Een moeder met ADHD en tijdelijk geen medicatie. Geen succes.

Djiezus.. OMG.. Ik word gek van mezelf.. Ik ben een moeder met ADHD en zit tijdelijk zonder medicatie. is een bron van stress. Het is alles of niets. Of altijd medicatie of nooit… Maar tijdelijk zonder medicatie,DJIEEEZ .. Geen succes.

Een moeder met ADHD tijdelijk zonder medicatie.. DJIEEEZ…Geen succes.

Ik schrijf deze blog op dag 4 zonder medicatie. Omdat het op is. Gewoon omdat ik weer eens niet goed heb gekeken naar de datum van het recept. De eerste dag zonder medicatie wil ik zo goed als constant slapen.

Een moeder met ADHD = Moe. In het kwadraat. Fuck, ik strompel rond als een zombie.

Gordijnen dicht, geen geluiden, geen licht. Tijd om prikkels te verwerken. Slapen! Gelukkig is het zaterdag, en kan het. Isa is ook moe, en komt bij me liggen. Ik mompel nog iets dat ik blij ben dat ze even bij me komt liggen.. Ik val in slaap. Uren later word ik pas wakker.

Serieus, ik ben gedesoriënteerd..

Mijn hoofd is wel iets lichter. Ik krijg een app van mijn lieve vriendinnetje of we zin hebben om te komen eten.. Yes, een focus.. ‘doe maar rustig aan’.. Thank you. Ik kan eigenlijk ook niet anders, het is alsof ik constant door appelstroop loop.

So far so good.. In de auto trekt de mist in mijn hoofd nog verder op, en dankzij Starbucks is mijn hoofd even helder.

Toch heb ik steeds het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Alsof alles voor me uit loopt, en ik steeds de verbinding mis met wat er gebeurt om me heen. Ik ben het gewend, dus niemand zal er echt iets van merken. Maar het is zo irritant.. Na gezellig te hebben gegeten, word ik onrustig.. En ik kan het niet onder controle krijgen. Ik moet weg, en snel.. Nadat Isa zich in haar jas heeft gehesen, haar schoenen aan heeft en we hebben bedankt voor het eten, ren ik bijna de trappen af richting auto..

Eenmaal thuis aangekomen merk ik dat in plaats van áchter de feiten aanlopen, ik op de feiten vóóruit loop.. Ontploffing in mijn hoofd, en ben direct terug in zombie modus. ERROR. Ik moet echt weer slapen, het is 20.30u.

De volgende dag begint mijn onrust te groeien, ik wil een heleboel doen.. niks lukt echt. En dat maakt me boos, maar ik kan me redelijk inhouden. Om mijn onrust onder controle te krijgen, ga ik tekenen. Ik kan me afsluiten, maar heb geen concentratie.. Dat irriteert me heel erg. De rest van de dag vlieg ik heen en weer van heel moe naar onrustig zonder focus.. Ik word gek van mezelf.

Ik ben moe. Heel moe. Tegelijkertijd onrustig, mijn lichaam tintelt, en het lijkt alsof er steeds op allerlei knoppen wordt gedrukt waardoor ik moet bewegen.

Als ik beweeg, of iets nuttigs probeer te doen, heb ik binnen 2 minuten het gevoel alsof er vanuit mijn tenen een vulkaan begint uit te barsten. Ik weet dat als dat gevoel bij mijn hoofd komt, ik ineens heel boos kan worden. Ik probeer iets te vinden om dat gevoel minder te laten worden. Dat lukt enigszins, totdat ik struikel over mijn eigen troep. BAM. In no time is de vulkaan uitgebarsten, en schop ik een paar schoenen door de kamer.. Ik ben woest… om niks..

Een moeder met ADHD = een ongeleidt projectiel.nl.

Tussendoor leg ik aan Isa uit dat het niet aan haar ligt, wanneer ze vraagt waarom ik zo boos doe. Ik voel me een slechte moeder.. Zij doet haar ding, terwijl ik van de ene modus in de andere modus knal.. Mijn schuldgevoel maakt mijn onrust erger. Ik ben blij als ze ‘s avonds naar bed gaat, zodat ik alleen nog maar mezelf in de weg zit.. Ik dwing mezelf om in bed te gaan liggen, en doe wat ik mezelf als klein kind heb aangeleerd.

Ik dwing mezelf geestelijk in een soort sluimertoestand te komen. Ik overactiveer mijn prikkelfilter op dat moment door heel stil te gaan liggen met een deken over mijn hoofd.

En terwijl mijn gedachten razen, bouwt de onrust in mijn hoofd op. Ondertussen dwing ik mezelf om op dezelfde manier te blijven liggen en niet toe te geven aan de onrust in mijn hoofd. Ik heb ook een specifieke manier van liggen nodig om die sluimertoestand te kunnen komen.

De onrust in mijn hoofd wordt op een gegeven moment zo erg, dat mijn prikkelfilter overactief wordt .

Het lijkt alsof ik slaap, maar ik ben gewoon wakker.. Ik hoor alles wat er om mij heen gebeurt, maar toch komen de prikkels dan niet binnen. Deze manier om rust te krijgen heb ik mezelf aangeleerd toen ik op de basisschool zat.

De volgende dag heb ik de medicatie.. Na 1,5 uur begint mijn motivatie wakker te worden. De onrust trekt uit mijn lichaam. Langzamerhand kan ik me weer focussen. Ik word weer een prettiger mens. Alle geluiden en het licht komen minder hard binnen, ik begin tot rust te komen. En dan begin ik de troep van afgelopen dagen te zien.. Here we go again.