Peuterpuberteit: het opvoeden begint nu écht
Het is bijna zo ver. Onze zoon wordt bijna twee. Twee… En alles wat ze hierover zeggen is waar. ‘Terrible two’s’, ‘ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee’, ‘peuterpuberteit’, het klopt allemaal. Hoewel onze zoon dat bij leeftijd anderhalf al noodzakelijk vond.
Want behalve alleen maar lief zijn (wat hij als baby zo goed kon), krijgt meneer zijn eigen mening. Hij krijgt door hoe hij ons kan testen en weet precies wanneer z’n papa of ik daar even wat minder goed tegen kan. Onze zoon is namelijk een gevoelskindje. Echt, oprecht, héél erg lief, heeft feilloos door hoe iemand in zijn vel zit (zowel bekenden als vreemden) en heeft er erg veel moeite mee als iemand boos op hem is (of hem, zonder boos te zijn, terecht zet als iets niet mag).
Peuterpuberteit
En dat lief zijn is natuurlijk enorm in conflict met zijn peuterpuberteit-leeftijd. Dat zie ik vaak in zijn oogjes en houding terug. Hij loopt vast. Omdat hij lief is, maar tegelijkertijd toch iets wil doen wat niet mag, gewoon omdat dat bij zijn leeftijd hoort. Hij wéét heel erg goed als iets niet mag en begrijpt het heel goed als ik hem daarover streng toespreek. De ondeugendheid in hem wint dan steeds vaker, waardoor hij net wat vaker probeert en dus ook af en toe straf krijgt.
En dát vindt hij héél moeilijk. Niet omdat hij een kind is en straf niet leuk hoort te vinden, maar hij kan er niet mee omgaan. Als ik hem per ongeluk te hard aanpak is hij compleet over z’n toeren, tot paniek aan toe, terwijl een mildere aanpak waarschijnlijk ook al geholpen had. Ik voel me dan schuldig, maar zijn leeftijd en het gedrag wat daarbij hoort, maakt dat hij ook mij het bloed wel eens onder de nagels vandaan kan halen en af en toe het geduld op is. (Vooral na laaaaange dagen van zeuren, jammeren en testen…)
Hoe doe ik het nou goed? Ik begin er nu achter komen wat voor hem goed werkt (op zijn ooghoogte communiceren, uitleggen waarom iets niet mag of wat voor consequenties een bepaald gedrag heeft, consequent zijn). Toch kan ik dat niet altijd uitvoeren, omdat mijn hoofd ontploft en er toch af en toe een geschreeuwd: “Hou nou gewoon es op!” uitvliegt. Waar ik gelijk spijt van heb als ik die geschrokken oogjes zie. En het heeft geen effect, want binnen twee minuten gaat meneer weer op dezelfde toer verder en lijken die geschrokken oogjes van twee minuten eerder ook maar gewoon geacteerd…
Uitdagen die peuter!
Ik merk dat hij het best functioneert als wij hem blijven uitdagen. We laten hem kleine opdrachtjes uitvoeren, zoals speelgoed oppakken en in de speelgoedkist leggen. Hem de opdracht geven de hele vloer op te ruimen werkt niet. Elke keer opnieuw iets aanwijzen wat hij mag opruimen werkt het best. En hier niet te lang mee doorgaan, want na drie of vier dingen opruimen is meneer er gewoon klaar mee en gaat zijn aandacht uit naar iets anders.
Als ik aan het schoonmaken ben, krijgt hij ook een natte doek, waarmee hij zijn eigen speelkeukentje kan poetsen.
Zodra hij iets goed kan, wat hij geleerd heeft, proberen we hem wat nieuws te leren. Hij vindt het nu geweldig om zichzelf te wassen onder de douche. Dan krijgt hij zeep op zijn handjes en zeggen wij het lichaamsdeel wat hij moet wassen. Superhandig, want hij leert hoe zijn lichaamsdelen heten en leert gelijk hoe hij zichzelf kan wassen. En hij is supertrots als dat lukt natuurlijk (en mama natuurlijk ook)! Daar heeft hij het drie dagen later nog over en iedereen mag het horen.
Vastloper
Het enige waar ik echt moeite mee heb, zijn de vastlopers die hij dus af en toe heeft. Dan weet hij niet waar hij met zijn frustratie naartoe moet en slaat van zich af. Als ik in de buurt ben, ben ik aan de beurt, maar anders zijn eigen hoofd. Ik probeer hem nu te leren om dan op een kussen of de bank te slaan. Dan kan die frustratie er tóch uit en kropt hij het niet op, maar doet hij niemand pijn. Het lastige is, dat hem op zo’n moment weinig te leren valt. Dan is hij veel te druk met zichzelf en hoe dat te reguleren.
Tips over hoe om te gaan met deze peuterpuberteit zijn natuurlijk van harte welkom! Ik probeer, net als zoveel moeders, ook maar wat…:)
MamaIssues says:
Oww zo herkenbaar dit!! Hier nog zo’n mannetje die ontzettend de grenzen aan het opzoeken is.. Het is dat we geen behang hebben thuis anders had ik hem er af en toe echt achter geplakt hahaha
A Fashion Taste (Pauline Grossen) says:
Haha ik kan niet wachten tot mijn metekind 2 jaar wordt. Ze wordt 1 jaar in mei en ik vind het nu al leuk om te zien wat ze allemaal kan:)
MamaPlaneet says:
Grappig, ik heb net zo’n meisje hier. En inderdaad, zo lief en rustig als ze als baby was, zo’n dondersteen is het nu.
Joandi Loes Tholen says:
k heb een kleine broer en dit komt me allemaal zo bekend voor! Dat was ook zo een ettertje. Hihi
Anouk says:
Een vriendin van mij had hier ook heel veel moeite mee bij haar kleine. Ik denk dat je het super goed aanpakt, en dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je een keertje “te hard” bent zoals je dat zelf zegt. De kleine is het snel weer vergeten en hij is gewoon heel gevoelig. Als er verder een veilige sfeer is, kan een keertje snauwen of iets echt wel.
Karen - Dressing in Labels says:
Wat maar eens tot hij echt puber is, toen zijn mijn ouders pas echt beginnen afzien ;-)
x Karen
http://www.dressinginlabels.com
Simone says:
Poeh tips… geen idee. Ik heb geen kids. Maar snap dat het heel lastig kan zijn hoor. Ik hoop dat ik het zelf ooit kan, haha