De schuldgevoelens van een (werkende) moeder
Door Melanie – Met je kind worden ze geboren: de schuldgevoelens, zoals alleen een moeder die kan hebben.
In den beginne was daar de hydrocephalus. Wat heb ik mezelf suf gepiekerd! Wat heb ik niet goed gedaan tijdens de zwangerschap, waardoor dit heeft kunnen gebeuren? Nu weet ik dat ik des te dankbaarder ben voor hoe goed het met onze zoon gaat, juist doordat het in het begin wat lastiger ging.
Het ritme van een 32-uur werkende moeder
Toen kwam daar het ritme van de 32-uur werkende moeder. Opstaan, kind wakker maken, kind te eten geven, kind naar de gastouder, bidden dat er geen tractor voor je de weg op schiet, om uiteindelijk om half 9 (en geen minuut eerder, wat redelijk frustrerend is) achter m’n bureau te zitten.
Na de werkdag begint hetzelfde riedeltje weer, maar dan andersom. Gauw in de auto, hopen dat ik zonder vertraging m’n mannetje op kan halen. Naar huis, kind in de box, koken, eten, kind pyjama aan, kind naar bed, huis opruimen, hond uitlaten en voor je het weet lig je weer in bed. Op naar weer zo’n dag.
Wat ben ik dankbaar dat manlief op de vrijdag vrij heeft en dan alles voor zijn rekening neemt.
Ik vind werken echt heel fijn, maar die schuldgevoelens…
Begrijp me niet verkeerd, ik vind werken echt heel fijn en zou een stuk minder leuke moeder zijn als ik hele dagen met zoonlief thuis zou zijn, maar het fijnste moment van mijn dag is het ophalen van mijn kleintje bij de gastouder. En soms vraag ik me wel eens af waar ik mee bezig ben. Doe ik mijn zoon tekort? En als ik dan een keer voor hem kies, tijdens een dagje ziek, doe ik dan mijzelf en mijn werk tekort? Dát zijn de schuldgevoelens van mij, als werkende moeder.
Het gevoel dat je heel hard aan het rennen bent, bijna alle ballen hoog houdt (en je daar zelf ook nog over verbaasd), maar de focus ligt toch op die ene bal die een paar keer stuitert. Het gevoel dat je het nooit allemaal helemaal goed kan doen. Als alles thuis lekker loopt, loopt het op het werk wat minder. En als die beiden op die rit zijn, valt jouw lichaam je weer aan met een moeheid en pijnaanval (fibromyalgie), wat voor mij een blijk is van het feit dat ik even te weinig aan mezelf gedacht heb.
Focus leggen op dingen die wel goed gaan
Maar ik wil niet aan mezelf denken! Als het met mijn gezin goed gaat en het gaat op mijn werk goed, dan moet het met mij ook goed gaan!
Ik ben er nu wel achter dat ik het nooit voor iedereen goed kan doen en ik ben er ook achter wat mijn prioriteiten zijn. Maar dat gaat nooit, maar dan ook nooit zonder schuldgevoelens voor dat ene wat op dat moment minder prioriteit heeft.
En voor mij nooit zonder dat gevoel dat je het nooit goed kunt doen.
Het fijne is, het wordt minder. Ik leer steeds beter de focus te leggen op de dingen die wel goed gaan. Zolang zoonlief goed gevoed en verzorgd in bed ligt, boeit het me niet altijd meer hoeveel speelgoed er nog op de grond ligt. Het wordt vanzelf weer weekend en dan zien we wel weer verder.
Ben jij een thuisblijf-ouder of een werkende ouder? Hoe ervaar jij dit?
Cassandra says:
Het is alsof ik mezelf teruglees, de schuldgevoelens, de fibromyalgie.. Ik ben echt zo blij dat ik jou in mijn team heb!
Birgit says:
Ik ben een thuisblijfmoeder, maar zou juist graag gaan werken. Helaas is een baan vinden nog niet zo makkelijk.
Jessica says:
Mooi geschreven. Doen waar je je goed bij voelt
Maartje says:
Wat een herkenning ook hier!! En helaas ook de fibro.. Ik werkte 28 uur, maar in overleg met manlief samen de keuze gemaakt om 1 dag minder te gaan werken en ouderschapsverlof op te nemen. We hadden het gevoel dat we onze dochter alleen maar aan het brengen en halen waren en ik voelde me nonstop schuldig. Geen fijne combi, met dan ook nog thuis alles op orde willen hebben, je sociale contacten willen onderhouden (en dan ook nog gezellig willen zijn;) ) en het liefst zoveel mogelijk willen genieten van dochter en manlief en de fibromyalgie erbij.
Die keuze is een van de beste ooit geweest, wat een rust en tijd voor dochterlief en tijd voor mezelf om dingen te kunnen verdelen. Ik geniet elke week weer van deze keuze en geniet ook des te meer van mijn werk nu!
Fijn dat je dit schreef, goed om bespreekbaar te maken!
beautyloveplay says:
Bij mijn eerste twee kinderen ging ik nog werken, maar ik had altijd ergens pijn, mijn ex noemde me dan een janker, en dat er altijd wel iets mis was met mij. Op de duur moest ik me steeds vaker ziek melden of verlof nemen omdat ik een ziek kindje had. Na de geboorte van de derde ben ik nog eventjes gaan werken maar lichamelijk ging het echt niet meer. In die tijd hebben ze ook eindelijk ontdekt dat ik een chronische bindweefselziekte had en sedert dan ben ik thuis. Ondertussen ben ik lichamelijk zo achteruitgegaan dat werken niet meer mogelijk is. Ik kan er dus altijd zijn voor mijn kinderen. Maar als ik niet ziek was geweest kon ik dat niet, ik ben alleenstaand, er moet geld binnen komen natuurlijk. De laatste maanden begon ik me meer en meer te vervelen, je kan niet blijven boeken lezen, of onkruid uithalen in de tuin… Daarom ben ik ook met mijn blog gestart, ik kreeg een beetje het gevoel enkel en alleen maar mama te zijn, nu heb ik weer iets van mezelf waar best veel tijd in kruipt. Het voelt natuurlijk niet aan als werken want ik doe het wanneer ik er zin in heb. Maar ik ben bvb savonds al aan het nadenken waar ik de dag erna over zal bloggen. En als ik 2 dagen niet geblogt heb, dan heb ik schrik van lezers te verliezen, dus het is iets wat me in gedachten alleszins vaak bezig houdt, en ik hou ervan. Want ik ben weer ik, en niet enkel mama. Dus het heeft allemaal zijn voor en zijn nadelen vind ik.
Knuffel x