Melanie | Ik mis mijn kleine baby

Door Melanie – Ik heb dit geschreven toen zoonlief 16 weken was (ruim een jaar geleden). Ik mis mijn kleine baby… Soms heb ik het gevoel dat ik nooit een kleine baby heb gehad. Het ene moment ligt hij de nacht na de bevalling tegen me aan, drie weken later nemen we hem mee uit het Wilhelmina Kinderziekenhuis, eindelijk naar huis.

Ik mis mijn kleine baby

Begrijp me niet verkeerd, we mochten daar 24/7 bij hem en we leerden alles wat je als nieuwbakken ouders kon leren en dit mochten we ook op hem uitoefenen. Maar ‘s nachts werd ik wakker in het Ronald McDonald-huis met mijn kleintje wat verderop in het ziekenhuis, op de high care, aan allerlei snoeren en toeters en bellen. Ik wilde hem niet loslaten, maar ik moést. En dan durfden ze me ook nog te zeggen dat ik ‘wel een beetje op mezelf moest passen en aan mijn eigen herstel moet denken’. Yeah yeah, bla bla bla…
Het lastigst te verkroppen vond ik dat hij helemaal niet ziek was. Zijn hoofdje groeide alleen heel snel in omvang, zijn hersenvocht kon niet goed genoeg weg, maar op dát moment had hij nog nergens last van en was hij een ‘gewone’ baby. Mijn ‘gewone’, toen nog kleine, baby, aan allerlei toeters en bellen en 12 dagen na geboorte onder het mes om een VP-drain te plaatsen. Daarna was het probleem opgelost en na herstel mochten we al 8 dagen na de operatie naar huis.

Geen kraamtijdbaby

Thuis gekomen hadden we ineens een 3 weken oude baby. Eentje die al trekjes van een lachje vertoonde, zonder dat het een stuipje was. Eentje die je al heel geïntrigeerd aan kon kijken. Eentje waarbij het leek alsof hij al naar alles luisterde wat je zei. Geen kleine baby meer. Geen kraamtijdbaby meer.

Wat ben ik boos en gelukkig tegelijk. Boos omdat dit óns overkwam. Boos omdat ze mijn kleine baby’tje van me afpakten en in een ‘bak’ stopten. Boos omdat we geen kraamtijd hebben gehad. Gelukkig dat er geconstateerd is dát er een probleem was, anders waren de gevolgen niet te overzien geweest. Ik ben toch vooral boos: waarom wij? En vooral: waarom hij?

Misschien is boos niet het goede woord. Misschien ben ik meer verdrietig. Waarom moet zo’n klein perfect gaaf baby’tje een dikke snee in zijn hoofd en een gaatje in zijn schedel, een sneetje achter zijn oor en een snee op zijn buik, een drain en een onderhuids slangetje vanaf de drain op zijn hoofd naar zijn buikholte, om het hersenvocht te laten aflopen. Ik ben gelukkig omdat dát überhaupt mogelijk is, want hoe groot was het probleem anders geworden. Misschien is gelukkig ook niet het juiste woord. Ik ben allesbehalve gelukkig met de situatie, maar wel blij dat er zulke mogelijkheden zijn om grotere problemen te voorkomen. Als het dan toch moest gebeuren, dan laat ze het maar direct oplossen.

Elke avond voor het slapengaan ga ik lekker met hem op de 1,5-zitsbank in zijn kamertje zitten om nog even te knuffelen. Net keek ik naar hem en in mijn hoofd schreef ik deze blog. Het is al een heel flink jochie. Een jochie die mijn stemming aanvoelt, lacht als ik dat nodig heb (of dat lijkt zo :) ). Af en toe flink schreeuwt, omdat hij zijn zin niet krijgt (meestal gerelateerd aan eten). Een jochie van bijna 16 weken. Ik ben zo trots op hem, zo trots dat hij zo goed groeit! Maar ik baal er ook van dat hij zo snel groeit, of misschien baal ik ervan dat de tijd zo snel gaat. Het meest baal ik ervan dat ik drie weken van hem heb gemist, ondanks dat wij 5 van de 7 voedingen zelf gingen doen. De vroegste en de laatste mochten we niet komen, omdat we ‘op onszelf moesten passen’, aldus de verpleegsters. Drie weken lang hebben andere mensen (verpleegsters, kinderartsen) meer invloed op hem gehad dan zijn vader en ik.

Hoe kan ik iets missen wat ik eigenlijk niet heb gehad, ik mis mijn kleine baby

Morgen gaan we beginnen aan zijn eerste oefenhapjes, ik heb er zin aan dat helemaal vers voor hem klaar te maken, maar serieus… Nu al?! Hij laat duidelijk merken dat hij eraan toe is, dus ik zal hem niet klein houden. Maar serieus… Nu al?! Ik mis mijn kleine baby realiseer ik me nu. Maar hoe kan ik nou iets missen, wat ik eigenlijk niet echt heb gehad?

Bij dezen wil ik de lieve kinderartsen, verzorgsters en verpleegsters (ik was boos op de situatie, niet op jullie) bedanken. Jullie waren zo verschrikkelijk lief en achteraf: wat was het een toegevoegde waarde dat jullie ook af en toe op ons letten!

En lieve lezers: als jullie eens gezellig (met of zonder jullie kids) naar McDonald’s gaan en je kúnt het missen: laat het wisselgeld eens achter in de Ronald McDonald pot. Want wat díe stichting voor ons en zoveel andere ouders heeft betekend of nog steeds betekent is bijna onbetaalbaar.