Ze zeiden dat ik geen kinderen kon krijgen

Ik was 20 jaar toen ze zeiden dat ik geen kinderen kon krijgen, na langdurige gekwakkel met mijn gezondheid en diverse nierbekkenontstekingen moest ik mijn kinderwens opgeven.

Als klein meisje had ik al een hele sterke kinderwens en toen ik te horen kreeg van artsen dat ik deze droom maar moest laten varen, voelde het alsof de grond onder mij vandaan werd getrokken. Geen kinderen? Nooit? En nu bijna 7 jaar later heb ik toch een mooi meisje van 1,5 jaar rondlopen.. Hoe zit dat dan vraag je je af? Hoe kwam je erachter dat je dan toch kinderen kon krijgen? Hoe konden de artsen zo makkelijk zeggen dat je geen kinderen kunt krijgen? ze zeiden dat ik geen kinderen kon krijgen

ze zeiden dat ik geen kinderen kon krijgen, hoe kan ik dan een miskraam hebben?!

De eerste keer dat ik erachter kwam dat ik toch zwanger kon worden was een dag voor kerst. Ik had al een aantal dagen ontzettend veel buikpijn en was al bezig met een antibiotica kuur tegen de nierbekkenontsteking die ik wel vaker had. Die bewuste dag voor kerst begon ik ineens te bloeden. Ik ben bij de huisarts langs gegaan en ze deed een zwangerschapstest, iets wat in mijn ogen gewoon super raar was omdat ze in het ziekenhuis toch al hadden gezegd dat ik geen kinderen kon krijgen. Dus waarom die verspilde moeite? Totdat mijn huisarts mij vertelde dat ik op dat moment middenin een miskraam zat en ik dus mijn kindje aan het verliezen was. De oorzaak van de miskraam was meteen duidelijk, de antibiotica. De antibiotica heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kindje verloor bij ongeveer 7/8 weken. Verdoofd als ik was fietste ik naar huis, naar Marco. We waren nog maar iets minder als een half jaar bij elkaar, nu al een kindje was veel te vroeg geweest maar toch.. Een kindje, in mijn buik. Marco opende de deur voor mij en ik zakte in elkaar. Vol verdriet heb ik hem verteld dat ik blijkbaar zwanger was en ons kindje dankzij de antibiotica heeft losgelaten. Samen hebben we ontzettend veel gehuild. Zelfs hij, hij huilde met me mee. Dat vond ik nog wel zo bijzonder. Want ondanks hoe kort we ook bij elkaar waren, onze liefde naar elkaar toe is vanaf moment 1 eigenlijk al wel duidelijk geweest. Het heeft even geduurd voor ik er volledig bovenop kwam, de vraag waarom de artsen tegen mij zeiden dat ik geen kinderen kon krijgen bleef maar in mijn hoofd door spoken.

Ongeveer een half jaar later was het weer raak, door de pil heen nog wel. Weer zwanger en weer een miskraam. Dit keer was ik iets verder, zo’n 9 weken en ik heb het kleine vruchtje gezien toen ik al het bloed doorspoelde in het toilet. Nee! Niet weer! Alsjeblieft! Ondertussen werd ik al in de gaten gehouden door de gynaecoloog omdat ik een verhoogde kans heb op baarmoederhalskanker, er zijn uitstrijkjes genomen en ik had een PAP-2. Dit zijn onrustige cellen die kankercellen kunnen worden en zo moest ik daarvoor ieder half jaar weer een nieuw uitstrijkje doen. Na ongeveer een jaar (mei 2013), toen Marco op oefening was volgde mijn derde miskraam, weer bij zo’n 8 weken en weer dankzij een antibiotica kuur. In februari hadden wij al te horen gekregen dat wanneer ik bij het volgende uitstrijkje nog steeds op PAP-2 zou zitten, ze voor de zekerheid wat weefsel wilden gaan weghalen. Dat laatste half jaar ben ik echt omgeslagen als het gaat om mijn gezondheid en ik dronk dagelijks minimaal 3 koppen groene thee omdat er op het internet werd beweerd dat groene thee een positief effect heeft op het laten slinken van negatieve cellen. Wie niet waagt, wie niet wint. In juni/juli 2013, vlak voor ik begon aan mijn nieuwe opleiding moest ik weer voor een uitstrijkje heen. Het nieuws was goed, want de cellen waren weg! Zou die groene thee dan toch hebben geholpen? We waren ontzettend blij en Marco zei ook meteen, met dit mooie nieuws vind ik dat de pil wel mogen weggooien en proberen om dan echt zwanger te worden…

ze zeiden dat ik geen kinderen kon krijgen