Zonder tweede kind geen gezin? Fuck you!
Vroeger wilde ik een boel kinderen en toen ik eenmaal ouder werd vond ik twee meer dan genoeg. Na drie miskramen en één mega groot succes: onze Leia, is onze mening wel verandert. Zwangerschappen plan je niet. Daar wordt je mee overspoelt. Dat is een cadeautje. Ja heus daar moet je wat seksuele werkzaamheden voor verrichten, maar het is niet altijd vanzelfsprekend. Het is nooit vanzelfsprekend. Voor ons een tweede kind ook niet.
Geen tweede kind voor ons, wij zijn compleet
En het is eigenlijk wel grappig, afgelopen weekend hadden we het er nog over met vrienden en gisteren vroeg een oud-collega nog aan ons wanneer het tweede kind zou komen. Mijn vaste clan volgers weten inmiddels wel dat er bij een tweede kindje behoorlijk wat risico’s zijn verbonden en nu inmiddels een paar jaar verder heb ik zelfs op geschrift staan dat ik helemaal geen kinderen meer kan krijgen. En ik heb er al meerdere stukken over geschreven dat het wel onze wens was. We hebben het zelfs geprobeerd de afgelopen 1,5 jaar, maar na wat onderzoeken blijk ik nu toch echt geen kinderen meer te kunnen krijgen. Betekend dit dat wij dan geen gezin zijn? Wat is dit voor bullshit?
Zonder tweede kind ben je geen gezin. Nou Fuck you!
Weet je, het heeft lang gejeukt, we hebben veel nagedacht, risico’s naast elkaar gelegd en gekeken naar onszelf als gezin. Eerlijk is eerlijk. Wij zijn compleet. En hebben eigenlijk helemaal niet de behoefte voor een tweede kind. We dachten van wel, maar dat is meer een soort kudde gedrag omdat het van je verwacht wordt. We hebben geen tweede kind nodig om Leia te “vermaken” of om ons gezin compleet te maken. En hoewel het hartstikke leuk klinkt, Leia als grote zus, zijn we er samen over uit dat het voor ons genoeg is. Twee de standaard? Niet voor ons.
Zijn wij met één kind geen “echt” gezin? I don’t give a shit. Echt, heerlijk trouwens om dat hardop uit te kunnen spreken. Het is bijna bevrijdend. Wij doen niet mee aan deze stempel omdat het zo heurt. Nee wij stichten ons gezin zoals WIJ dat willen. Waar wij gelukkig van worden. Dus als jij vindt dat wij geen gezin zijn zonder een tweede kind te krijgen, nou ja sorrynotsorry, dan krijg jij gewoon een middelvinger van mij, want dan ben jij net zo slecht als als die andere kuddedieren. Josan schreef al eerder eens een ontzettend mooi blog over wat een onzin het is dat één kind geen gezin is. En ik kan haar gevoelens alleen maar beamen.
Okay, je voelt je compleet maar heb je dan nooit klapperende eierstokken?
Ja tuurlijk wel! Ik heb wel eens last van rammelende eierstokken als er weer eens een baby-boom gaande is of wanneer er een shitload aan zwangerschapsaankondigingen wordt gedaan. Ja ook wanneer ik een kledingwinkel in loopt als een Zara en die lieve, kleine roze pakjes zie liggen. Tuurlijk. Ik ben ook maar een vrouw, een mens en zeker niet van steen. En ja ik fantaseer regelmatig hoe het zou zijn met een tweede kind erbij. Leia als grote zus. En weer een babykamer mogen inrichten, wellicht wél een keer een kraamtijd mogen hebben en al dat soort meuk. Maar ons leven bevalt ons wel, zoals hij nu is. Waarom zouden we dat veranderen en risico’s lopen?
Een gezin zijn met één kind is heerlijk en hecht!
Wij drietjes samen zijn ontzettend hecht. Het voelt compleet en absoluut heerlijk. Leia krijgt vol op aandacht van ons allebei. We hoeven niets te verdelen en daarin is ze wellicht heel erg verwend. Maar kun je een kind te veel verwennen met aandacht? Ze kan daarnaast krijgen wat ze wilt, met de nadruk op kan. Want daadwerkelijk alles krijgen gebeurt natuurlijk niet. Enig kind zijn betekend namelijk niet per definitie dat je maar lukraak mag strooien met spullen. Ik ben zelf ook enig kind, maar verwend was ik absoluut niet.
Ik bedoel; Hoe dan?! In de bijstand… Good luck with that! Daarnaast wist mijn moeder mij ook gewoon goed duidelijk te maken wat de waarde van geld was en zo stond ik op mijn 13de al in de bloemenhallen te werken voor mijn eigen centen.
Leia is ook een dametje die zichzelf heel goed kan vermaken. Geef haar een doos Lego en ze speelt uuuuuren. Drukte kan zij net als ons heel slecht hebben. En net als wij, is ze naast een sociaal dier, ook op zichzelf. Is dat erg? Nee. Zo is zij. Ook op het kinderdagverblijf. Als er te veel drukte was, zonderde ze zichzelf even af. Niet extreem, maar gewoon van een afstandje staan kijken, observeren. Als kinderen direct in de ochtend bovenop haar springen uit enthousiasme dan deinst ze direct achteruit.
Ze heeft dat momentje even nodig. Voor zichzelf. Een minuut of 5 en dan speelt ze gezellig met je mee. Dus voor ons geen ruzies op de achterbank, oké you’ve got me here, we hebben geen auto. Maar je snapt wat ik bedoel toch?
Het kinderdagverblijf was en is voor ons dan ook dé plek waar ze onder andere leert delen en spelen met andere kinderen. Wij vinden dat namelijk wel heel belangrijk voor haar ontwikkeling, maar het is niet zo dat we om die reden voor een tweede kind zouden gaan.
Ik ben zelf enig kind, ik was en ben niet eenzaam, zielig of ongelukkig
Ik ben zelf opgegroeid als enig kind. Alleen met mijn moeder. Ik was totaal niet zielig. En ja ik heb heus aan Sinterklaas gevraagd of hij mij een broertje of een zusje wilde geven in mijn schoentje. Maar dat heb je niet voor het kiezen. Net als ik, had ook mijn moeder problemen met zwangerschappen vasthouden. Als we echt official moeten doen, dan hadden we met een gezin van 5 kids moeten zijn. Ik ben de enige die is “gelukt”.
Ik weet dat mijn moeder altijd de wens had om een groot gezin te hebben, zelfs op latere leeftijd toen zij bij mijn stiefvader kwam hebben ze het geprobeerd. IVF en de hele mikmak die erbij hoort. Het was een heftige periode, voor ons allemaal, maar voor haar nog wel het meeste.
Ik zag haar veranderen en eerlijk, niet in een leuke vrouw. De hormonen hebben hun tol ge-eist. Zelf kon ik er overigens ook flink wat van hoor. Ik was destijds 16 toen zij met IVF bezig waren en flink aan het puberen en rebellen. Dit zorgde soms voor ontzettend heftige ruzies thuis. En dat terwijl ik altijd al een broertje of zusje wilde hebben. Hoe krom is dat eigenlijk? Maar broers en zussen zijn helemaal niet belangrijk voor een kind. In elk geval niet om ze socialer, minder eenzaam of gelukkiger te maken. Hoe jouw kind zich voelt, heeft te maken met jouw opvoeding.
Wat is dan wel een normaal gezin?
Maar waarom wilde ik eigenlijk een broertje of zusje? Het was toen mijn beeld van een familie. Een familie bestond uit een papa, mama en vaak twee of drie kindjes. Tenminste, dat is wat je door je strot gedrukt kreeg en nog steeds krijgt. Een gezin is pas een gezin als het bestaat uit twee ouders en twee of meer kinderen… Ons gezin bestond uit mama en kind. Ook een gezin! Later met stiefvader. Ik denk persoonlijk dat ik gewoon altijd de wil heb gehad om een “normaal” gezin te zijn in plaats van een gebroken gezin.
Opgegroeid zonder biologische vader (die ik inmiddels heb gevonden, 26 jaar na geboorte), met mijn moeder alle eindjes aan elkaar knopen terwijl we vluchtten van tehuizen naar blijf-van-mijn-lijf-huizen. Begrijp me niet verkeerd. Mijn leven was niet slecht en ik was absoluut niet ongelukkig. Mijn moeder heeft er alles aangedaan om mij te kunnen geven wat ik nodig had, zelfs als zij daardoor helemaal niets had.
Maar zeg eens eerlijk wat is normaal? Niemand is normaal toch? Ieder huisje heeft zijn kruisje en waarom zijn we continue zo bezig met zo veel mogelijk normaal zijn? Wie bepaalt of jij een tokkie bent? Wie bepaalt of jij een verwend kind bent? Dat doet vooral de maatschappij, lekker in hokjes proppen. Die druk die continue op je wordt gelegd over hoe je moet zijn, doen, spreken, whatever. Ik ben het spuugzat. Wij leven zoals wij leven. Lekker rustig, met z’n drietjes. Ontzettend gelukkig. En compleet. Dus nee geen tweede kind hier. Gewoon een gezin met één en zonder tweede kind. Heerlijk.
Judith says:
Ik heb wel twee kinderen. Maar om ons een standaard gezin te noemen? Ook niet, en ook de standaard gezinnen vind ik prima. Het is volgens mij perfect hoe je het zelf voelt. Ons gezin is prima zo, we zijn hecht en gelukkig samen. Meer hoeft niet, en zou nooit meer zonder 1 van mijn meiden kunnen
alovelyadventurenl says:
Wij hebben ook “maar” een kind. Ik vind het prima zo.we zijn hartstikke gelukkig met zn drieën. Ik snap het ook nooit dat mensen zeggen dat je met een kind geen gezin kan zijn. Hoe bedoel je kwetsend. Hier in Spanje vinden ze het ook maar raar. Inderdaad grote F… you.
Romy says:
Als enig kind met 1 (zeer gewenst en geliefd kind) kan ik het alleen maar met je eens zijn. Mensen zijn nou eenmaal kuddedieren en wij zeggen ook altijd dat als ons een 2e gegund zou zijn geweest, deze er ook wel was gekomen. Maar zo zwart-wit is het leven niet en wij zijn blij met het gezin dat we hebben mogen krijgen.
Cassandra says:
Ja krom is dat eigenlijk he? Een alleenstaande ouder met kind(eren) is ook gewoon een gezin. Een stelletje, man en vrouw is in mijn ogen ook gewoon een gezin.
Kirsten says:
Ik vind dat altijd zo erg…. Dat mensen dan vragen wanneer de eerste komt, of inderdaad de tweede… Je weet nooit of diegene al bezig is, en dat het misschien niet wil lukken… Wij kregen zodra onze oudste geboren was ook bijna elke week wel de vraag wanneer de tweede komt. Nu ben ik zwanger van nummer drie, alleen ook niet volgens ‘hoe het hoort’. Want het is voor de derde keer een jongen. ‘Ach jeetje, wéér een jongen? Ga je dan nog een keer voor een meisje proberen?’ Die mensen zou ik het liefst slaan…..Ik wijt het maar aan hun domheid… Dus lekker naast je neer leggen, het is toch nooit goed…. Genieten van je gezin, want dat is het enige wat telt! ?
Lizet says:
Wauw alsof ik mijn verhaal heb opgeschreven!
Maar ook wij een heerlijk gezinnetje dat bestaat uit papa mama en onze dochter…
Leven en laten leven is ons motto ?
Kimberly says:
Heerlijk mens ben je en je hebt helemaal gelijk! Wij zitten nog een beetje in dat vagevuur maar voelen ons niet minder met 1 kind. Ze is fantastisch en inderdaad observeert ze graag in het begin. Het is niet nodig maar een ding dat door de samenleving in je strot wordt geduwd. En waarom eigenlijk?
Cassandra says:
Ja dat vraag ik mij dus ook af… Ik zie dat het steeds populairder word om maar een één kindgezin op te bouwen ipv een boel kinderen krijgen. Ben wel benieuwd waar dat aan licht. Zouden mensen net als ons ook een helder moment hebben gehad?
Anja says:
IIk heb nog nooit gelezen of gehoord dat 1 kind geen gezin is en ik heb dat ook nog nooit gevoeld jullie zijn een gezin en dat is het gevoel en de rest van de wereld mag denken wat ze willen en wat hun willen of wat hoort dat is zo achterhaald niet de moeite om je druk over te maken
Cassandra says:
Fijn om te lezen dat je dit nooit zo hebt gevoelt. Sommige mensen, ik was daar één van, zijn gevoelig voor de druk die de maatschappij op je legt. Maar ik ben het een beetje zat dat anderen bepalen hoe mijn, ons leven eruit zou moeten zien. Heerlijke openbarig.
cynthia says:
nou lieverd even voor de duidelijkheid ik voelde mij compleet en een gezin samen met jou en gaf geen enkele (in jouw woorden) fuck om wat of hoe anderen daarover dachten. en ja wij hebben zware tijden doorstaan maar wij hebben ook heel erg veel mooie tijden gehad samen toen je nog thuis woonde dat word ook weleens te makkelijk vergeten. we hadden een hele sterke band miss te sterk zelfs en daarom is het ook zo verschrikkelijk moeilijk voor me geweest dat je op jezelf ging wonen dat voelde als een zwart gat zonder bodem waar ik in viel en jij was natuurlijk super verliefd dus had even geen oog voor mama .. ook dat begrijp ik . maar nog nooit heb ik mij geen echt gezin gevoeld ik voelde me en ben nog steeds gezegend met jou mijn mooie dochter naast mij. dat ik graag nog een kind wou had niks te maken met het feit dat ik me geen echt gezin voelde. alleenstaand ouder is ook een gezin in mijn ogen en dat kan niemand veranderen. liefs mama
Nicole Orriëns says:
Ik vind het mooi dat je ineens dat besef kreeg: ‘Het is goed zo.’ Dat zijn gouden momenten vind ik altijd. Trek je vooral niets aan van dommige opmerkingen van anderen.
Cassandra says:
Ja het was erg bevrijdend dat heldere moment. Heel apart gevoel gaf het. Maar zoveel rust. Heerlijk! <3
Claudia says:
Amen!! Bedankt voor je verhaal. Fijn om ook eens te lezen dat het wel goed is. Dat t niet zielig is.
Cassandra says:
Graag gedaan! Het is zeker niet zielig! <3
Hennie says:
Damn right dat jullie compleet zijn. 1, 2, 3 of 15 kinderen, wat maakt het uit. Jullie doen het heerlijk met jullie drietjes en daar gaat het om. PS. Klapperende eierstokken blijven, hoor. Ik ben er pas sinds een jaar van af en ben 43. Dus je hebt nog wel ff. :)
Stephanie says:
Wat een fijn stuk! Ik geef je helemaal gelijk. Zelf zit ik nog in dubio. Ook het gevoel dat twee kids horen of dacht dat ik dat altijd graag wilde, maar bij mij ontbreken de rammelende eierstokken nog. Lijkt me prettig als je dat los kan laten!
Aliek says:
Ik ben waanzinnig trots op mijn mini gezin van mijn dochter en ik! Helemaal totaal compleet!mensen moeten eens ophouden in “standaarden” te denken. F* YOU!
Cassandra says:
En zo is het maar net! <3
Marjolein says:
Heeerlijk artikel om te lezen, bent het namelijk helemaal met je eens!