Niet premature NICU-baby

door Melanie – Zoals jullie in mijn reeks “Het lijkt pas gisteren” deel 1, deel 2 en deel 3 hebben kunnen lezen, hebben wij een niet premature NICU-baby gekregen. In dit artikel schrijf ik over hoe het is om met een voldragen kindje tóch naar de Neonatale Intensive Care Unit te moeten.

Na de bevalling mocht zoonlief bij mij op de ziekenhuiskamer liggen. Zoonlief had wel een aantal tests en echo’s gehad, in verband met de voorgeschiedenis tijdens de zwangerschap, waarin zijn hersenen niet helemaal goed gecontroleerd konden worden, wilden de artsen dat graag na de geboorte nogmaals bekijken. We werden als ‘normaal’ behandeld en ik zat 1,5 dag later op de rand van het bed, tas ingepakt, klaar om naar huis te gaan. In plaats van de ontslagpapieren, kwam daar de kinderarts door de deur, die ons vertelde dat we mochten verhuizen naar een meer  gespecialiseerd ziekenhuis. De hersenkamers  van zoonlief waren verwijd en leken vol vocht te zitten. In het volgende ziekenhuis gaan ze een MRI maken.

Ik google op mijn telefoon; NICU

De volgende dag worden we met de ambulance opgehaald en naar het volgende ziekenhuis gebracht. In die ambulance hoor ik, door het telefoongesprek van één van de ambulancebroeders, dat zoonlief naar de NICU moet. Ik heb werkelijk géén idee wat dat betekent en pak mijn telefoon erbij om te googlen wat dit is. Lekker naïef, maar ik wist het echt niet! Toen zag ik het staan: NICU: Neonatale Intensive Care Unit. Míjn zoon? Míjn ogenschijnlijk gezonde zoon op de intensive care? Dus ik mocht hem niet bij me houden? Ik vraag de ambulancebroeders, maar zij weten ook niet meer, behalve wie ze vervoeren en naar welke afdeling in welk ziekenhuis ze die moeten brengen. Vanaf dit moment is hij onze niet premature NICU-baby.

Wat was dit onwerkelijk. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik kan me voorstellen dat bevallen van een niet-voldragen kindje ook onwerkelijk is. Dat lijkt me een nachtmerrie.
Toch heb ik nog best lange tijd in het ziekenhuis ook het gevoel gehad dat ik in een nachtmerrie beland was. Ik nam een gedragen rompertje van zoonlief mee, naar mijn afdeling, naar mijn bed en hield die de hele nacht bij me.
Ik begreep helemaal niets van wat er allemaal gebeurde, want niemand heeft ons tot dan toe verteld wat er nou aan de hand is en waaróm ze hem zo intensief willen controleren op die NICU.

MRI

Pas na de MRI wordt alles duidelijk en wordt er ook een oplossing aangedragen. We mogen verder naar het volgende gespecialiseerde ziekenhuis en daar wordt zoonlief op de medium care geplaatst. In beide ziekenhuizen is zoonlief de enige niet-premature baby op de afdeling. De artsen en verpleegster vinden het maar wat leuk. Ondanks dat hij aan de monitor ligt, kunnen ze hem oppakken, met hem knuffelen en flesjes geven.

Toen we eenmaal onze draai hadden gevonden, kregen we er ook lol in. We kozen ervoor om alle voedingen zelf te komen doen. De vroegste en laatste werd ons zo goed als verboden, omdat ook wij onze rust moesten pakken.

Lastig om met andere ouders te praten

Ik vond het ook lastig om met andere ouders te praten. Wij waren blij en gelukkig dat de artsen voor zoonlief de oplossing hadden en dat hij het zo goed deed. Tegelijkertijd kwamen we in contact met een stel, waarvan de dochter een paar dagen geleden na een zwangerschap van 25+4 weken geboren was. Met haar ging het zo slecht, dat ze op dat moment aan het nadenken waren over de uitvaart van hun net geboren dochter. Ik voelde me zó schuldig, maar tegelijkertijd zó gelukkig dat we dat niet hoefden mee te maken. Dit meisje is flink opgeknapt na die dag en heeft ons verblijf in ieder geval overleefd, maar we hebben geen idee hoe dit uiteindelijk is afgelopen. Ik vraag me dit nog eens in de zoveel tijd af.

Op de afdeling zelf hebben we erop gestaan dat we zoveel mogelijk zelf gingen doen. Daarnaast maakten de zusters nog nét geen ruzie om wie er voor zoonlief mocht zorgen, want ze konden hem heerlijk oppakken, met hem op een stoel gaan zitten en lekker een flesje geven. We moesten lachen om hun opmerkingen, dat ze ervan baalden dat wij zelf kwamen om de flesjes te geven (natuurlijk allemaal gekscherend).

Je kind kwijt zijn op de NICU

De meeste mooie situatie was een aantal dagen na de operatie. Hij lag niet meer aan de monitor en manlief kwam op de afdeling om hem te voeden. Maar op zijn plek was hij niet. De zusters waren allemaal druk, maar moesten allemaal lachen. Rare situatie, je kind kwijt zijn op de NICU. Hij bleek om de hoek, op kantoor bij de kinderarts op de arm achter de computer te zitten. Deze arts vond het prachtig: “Toch wel eens leuk, zo’n baby die we kunnen oppakken en meenemen, omdat er geen draden en monitoren aan zitten.” Hij bleek de hele tent afgebroken te hebben, maar de zusters waren zo druk geweest, dat de kinderarts hem even meegenomen had. Het was een aandachts-dingetje, want eenmaal op de arm was hij stil geweest.

Fantastisch om te zien hoe gek de artsen en verpleegsters op hem waren en er gretig gebruik werd gemaakt van het feit dat hij, als niet-premature baby, wat steviger was en lekker geknuffeld en meegesleept kon worden.

De negatieve kant van de NICU

Het negatieve wat ik eraan over heb gehouden is dat we in een kinderziekenhuis zijn geweest. Voordat ik daarmee in aanraking was geweest, was gezonde kinderen krijgen toch relatief vanzelfsprekend, zeker een wonder, maar je denkt er niet bij na, als je het niet gezien hebt. Nu ben ik in aanraking geweest met die angst voor mijn eigen zoon, met zóveel te vroeg geboren kindjes op die NICU-afdeling dat het me echt angst heeft ingeboezemd. Ik ben bang voor een eventueel tweede kindje en ben daardoor gaan twijfelen of ik dat nog wel wil.

Het positieve is dat ik me realiseer dat niets vanzelfsprekend is. Ik kan genieten van elk ‘normaal’ ding, omdat ik weet dat het allemaal niet zo normaal is, maar heel speciaal.
Met dit verhaal hoop ik dat jij je dat ook kunt realiseren, ook als bij jou alles helemaal goed gegaan is, het is niet vanzelfsprekend. Sta daar niet teveel bij stil, maar geniet!