Mijn bevalling: met spoed naar de OK (deel 3/3)
Na langdurig gebroken vliezen en een bevalling met pittige weeën die al 11 uur duurde, zag de gynaecoloog dat mijn babymeisje het niet meer goed deed in mijn buik. Tijd om te persen was er niet, het werd een spoedkeizersnede.
Hier vind je deel 1 en deel 2 van mijn bevallingsverhaal.
‘Ze moet met 10 minuten geboren worden’ – ik hoor het de gynaecoloog nog zeggen. Voordat het op dat moment tot me doordrong, gebeurde er al van alles.
Spoedkeizersnede
Er waren ineens heel veel mensen druk om me heen. Ze praatten vooral met elkaar in termen waar ik niet zo veel van begreep en koppelden mij af van de apparaten. En daar ging mijn bed de gang op, onder de felle lichten door, de lift in. Het enige wat ik kon denken was ‘als het maar goed komt met de baby‘.
Lang leve de ruggenprik
Onder het rijden op de gang werd me uitgelegd wat er ging gebeuren. Toen ik ‘buisje in je keel voor narcose’ hoorde, raakte ik in paniek. Niet voor de narcose zelf, maar omdat ik zo graag bij wilde zijn als mijn meisje geboren werd.
De anesthesist legde uit dat er geen tijd was om een ruggenprik te zetten (helemaal begrijpelijk) toen ik een helder moment kreeg: MAAR IK HEB AL EEN RUGGENPRIK GEHAD VANDAAG!
Mijn keuze in de middag bleek nu mijn redding; in de operatiekamer werd mijn ruggenprik opgespoten en snel gecontroleerd. Ik had geen gevoel meer bij mijn buik, dus ik kon bij bewustzijn blijven tijdens de keizersnede.
Enkele minuten later…
Terwijl aan de ene kant van het blauwe scherm de artsen in mijn buik aan het snijden waren, kwam mijn vriend (in operatiekleding) bij mijn hoofd zitten. Hij moest zich op de gang eerst omkleden voordat hij naar binnen mocht. Alles ging zó snel!
In no time werd ons meisje omhooggehouden, gecontroleerd en bij mij gelegd.
Met haar was gelukkig alles goed!
In de avond op 9 januari is onze dochter Robyn Noé geboren.
Verkoeverkamer
Na wat knuffels en kusjes ging ze met papa mee naar onze kamer in het geboortehuis van het ziekenhuis. Mijn buik werd dichtgemaakt op de OK en daarna moest ik nog een tijdje naar de verkoeverkamer.
Waar ik de boel onder spuugde, het verplegend personeel erachter kwam dat mijn verdoving een beetje te ver naar boven geschoten was en waar ik probeerde te begrijpen wat er net allemaal gebeurd was. Ik was bevallen…!
Bijwerking wee-opwekkers
Tip van mij mocht je met bibbers reageren op oxytocine: vraag om pure zuurstof.
Ook kreeg ik eindelijk iets om die vervelende bibbers te laten stoppen, want die waren nog steeds aan de gang. Een slangetje met zuurstof in mijn neus bleek de oplossing: na een paar minuten stopte het shaken en ik kwam eindelijk tot rust.
Naderhand hoorde ik van de gynaecoloog dat het shaken geen standaard bijwerking is en er ook geen protocol voor is. Hij wist dus tijdens mijn bevalling niets om mij te helpen. Waarschijnlijk had ik op de verkoeverkamer mazzel met een door de wol geverfde verpleegster.
We zijn een gezin!
Toen de opgespoten ruggenprik weer tot normale hoogte (laagte?) gezakt was, ik wat had gedronken en het volgens de protocollen weer goed ging, kon ik terug naar onze kamer. Rond middernacht werd ik binnengereden en kon ik mijn dochter even rustig bekijken om voorlopig niet meer los te laten: het leven met zijn drietjes is begonnen!