Het lijkt pas gisteren…

Het lijkt pas gisteren dat we die positieve zwangerschapstest in onze handen hielden, wat waren we blij! En wat wisten we vooral niet wat we nu moesten doen. Mijn letterlijke woorden tegen de huisartsassistente waren: “We hadden vanmorgen een positieve zwangerschapstest!! Maar… En nu??” Ze moest heel hard lachen, feliciteerde ons en gaf aan dat we rustig vanmiddag even langs mochten komen om met de huisarts te spreken over hoe nu de verdere gang van zaken is.

Die dag op het werk was slopend, wat is dit een raar idee! De huisarts legde ons uit dat we een afspraak moeten maken bij de verloskundige en dat zij ons verder gaat uitleggen wat er nu gaat gebeuren.

Het lijkt pas gisteren dat we cadeautjes kochten voor de opa’s en oma’s-to-be om het ze te vertellen. Dat was diezelfde middag, wij hadden écht geen zin om dit langer voor ons te houden (dat zouden we ook beide niet kunnen…). Voor mijn ouders hadden we twee glazen gekocht met ‘liefste opa’ en ‘liefste oma’ erop, zij waren net twee dagen terug van vakantie en onder het mom van een ‘welkomstcadeautje’ gaven we ze de ingepakte glazen. Paps had het papier er snel af en kreeg tranen in zijn ogen. Mams had haar cadeautje nog niet open, keek paps aan en haar letterlijke woorden waren: “Wat heb jij dan? Zit je te huilen om een cadeautje?” Nog geen 10 seconden later zat ze in dezelfde modus als paps, want ja… Ze had hem ein-de-lijk door!

Schoonmams en haar vriend kregen een slabbetje en een rompertje. Ook zij waren behoorlijk overdonderd. En oh, wat waren wij trots!

Het lijkt pas gisteren dat we de eerste echo kregen en de zwangerschap bleek nog niet zover als gedacht (nog maar 7 weken in plaats van 11…), maar alles zag er goed uit, dus wat maakt het uit!

Het lijkt pas gisteren dat we tijdens de 20-weken echo de schrik van ons leven kregen. De hersentjes van Baby (toen nog ‘Brammetje’ genoemd door iedereen) zagen er niet helemaal top uit. In het Radboud UMC in Nijmegen worden er meerdere tests gedaan, het lijkt uiteindelijk niet heel ernstig te zijn.

Het lijkt pas gisteren dat ‘Brammetje’ het nodig vond om ál dat vruchtwater te lozen en mijn lichaam te verlaten. Uiteindelijk via een keizersnede. Niet helemaal zoals ik het gepland had, maar eindelijk! Eindelijk hebben we hem bij ons. Er worden meerdere tests gedaan en een echo gemaakt van zijn hoofdje, daar blijkt veel te veel vocht in de hersenkamers te zitten en na twee dagen wordt besloten ons over te plaatsen naar het Isala ziekenhuis in Zwolle.

Het lijkt pas gisteren dat we daar aankwamen en ons werd verteld dat hij op de NICU (neonatale intensive care unit) wordt geplaatst. En dat terwijl hij in Enschede gewoon lekker bij mij in de wieg hebt gelegen! Er wordt een MRI gedaan en ik mag niet meer bij hem slapen. Ik moet hem nu al een stukje loslaten… Maar gelukkig mag ik wel op de kraamafdeling blijven en ben ik dicht bij hem in de buurt. Een ongewassen rompertje met zijn geur doet wonderen voor mij in het midden van de nacht.

Volgende week: Het lijkt pas gisteren dat ons werd verteld dat Quinten waarschijnlijk geopereerd ging worden en dat we daarvoor naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht moeten.