Mannen: zodra ze papa worden, worden het weekdieren

Deze blog draag ik op aan de papa in de auto achter me die helemaal uit z’n dak gaat met zijn dochtertje, die in de kinderstoel op de achterbank zit. Die papa deed me denken aan mijn eigen manlief, die gesmolten is als hete was, toen onze zoon werd geboren. Mijn stoere, ruige, bebaarde man werd ineens heel heel heel, ik herhaal: heeeeeeeel erg week. Zeg maar gerust het grootste weekdier in dit huishouden.

Papa v.Q. versus Papa n.Q.

De man die v.Q. (vóór Quinten) gruntend en duckwalkend op AC/DC onder de douche stond (en aan het eind van de straat nog te horen was) loopt nu ‘er zat een klein zigeunermeisje‘ te zingen. De man die v.Q. de baard al lang en breed in de keel had gehad zegt nu met een hoge stem ‘aaaaaah koetjiekoetjiekoetjie’. De man met wie v.Q. absoluut niet gedanst werd (tenzij hij heel heel héél dronken was), danst nu met zoonlief Tsjoe tjsoe wa wa wa (op je plaats, sterk je armen, tsjoe tsjoe wa wa wa).

Ik schilder hem nu misschien af als mietje, maar geloof me: ik smelt… Het is fantastisch dat mijn dierbaarste mensje ook zijn dierbaarste mensje is. Zou dat de bedoeling van Moeder Natuur zijn? Op het moment dat je denkt je man helemaal te kennen en hem fantastisch te vinden, gebeurt dit.

Ik begon deze blog met deze op te dragen aan de man in de auto achter me. Maar eigenlijk draag ik hem op aan mijn lieve, (weke) man. Ik ben zo trots op hoe hij het doet en heeft gedaan, ook in de moeilijke tijden. Bij dezen, lieve schat! ?

Papa-filmpje!

En dan hierbij nog even een smeltfilmpje van een hele stoere papa die met zijn dochter helemaal losgaat op ‘Let it go’ van de Disney-film ‘Frozen’. Dít bedoel ik dus!