Herhalingsbera : is mijn kind slechthorend of toch doof?
Nadat we te horen hadden gekregen dat Vinz een verlies van 90 db heeft en rechts zelfs een onmeetbaar verlies, mochten we na twee weken terug naar het Audiologisch Centrum voor een herhalingsBera. Zouden we vandaag te horen krijgen dat ons ventje slechthorend is, of toch doof?
Twee langzame heftige weken
De twee weken na de eerste metingen gingen langzaam. Onbewust hoop je toch dat het niet zo is. Je gunt je kind een goed gehoor. Je gunt je kind een weg met zo min mogelijk “hobbels”. Er waren momenten dat het me aanvloog. Ik stond in die tijd op scherp. In de hoop een reactie op geluid te zien. Vaak dacht ik reacties te zien, ik herhaalde het dan en de tweede keer was er geen reactie. Van binnen weet je hoe het zit, maar vecht je tegen diverse dingen. Het gevecht in jezelf, de onzekerheid. Ik kan niet tegen onzekerheid, ik heb behoefte aan duidelijkheid.
Nu ik dit zo typ, springen de tranen in mijn ogen. Ik word terug genomen naar die periode en naar hoe ik mij toen voelde. Ik voelde mij zo alleen. Natuurlijk was mijn partner er, onze omgeving, maar ik voelde mij alleen. Het is een soort innerlijk gevecht met je gevoel en verstand.
Als er dan kraambezoek kwam, die van de situatie op de hoogte waren, en dan ook zeiden kijk hij reageert op geluid….voelde ik zo de grond onder mijn voeten vandaan zakken. Je bent zelf in gevecht, maar krijgt tevens het gevoel dat je ook een ander moet overtuigen. Terwijl je daar de puf niet hebt omdat je in je eigen gevecht zit. Ondanks dat het voor jou als moeder niet uitmaakt, doof, slechthorend of horend, gun je je kind wel een goed gehoor.
De dag van de herhalingsbera
De dag van de afspraak was het warm, te warm. Vinz had last van de warmte en was de hele dag al wat zeurderig. Was het de warmte of de spanning die hij bij ons aanvoelde. De rit erheen hebben we niks gezegd. Het was stil. Beide wisten we wel wat eruit zou komen. De stilte was goed, maar het maakte de rit te lang.
Het gehoorverlies is van die mate dat je spreekt van doof
De meting werd door een andere medewerker gedaan. Deze meneer gaf ons een goed en rustig gevoel. Deze meneer kwam ervaren en kundig over ten opzicht van de dame van de vorige test. Hij gaf ons vertrouwen erin dat de metingen goed gedaan zouden worden. Vinz deed weer braaf wat hij moest doen, slapen. Op deze manier waren de metingen zo gedaan. De vragen die wij tussendoor stelde werden eerlijk beantwoord met; ik zie geen reacties. We kregen veel uitleg. Toen de testen klaar waren ging hij naar de audioloog en mochten wij even in de ruimte wachten. Al vrij snel kwam de audioloog eraan. “Er zijn geen goede reacties geregistreerd”, “het gehoorverlies is van die mate dat je spreekt van doof”. Toen was ze me kwijt, ik was in gedachte, ik wilde de ruimte, ik wilde gewoon weg daar. Er kwam teveel informatie erachter aan.
Ze zouden logopedie gaan opstarten, aanmelden ci team, we kregen een gezinsbegeleidster, en we zouden direct gaan starten met een gebarencursus, en er zou een proef komen met hoortoestellen. Dat is wat bleef hangen. Ik was blij toen we konden gaan. Gewoon even met zijn drieën zijn en alles laten zakken.
Toen we buiten kwamen regende het heel hard, de zon was verdwenen, zo typisch. In de auto lag Vinz tevreden in de maxi cosi. Hij was echt een maxi cosi kind, als hij daarin zat was het goed. In de auto kwamen de tranen….wat nu? Gaat hij wel leren praten? Kan hij wel gaan werken? Wordt hij niet heel eenzaam? Je hoofd slaat op hol met zorgen. Met onwetendheid, pure onwetendheid over doof zijn en wat er allemaal bij komt kijken. Tot het moment dat ik naar Vinz keek en hij een van zijn mooiste lachjes liet zien. Toen zeiden we vrijwel tegelijk kijk eens wat voor mooi ventje we hebben, die komt er wel! Dat werd ons motto en is nog altijd ons motto. Niet kijken naar wat er niet is, maar wat is er wel? Alleen dat al, maakt alles goed, maakt alles kloppend.
Minke | mamaminke.nl says:
Wat heftig om dat mee te maken. En sterke ouders. Je leest dat hij in een fijn gezin geboren is. Jullie komen er wel.
Fleur | MizFlurry says:
Wat heb je dat mooi verwoord: dat je zelf nog in gevecht zit, maar ook een ander moet overtuigen. Mooi motto ook.
mamasliefste says:
Het bericht dat geen enkele ouder wil horen! Goed dat jullie de schouders een onder zetten en zelf ook het vertrouwen hebben dat het goed komt! Dan komt het zeker ook goed
Maaike says:
Wat een naar bericht om te krijgen. Maar wat spreekt er een liefde uit de laatste alinea van je bericht. Zo mooi!
Daisy Dingen says:
Jeetje kan me voorstellen dat dit heftig is om te horen. Maar inderdaad, hij komt er wel! Ik wens jullie heel veel liefde en wijsheid de komende tijd <3
svanelven says:
Heel heftig! Kan me voorstellen dat het tijd kost om dat nieuws te verwerken, maar hij komt er inderdaad wel! Kan niet anders met zoveel liefde en positiviteit!
Femke says:
Meid,
Hij komt er wel! Absoluut. Blijf vooral praten tegen hem. Gebarentaal is een mooi taal maar gebruik die als extra ondersteuning. Laat hem leren liplezen en luisteren vanuit de ci. Dat advies kan ik je echt mee geven. Zelf al 11 jaar CI en als je meer wilt weten : mail gerust! Komt echt goed en probeer m wel als hij ouder wordt vaak nog bij te betrekken in grote groepen. Dat is vaak het moeilijkste te volgen…
volgmama says:
Wat een mooi motto. Vaak wordt er overschat wat een kind nog wel allemaal kan. Mooi dat jullie dat ook zien.
MamaPlaneet says:
Je gunt je kind inderdaad een leven met zo min mogelijk hobbels. En ik begrijp heel goed dat je een hekel hebt aan onzekerheid. Hier nog 1. Jullie motto vind ik mooi. Het klopt. Focus je dat wat je hebt, dat wat er al is. Dikke knuffel!