar stond mijn moeder weer te sauzen. En nee, ik heb die hulp niet 1x gehad,……nee, ik ben 3x verhuisd!! In 3 jaar tijd! En hoppa, iedere keer waren ze weer van de partij. Nooit klagen, niet zuchten ( al zag ik de vermoeide koppies) ze WAREN ER, ONVOORWAARDELIJK!

En dan mijn gezin

En dan kijk ik naar mijn “gezin”. Kinderen die helaas een scheiding mee moesten maken. Die dat ogenschijnlijk best goed oppakten maar waarbij je toch iedere keer weer op het verdriet en het gemis stuit. Zijn ze bij mij, missen ze hoe dan ook hun vader. En ook andersom. Nee, ze zeggen dat niet altijd, zeker niet. Maar toen vorige week aandacht besteed werd in het jeugdjournaal aan kinderen van gescheiden ouders greep het hun volle aandacht.

Vooral de oudste luisterde geconcentreerd. Ja, ik wilde dat jullie ook samen waren. Gewoon….papa en mama in 1 huis. Ook al weten ze, beseffen ze dat dit niet meer zal gebeuren, de wens blijft er. Ze zijn over het algemeen blij met de liefde van de nieuwe partners. Noemen mijn lief hun extra papa die ook goed voor hun zorgt. Knuffelen met hem, rouwdouwen en huilen. Noemen hem stom als hij flauwe grapjes uithaalt. Zijn zichzelf bij hem. Dankbaar ben ik daarvoor. Dankbaar dat ze zichzelf durven zijn, niet op eieren hoeven te lopen in zijn aanwezigheid omdat ze zich veilig voelen bij hem.

En toch, toch voelt het soms als een dikke dikke falen dat ik hen niet dat zelfde, veilige, warme nest kon geven dat ik vroeger had. Juist omdat ik daaruit nu de kracht put om mijn kids zo goed mogelijk op te voeden. Kom ik er even niet uit, bel ik nog altijd mijn moeder. Maaaaaaam!!! En ook mijn zus heeft mij met wijze raad en daad (helaas ook uit ervaring) regelmatig bijgestaan. EN NOG!

Nooit voor lief nemen

Familie moet je nooit voor lief nemen! Let wel; er zijn natuurlijk situaties waarin er TE veel gebeurd is. Waarbij vaders of moeders het gezin in de steek lieten, kinderen lichamelijk of emotioneel mishandelden, waarbij je je als kind nooit veilig voelde, hetzij lichamelijk of geestelijk. Of waarbij er gewoonweg niet die klik was die er vaak van nature wel is binnen een gezin. Natuurlijk wil ik deze situaties niet over één kam scheren met de warme, veilige nesten.

Maar, ik hoop, dat wanneer je dit leest, je even kort stilstaat bij jouw gezin, jouw familie. Waaruit bestaat deze en hoe voelt dat? Vertel je je ouders regelmatig dat je van ze houd? Dat je dankbaar bent voor wat ze allemaal voor je hebben gedaan? En nee dat hoeft niet altijd in woorden, voor sommigen van ons is dat enorm lastig, maar dit kan ook in daden. Een simpel bloemetjes, een lief kaartje of gewoon eens een dikke knuffel. Er komt namelijk een dag dat je afscheid van hen moet nemen en je niet weet of je de kans nog krijgt om hen te zeggen wat je voor hen voelt, of hoe dankbaar je bent dat zij in jouw leven zijn. Mijn familie is mijn rots in de branding. Zie ik mijn zus en broer heel vaak? Nee, niet eens! We zijn zo ieder op zijn eigen manier druk met ons eigen gezinsleven.

Maar het is oké, want 1 telefoontje dat er nood aan de man is en we zijn er voor elkaar! En dat, dat probeer ik mijn kinderen ook mee te geven! Steun elkaar, wees er voor elkaar als het nodig is. Vecht met elkaar als dat soms ook even nodig is. Maar weet dat je altijd, altijd op elkaar terug kan vallen. Want dat is wat ieder mens nodig heeft; ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE!*

*dit artikel gaat over familie. Voor veel wat ik schrijf kan je ook het woordje “vrienden” invullen want ook voor hen geldt veelal hetzelfde, wanneer we over echte vriendschap spreken.

Afbeelding familie via shutterstock