De overstap naar het reguliere onderwijs : vervolg op stel je eens voor
Dit blog wordt vanuit mijn eigen situatie beschreven. Maar wij zijn niet de enige die dit gevecht aangaan. Met ons zijn er zoveel anderen ouders en dove kinderen die tegen exact hetzelfde aanlopen: De overstap naar het reguliere onderwijs, als vervolg op stel je eens voor
De overstap naar het reguliere onderwijs
Op het moment dat je doof kind de overstap van doven onderwijs naar het reguliere onderwijs maakt, komt er zoveel op je af als ouders. Eerst was er paniek, gaat hij het wel redden? De cluster 2 school was zo aangepaste op de beperking van onze vent. Vertrouwen, we moeten vertrouwen hebben in ons mannetje. Vertrouwen hebben dat dit gaat werken. Wij hebben er bewust voor gekozen om op het reguliere onderwijs een tolk in te gaan zetten. Deze zet wat de juf verteld om in gebarentaal. Als Vinz aanwezig is, is de tolk aanwezig. Wij zijn altijd open erover dat onze kinderen doof zijn. Met de overstap naar het reguliere onderwijs hebben wij hier ook voor gekozen. We hebben door middel van een brief aan alles ouders laten weten wat een cochlear implantaat is, waarom Vinz die heeft, en een korte uitleg wat qua communicatie prettig is.
Cluster 2 versus het reguliere onderwijs
Op de cluster 2 school was er gebarenles, daardoor groeide het gebaren niveau. Er waren geen tolken nodig. Er was kennis en ervaring over dove kinderen. Kennis en ervaring over andere methodes van leren lezen, leren schrijven. Er was begrip en niet veel extra uitleg nodig. Er was oog voor dat het zo kan uitputten. Ook voor het stuk dat je soms niet meer “hoort” ook al staat je c.i aan. Dat je hoofd vol is en er gewoon niks meer kan, je te vol zit om gesproken taal te verwerken.
We zijn heel blij met de school waar onze vent heen gaat. Ze staan open voor alles. Wij voelen ons er welkom, ons kind voelt zich er welkom. Ze hebben geen kennis en ervaring over dove kinderen en dat is logisch. Voor hun is ook alles nieuw. Dat maakt dat wij als ouders veel uitleg “moeten” geven. Soms is dat best wel heel erg lastig. Wij zijn erin gegroeid, voor ons zijn bepaalde dingen zo normaal geworden. Het is verder een normale gezonde bijna 6 jarige jongen met typisch kleutergedrag, en kan net als ieder ander kind een boef eerste klas zijn.
Net zoals voor de school alles nieuw is, is voor ons ook alles nieuw. Wij krijgen geen uitleg over hoe alles werkt. Of over hoe een “opp” (ontwikkelingsperspectief) in elkaar steekt. Wat er mogelijk is. Wat onze rechten zijn. Er is geen duidelijke informatie hierover. Er wordt vanuit gegaan dat je als ouders dit allemaal weet. Ook wij zijn daarin lerend. Gelukkig krijgen wij ondersteuning vanuit de oudergroep voor dove kinderen. Zonder deze ondersteuning waren we verdwaald, en hadden we niet geweten wat we moesten doen.
Begeleiding
Met de overstap naar regulier is er een arrangement aangevraagd, voor extra begeleiding door een cluster 2 instelling. Vanaf mei 2016 geven wij aan de kennis en ervaring in de begeleiding te missen. Maar dan de specifieke kennis over dove kinderen en alles wat daarbij komt kijken. Hier hebben wij diverse gesprekken over gehad. Maar de betreffende instelling blijft erbij dat ze deze kennis en ervaring zelf in huis hebben. Ze willen geen extern iemand hiervoor gaan inzetten. Wij merken niets terug van de kennis en ervaring die volgens hun er wel is. We missen met name op sociaal emotioneel gebied, gebarengebied, “doofbrein”gebied, de kennis en ervaring. Nu we bijna een jaar verder zijn wordt dat gemis van die kennis en ervaring steeds duidelijker en meer voelbaar. Het is dat onderbuik gevoel wat er altijd al is geweest, we zitten niet op de juiste weg. Juist dat onderbuik gevoel waar ik eerst geen woorden aan kon koppelen is voor mij de laatste weken zo helder en duidelijk geworden.
Wat mij het meeste stoort is het feit dat het in mijn ogen puur een centenkwestie is. Ze praten over budgetten maar willen geen inzicht erin geven. Maar zou het niet over wat anders moeten gaan? Zou het niet moet gaan over het de beste begeleiding en ondersteuning willen bieden? Om als doel te hebben dat onze vent een zelfstandige stabiele man wordt die zichzelf redt in de horende maatschappij. Die stevig in zijn schoenen staat? Die vol zelfvertrouwen is over zijn eigen kunnen en mogelijkheden. Dat hij onderwijs krijgt op zijn eigen niveau en niet een niveau lager omdat er toevallige geen kennis en ervaring was met dove kinderen….
Wordt vervolgd….
Nathalie says:
Er zitten zulke herkenbare dingen in…. onze dochter heeft een vrij ernstige spraak/taal onteikkelingstoornis.
Ze heeft bij Kentalis gezeten maar is te goed om verder te worden geholpen in cluster 2. Haar IQ is iets bovengemiddeld maar volgt een aangepast onderwijsniveau. De reden? Wij denken wel de wil om met onze dochter zoveel mogelijk te bereiken maar niet de kennis…. wij krijgen ook geen rugzakje of extra hulp op school.
We zullen zien waar het schip zal stranden….
Anne says:
wat fijn dat jullie deze stap durven zetten. Ik heb al juf één dag in de week een doof meisje in de klas gehad. Als socialisatieproject. Helaas was het voor haar, om allerlei redenen, niet mogelijk om elke dag te komen. Ik hoop dat je zoon een geweldige tijd tegemoet gaat.
maddy says:
Wat een mooie stap die jullie durven nemen! Ik hoop dat jullie zoontje kan genieten!
Iris Wijnen says:
Zelf ben ik een dove vrouw, docent Gebarentaal en ervaringsdeskundige. Wat mij opvalt bij de begeleiding van dove kinderen in het regulier is dat de begeleidende instelling geen een dove medewerker in dienst heeft. Alles wordt dus benaderd vanuit horend perspectief en dat kan vooral bij de sociaal-emotionele ontwikkeling een knelpunt zijn. Waar is het dove perspectief?
Hier zou meer aandacht aan besteed moeten worden en vanuit de oudergroep voor dove kinderen misschien ook eisen dat er meer samengewerkt wordt met dove professionals. Want die zijn er wel …
ladyhotseflots says:
Ja, dat zijn allemaal moeilijke stappen en beslissingen. Onze zoon en dochter zijn de hele basisschoolleeftijd naar een cluster2 school geweest. Bewuste keuze voor een goede basis vonden we. Zoon wilde daarna naar Groningen naar Guyot.Zijn vrienden zaten en gingen daar ook heen. Intern op internaat. Veel geleerd daar én ook stukje dovencultuur (ook belangrijk) Toen hij 17 was was hij er klaar mee en wilde naar reguliere school. Gelijk in examenklas begonnen en geslaagd met mooie cijfers. Inmiddels bezig met werktuigbouwkunde (sinds z’n 18e een ci) Dochter is na groep 8 overgestapt naar reguliere school. Eerst nog jaartje groep 8 om te wennen. (Kreeg toen 1e ci) en darna voortgezet. In 2014 2e ci en vorig jaar cum laude geslaagd en nu in 1e jaar verzorgende ig. Ze doen ook alles met een tolk hoor. Maar hebben dus beide dove en horende vrienden. Erg blij mee. Maar ben nog steeds druk met ze met school want niks gat vanzelf. Ambulante begeleiding hebben we al lang stop gezet. Ging echt niks van uit! Regel de dingen nu zelf. Groetjes Harriët
Laila says:
Ben zo benieuwd naar het vervolg. Mijn dochter moet die stap naar het regulier ook maken. En laat dit nou net de dingen zijn waar ik bang voor ben. Je weet gewoon als ouder zijnde niet waat je het zoeken moet.
Nathalie says:
Wat jammer dat ze eerst niet de juiste begeleiding kregen. Wij hebben ook moeten vechten om mijn jongste zoon op een speciale school te krijgen. Dat is nu gelukt al die instanties en testen wat erbij komen..
SofarsoSabine says:
Dat lijkt me best een heftige stap inderdaad. Heb daar nooit zo over na gedacht. Goed artikel!
MamaIssues says:
Wat mooi dat jouw zoon naar het reguliere onderwijs kan en dat de school er ook voor open staat.
Helaas gaat het inderdaad vaak over budgetten. Ook mijn zoon heeft extra begeleiding nodig. Dit is in het begin van het jaar al aangevraagd bij passend onderwijs maar is er helaas nog steeds niet.
Duurt allemaal heel erg lang!
Layla says:
Ik hoop dat je zoontje nu gelukkiger wordt
Diana says:
Wat krachtig dat jullie deze stap zetten. Hopelijk heeft jullie zoontje het fijn om zijn nieuwe school.
jolienvs says:
Lijkt mij inderdaad een moeilijke stap! Maar komt helemaal goed!