Ik ben een pleaser en ik haat het… soms

Van nature ben ik iemand die het fijn vindt als ze aardig gevonden wordt. Waarom? Weet niet. Ik ben blijkbaar een pleaser.

What goes around…

Des te slechter kan ik tegen mensen die weinig moeite en tijd in een ander steken. Die in mijn ogen best wel egoïstisch zijn. En die het vooral niet boeit wat een ander van hen denkt. Maar stiekem zou ik best wel meer als hen willen zijn. Ik ben nu aan het leren om daar af en toe mijn grens te trekken, maar dat is lastig. Als ik wil overwerken vinden mijn werkgever of mijn klanten me waarschijnlijk tof, maar schiet ik tekort ten opzichte van Quinten en/of manlief. Andersom is het hetzelfde verhaal, maar dan schiet ik tekort op het andere vlak. Ik blijf dat moeilijk vinden, want wanneer schiet ik dan ten opzichte van mezelf tekort?

… comes around

En dan heb je nog die mensen die ooit in je leven waren, maar die dat blijkbaar niet meer willen of kunnen. De mensen die, als je vraagt hoe het met ze gaat, alleen antwoord geven en geen interesse terug tonen. Of die gemengde signalen afgeven, het ene moment vinden ze je super, maar zodra het niet uitkomt dan even niet. Waarom mis ik deze mensen, als ze er niet zijn of als ik lange tijd niks hoor. Blijkbaar ben ik het niet waard om in hun leven te zijn, waarom voelt het voor mij alsof ze het nog wel waard zijn in míjn leven te zijn? Waarom mis ik ze, terwijl ze mij blijkbaar niet missen.

Zit dat vast in mijn hoofd of vast in mijn gevoel? Ik weet het niet, maar het is wat het is. En ik mag leren loslaten, zegt mijn homeopaat.

Een pleaser? Ja, tegenover mezelf

Dus dat ga ik doen. Want ook ik heb maar 24 uren in een etmaal en 7 dagen per week. En wie weet hoeveel jaren in mijn leven. En waarom zou ik die schaarse tijd en energie besteden aan mensen die mij het gevoel geven dat ik hun tijd en energie niet waard ben.

Dus doei onbeschofte kassajuf bij de Jumbo. Het ligt niet aan mij dat jij je zo onfatsoenlijk opstelt. Dat probleem laat ik bij jou. Sorry voor wie ik vroeger veel moeite deed en dit nu niet meer doe. En jammer dat, als ik geen moeite doe, dit blijkbaar ook niet van de andere kant komt. Dat doet pijn. Maar het leert mij dat ik nog meer een pleaser moet zijn. Gewoon voor mezelf… Het gemis. Misschien gaat het over, misschien ook nooit. En dat is goed, want dat herinnert me aan deze les.