Hellen | Sint Maarten, wie kent hem niet?
11 november is de dag… Sint Maarten – Wie kent hem niet?! Nou Hellen dus. Toen ze in 2007 in Noord-Holland ging wonen, leerde ze allerlei nieuwe dingen. Zo leerde ze o.a. dat colaaaaa gewoon cola heet en skool gewoon school is. Ook werd er van haar verwacht dat ze woorden helemaal uit zou spreken. Ze was gewend om bij elk woord met -en aan het eind, de -e niet uit te spreken en Sint Maarten was voor deze rasechte boerin een totaal onbekend fenomeen
Rasechte boerin.
Ik ben een rasechte boerin, weliswaar zonder boerderij. Mijn accent viel hier, tot grote hilariteit van mijn collega’s, vreselijk op. In het begin verstonden de kinderen op mijn werk mij niet eens. Dan probeerde ik bijvoorbeeld iets uit te leggen, en dan zag ik 10 paar ogen mij vragend aankijken. Oeps, tijd voor een inburgeringscursus..
Sintre Maarten, mik mak.
Na het opnieuw leren praten, was het tijd voor Sint Maarten. Op 11 november is het dan zo ver. Een bijzondere dag waarop kinderen met zelfgemaakte lampions door de buurt lopen, liedjes zingen en snoep incasseren.
Ik heb geprobeerd om te achterhalen wat het feest nou eigenlijk inhoudt en waar het vandaan komt. Nou laat daar nou nogal wat onduidelijkheid over zijn. Er zijn verschillende invullingen van de betekenis en oorsprong. Voor kinderen is het een gewoon een feest waarbij ze lang mogen opblijven, in het donker buiten zijn (spannend!). Het is een snoepfestijn.. Ze krijgen bergen snoep, letterlijk..
Liedjes en scannende ogen naar snoep.
En dan is het zover.. De kinderen gaan in de avond vanaf ongeveer 18.00u de straat op met hun zelfgemaakte lampion en een bigshopper. Ik had geen enkel idee wat er van mij verwacht werd, maar braaf kocht ik snoep. Voor het eerst in 2013, want tja toen was ik moeder..
Ik was zenuwachtig voor mijn debuut als Sint Maarten snoepuitdeler. Ik had zoveel vragen: hoeveel snoep moet ik kopen, moet ik bij de voordeur wachten, zing ik mee of niet.. Onduidelijkheid alom.
Ding Dong.
Ding Dong. Oeee de eerste kinderen komen. Zodra ik de deur open doe, zie ik een stuk of 5 kinderen staan. Ze begonnen te zingen, euhm goed ik was na 2 zinnen wel klaar. Snoep? Maar nee de brave kindjes zongen gewoon door, bij regel 4 wilde ik ze van ellende de mond snoeren. Want even serieus wat moet ik in die tijd doen? De lampions bekijken? Die had ik in de 2e seconde al gezien. De kinderen aankijken?! Na 5 seconden voelde dat ook vreselijk ongemakkelijk.. Na 1,5 of 2 minuten was het ellendige liedje klaar.
Euhm.. en dan. Ik dacht snoep en klaar. Blijk ik ook nog te moeten praten met ze, complimenten geven over het liedje en de lampion. Nou het liedje vond ik vreselijk lang en ingestudeerd overkomen en de lampion ziet er niet uit. Dat zei ik natuurlijk niet. Ik wilde eigenlijk gewoon dat ze z.s.m. door zouden lopen. Dus hier snoep en doei! Ja ik weet het, zielig enzo.. Nou dat valt dus reuze mee, want kinderen komen echt alleen voor het snoep. De rest is bijzaak.
De eerste Sint Maarten van Isa.
De eerste St. Maarten van Isa was in 2013, zij was 1,5 jaar. Zij vond het maar gek, keek met grote ogen naar de kinderen die aan de deur kwamen en dook weg achter mij. Ik voelde me hetzelfde.
In 2014 was het zover, de zelfgemaakte lampion en een tas mee, en daar gingen wij. Ik ken geen enkel liedje, dus succes Isa ;). De reacties van buren waren heel lief, en na 4 huizen was het wel klaar.. In 2015 werd de tas die mee moest al wat groter. Een prachtige, doorzichtige felroze handtas met twee vakken. Dit keer kwamen we er niet met 4 huizen vanaf. Dit werd een serieuze inzamelactie. Na 45 minuten liepen we naar huis met een handtas vol snoep én een hele zak Lays chips met daarin kleine zakjes gekregen van de buurman. Blije Isa :). Super trots was ik op ons kleine meisje ..
Inburgeringscursus.. Geslaagd.
Vanaf dat moment ben ik officieel ingeburgerd in Noord-Holland. Het heeft maar 6 jaar geduurd ;). Moeder worden was de laatste fase van het inburgeren. In de jaren daarvoor heb ik mijn accent afgeleerd, geleerd wat een ‘bakkie doen’ is, en heeft het strand mijn hart veroverd.
Judith says:
Het grappige is dat net in het gedeelte waar ik woonde als kind er geen Sint Maarten gevierd werd, of ik heb het niet echt meegekregen. Toen ik een dochter had en 3 straten verder woonde, toen werd het serieus gevierd. En nog. Inmiddels is het echt een missie geworden.
Ik zeg altijd “een bakkie doen” nooit bij nagedacht dat het misschien niet heel Nederlands is tot ik buiten Amsterdam ging wonen, en niet iedereen mij verstaat..