Boek Review | Het onvoltooide kind

Toen ik ergens op internet het boek Het onvoltooide kind, op zoek naar de grenzen van prilleven tegen kwam en zag dat daar een uitzending bij RTL Latenight aan werd gewijd, wist ik dat ik de uitzending moest kijken en het boek moest lezen. Sinds Leia in ons leven is ben ik altijd op zoeken naar boeken over prematuren. Ik houd ervan om mezelf goed in te lezen over diverse onderwerpen, helemaal als het om mijn eigen kind gaat. De aflevering heeft een enorme impact op me gemaakt en ik zat tijdens het getoonde filmpje als een klein kind te snotteren op de bank. Komt dit door mijn eigen ervaringen en zorgen met betrekking tot Leia? Die mogelijkheid acht ik zeer groot. Je vindt toch een soort van herkenning in bepaalde punten die je het gevoel geven dat je niet enige bent die dit overkomt, hoe stom dit misschien ook mag klinken gezien Eva, het kindje van Brenda van Osch, veel vroeger is geboren dan het onze.

Het onvoltooide kind, op zoek naar de grenzen van prilleven

Ik heb dit boek vorig jaar in één zucht uitgelezen en jezus (sorry voor mijn woordspeling), wat was het heftig, bijzonder en vooral eerlijk! Ondanks dat de verhalen keihard binnenkomen, leest het prettig weg, het zet je aan het denken over de behandelgrens bij (extreem) premature kinderen en in welke mate je moet blijven behandelen. Wanneer is het genoeg geweest voor zo’n klein hummeltje? Ondanks dat ik vind dat ieder kind recht heeft op een kans in het leven, vind ik ook dat het op den duur ook klaar moet zijn met blijven proberen.. We moeten reëel blijven. De schade die je ermee kunt aanrichten is zo groot dat er gevallen bestaan dat zij hier niet goed uit zullen komen, denk bijvoorbeeld aan autisme.

Pittig, dat zouden we nog vaak gaan horen. Het behoorde tot het jargon van bemoedigende woorden dat ouders de hoop moest geven dat alles goed kwam. Net als stoer, dapper en eigen willetje – blz. 24 – typisch en zeer herkenbaar voor ons.

Het is voor mij misschien makkelijk praten, maar handicaps hebben wij in onze zwangerschap wel besproken. Wij hebben toen afgesproken dat mocht het duidelijk worden tijdens de zwangerschap dat ons kindje zwaar gehandicapt zou zijn, we de zwangerschap zouden afbreken ongeacht dat we hiervoor 3 miskramen hebben moet ondergaan.. Misschien vind je mijn uitspraken hard, maar de keuze is niet voortgekomen uit eigen belang, maar uit belang voor het kind. Ik zou het verschrikkelijk vinden voor hem of haar om in een wereld, helemaal als deze, te leven waarbij je constant afhankelijk bent van zorgverleners die je moeten helpen bij het aankleden, wassen, eten etc. Een eigen gezin stichten is in hun geval niet mogelijk, überhaupt op zichzelf kunnen wonen is al geen optie. Maar goed, ik besef mij ook goed dat dit soort “problemen” zich ook kunnen voortdoen wanneer het lijkt dat je een “goede” zwangerschap hebt.

Brenda verteld in haar boek eerlijk en oprecht wat er in haar hoofd is omgegaan. De eerste 2 maanden van hun leven kan ik het beste omschrijven als een thriller.. ‘Je hoeft niet hoor, je hebt zo hard je best gedaan. Als je niet meer wilt, zou ik het begrijpen’. Een zin die me is bijgebleven, iets wat je als ouder nooit zomaar zult uitspreken, of überhaupt kunnen uitspreken, maar in deze context zeer, maar dan ook echt zeer begrijpelijk is. Ik wil niet te veel vertellen over de inhoud omdat ik vind dat je het boek zelf moet gaan lezen. Hoe moeilijk sommige stukken, vooral voor ons al prematuurouders, zullen zijn en opent je blik naar artsen en hun manier van handelen.

Je vindt ‘Het onvoltooide kind’ bij de boekhandel of een webshop als bol.com voor €18,95 of als Ebook voor €9,99. Ga jij het boek lezen?