Ik zie jou, zie jij mij ook? Zien maakt begripvol

Wauw, ik herinner me de dag nog dat ik mijn vriend dat hoorde zeggen; jij ZIET mij! En nee hij doelde niet op mijn donkerbruine ogen die zijn, op dat moment donkere schim in de deuropening, waarnam. Hij doelde op werkelijk iemand ZIEN!

Het verschil tussen iemand zien en iemand ZIEN is ontzettend groot. Dat merk je vaak pas op het moment dat je voelt dat je niet gezien wordt. Dat voelt waardeloos. Jij voelt je waardeloos. Rot.   Maar ook “zonder-waarde” voor die ander. Zag hij of zij nou echt niet dat……maar hij weet het toch? Zij was toch op de hoogte van….. Je voelt je niet gezien. Niet gehoord, onbegrepen. Een machteloos gevoel is dat. Pijnlijk vaak ook. En toch, toch vind ik persoonlijk dat dit aan de orde van de dag is tegenwoordig. Iedereen is maar druk met zijn eigen leven. Ja, ik ook!!! Oh ik reken mijzelf daar ook zeker toe. De één leeft, de ander overleefd en in zo’n periode is er weinig tijd en aandacht voor de ander. Is dat erg? Nee, zolang jij, maar zeker ook die ander jou ZIET is er niets aan de hand. Je weet van elkaar wat je aan elkaar hebt. Je weet wat de ander nodig heeft.

Kinderen willen ook gezien worden

Ook onze kinderen willen graag, meer dan graag zelfs, gezien worden. De manieren waarop ze dat uitten is niet altijd de prettigste voor ons als ouders. Doe eens rustig joh, gil niet zo, huil je nu alweeeeer??!!!!! Ik worstel daar zelf ook weleens mee. Doorzie ook niet altijd wat er precies aan de hand is. En ja, het is ook afhankelijk van mijn energie en gemoedstoestand hoe ik dan reageer.

Maar ik moet zeggen dat ik me meer en meer bewust wordt van mijn onderbuikgevoel hierin. Kinderen die uit het niets enorm boos worden worstelen niet met de woede die voortkwam uit dat hele kleine akkefietje dat eraan vooraf ging. Er zit meer. En als je dat kan zien, als je dan het KIND achter die woede kan ZIEN dan is dat een winst die wordt beloond met goud. Dan kan je namelijk verder. Dan reageer je anders. Vanuit compassie met die ander, liefde voor je kind en begrip.

De keren dat ik dit zag hebben mij heel veel opgeleverd. Het hield mij ook rustiger, ik kreeg meer inzicht en dat maakte mij begripvoller.

Zien maakt begripvol

Als je iemand echt kan zien, of dat nu je kind, partner of je collega is, dan komt er ruimte voor begrip. Wat zou de wereld mooi zijn als we allemaal onze ogen zouden kunnen openen. Openen voor elkaar. Voor de ruimte die de ander nodig heeft. Of even een knuffel. Ja juist, juist op het moment dat de ander misschien wat kort of nukkig reageert. Wanneer je jezelf dan kan verplaatsen in die ander, niet opmerkt dat iemand chagrijnig is, maar vraagt hoe het gaat ontstaat er begrip. Natuurlijk is dit grotendeels ook iets dat bij je karakter hoort. De één heeft dit van nature, van die voelsprieten.   Maar wanneer jij die niet hebt kan je deze wel proberen te ontwikkelen.

Niemand is zonder reden geprikkeld, niemand reageert uit het niets heftig. Daar zit altijd iets achter. En nee, je hoeft niet te accepteren dat iemand jou zomaar uitscheld of verkeerd behandeld. Maar zie dat dit ook maar een mens is met een eigen leven waarvan jij niet altijd weet wat daarin speelt. ZIE de mens, niet de uiting. Dit maakt het omgaan met mensen waarvan jij het idee hebt dat de klik er niet is, ook minder moeizaam. Ik heb al vaker geschreven over deze vorm van omgaan met elkaar. Je hoeft ook niet op eieren te gaan lopen natuurlijk, maar verplaats je in de MENS, jouw medemens, en zie wat er werkelijk gezegd wordt. Of wat de ander werkelijk nodig heeft.

Communiceren is een van de moeilijkste dingen voor ons mensen. Een praatje over koetjes en kalfjes, een zakelijk gesprek dat wil allemaal prima. Maar juist het tussen de regels doorlezen (dus ZIEN, aanvoelen) levert zoveel meer op dan de uitgesproken woorden. Kijk de komende dagen eens naar jouw partner, naar je kind, naar je collega en ZIE! KIJK zonder oordeel. En vraag jezelf eens af of jij die persoon ziet, echt ziet. En hij/zij jou?

afbeelding oog via shutterstock