BODY & SOUL / Lifestyle / Personal /
Als leven overleven wordt. Ik laat de ballen even vallen
Het is vast niet onopgemerkt gebleven dat het al een tijdje ontzettend stil is op mijn blog en social media kanalen. Ook op instagram komen geen gekke klets stories meer voorbij. Ik heb de ballen even flink laten vallen… Ik kan niet meer…
Plat op m’n bek laat ik alle ballen even vallen…
Waar ik in de zomer dacht dat er weer een beetje rust in de tent kwam en ik me beter begon te voelen, zo kakte ik na de verhuizing in. Ik kon alle ballen niet meer hooghouden, liet ze vallen en ging finaal op m’n bek. Met stuiterende ballen om me heen probeer ik een weg te vinden in onze nieuwe leefomgeving die ondanks dat hij vertrouwt is, ook verandert is en nieuw voelt. En op je bek gaan, dat is niet iets waar ik super trots op ben natuurlijk. Eerlijk gezegd schaam ik me er diep voor en dat is dan ook 1 van de redenen dat ik me enorm heb terug getrokken.
Als leven overleven wordt..
De afgelopen jaren hebben wij in standje overleven gestaan. Leven werd overleven. Schouders d’r onder en Kop d’r veur was ons motto en ons mantra om vol te houden. Maar nu we echt daadwerkelijk terug zijn en de rust langzaam begint terug te keren in ons gezin, is daar de man met de hamer die mij volledig de kop kapot heeft geslagen.
Ik kan niet meer. Ik ben moe, futloos en er komt niets uit mijn handen. Mijn lijf begint tegen te werken en de spierspanningen lopen op. Ik heb een kort lontje, kan geen keuzes maken en voel me zeer beperkt in mijn denken en stap iedere ochtend met vaag en somber gevoel uit mijn bed. Dit ben ik niet. Dit wil ik niet. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin.
Cass, waar ben je?!
Waar is die energieke Cas gebleven, die vrouw die altijd alles aankan en altijd alle ballen weet hoog te houden. Zij die voor iedereen zorgt, altijd een feestje maakt van het leven en er het beste van maakt met een grote glimlach op haar gezicht?! Die meid die altijd heel duidelijk weet wat ze wil. Waar is ze?! Ik weet het niet. Ik lijk mezelf kwijt te zijn in iets donkers.
En dat, dat wil ik gewoon liever niet delen met de rest van de wereld. Ik trok me terug. Probeerde blije verhaaltjes te tikken, maar na een zin of 4 geschreven te hebben, liet ik de tekst weer verdwijnen en bleef ik een uur naar het scherm staren. In de hoop dat er misschien uit zichzelf iets moois zou komen, maar helaas. Ik was ook gewoon social moe. Altijd al die blije berichten op Instagram met perfecte plaatjes. Zo werkt het leven nou eenmaal niet altijd.
En daarnaast.. Sommige dingen mogen ook gewoon binnenshuis blijven. Ter bescherming van mezelf én voornamelijk mijn gezin. Ik hoef niet ALLES te delen. Dat het niet oké met mij gaat heb ik nu geaccepteerd, maar wat daarachter zit hou ik graag verder privé. Wellicht dat ik er later wat dieper op in durf te gaan.
Yoga is toch voor zwevers?
Er is flink werk aan de winkel met hulptroepen zoals bijvoorbeeld mijn psycholoog. Ik ben al een tijdje met hem aan de gang en het word beter. Zodanig beter dat ik hier nu dit verhaal type en ervoor uit durf te komen dat ik de ballen niet meer hoog kan houden. Ook ben ik bezig met fysiotherapie en daarnaast heb ik adviezen gekregen om te kijken naar yoga. Daarvan heb ik altijd zo’n zweef gevoel gehad maar de arts vertelde me dat er tegenwoordig zoveel soorten op de markt zijn, dat er ook yoga bestaat voor down-to-earth mensen zoals ik.. Dus nu heb ik mezelf beloofd het toch te proberen en heb ik een proefles geboekt. Heb ik meteen een excuus om Yogakleding van Urban-goddess.com te bestellen. Die hebben zulks leuk spul er tussen zitten haha!
De koek is in elk geval even op en het kost tijd om te helen. En die tijd, die gun ik mezelf nu eindelijk. Want ik kan geen fijne moeder zijn als ik me voel zoals ik me voel. Dat er daardoor minder stukken online komen, is dan even zo en ik hoop dat jullie me daarin kunnen vergeven. Mocht je vragen hebben dan mag je ze natuurlijk altijd stellen. Ook ben ik wel benieuwd hoeveel dames onder mijn volgers zelf te maken hebben gehad met een depressie of burn-out. Vertel me je tips, je trucjes, alles!
Liefs, Cassandra
Astrid says:
Hi Cassandra,
Wat mooi dat je hier open en eerlijk over bent. En gevallen ballen hoeven heus niet altijd te blijven liggen. Soms trekt de zwaartekracht gewoon wat sterker aan die ballen… Af en toe jezelf de tijd geven om gewoon naast die ballen te liggen lijkt misschien zwak, maar is hartstikke sterk!
Ik wens je heel veel succes en sterkte en vooral rust en wijsheid de komende tijd <3
Christa says:
Sterkte. Ik ken het het. Je wilde graag tips. Ik denk dat je al de juiste dingen doet. Naar buiten en wandelen was hier ook een oplossing. Ik heb dingen gedaan die dicht bij mij lagen maar ik nooit deed. Zoals eens een dorp verderop winkelen. Na onze verhuizing toen ik de burn out kreeg was ik vergeten dat er meer bestond dat werken. Wat mij erg heeft geholpen is alternatieve therapie. Vaak is een burn-out een bijnier uitputting. Zoekt daar maar eens op. Mogelijk met wat voedingsmiddelen tips. Neem je tijd en de rust
Kelly says:
Ontzettend herkenbaar! De enige tip die ik je kan geven is gun je zelf de tijd, wat je al doet. Accepteer en realiseer je dat het niet voor altijd is. Doe dingen die je leuk vind, maar geef je zelf ook rust, want positieve energie kost ook energie. Zoek de balans en dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik. Maar vooral accepteren en jezelf de tijd geven, die 2 zijn heel belangrijk. Het komt goed!
Judith Rotmans says:
ohhh een dikke knuffel en geef jezelf de tijd.
Ik zat een paar jaar terug bijna in een burn out en heb net op tijd op de rem getrapt gelukkig.
ik heb vervolgens een krachtsessie/psych-k sessie gedaan (www.krachtsessie.nl) en mezelf de training van anderleven.nl gegund. die training hadden al 6 familieleden/vrienden met groot succes gevolgd en na mij nog weer veel vrienden want het is echt een geweldige training. dus die zou ik aanraden..
veel liefs
Judith
Irene says:
Hey meis, wat goed dat je dit van je af schrijft! En het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Juist mooi dat je daar open over bent. Zoals je weet heb ik ook een burn out gehad. Op mijn blog lees je er van alles over. Tip die ik je kan geven: luister naar je gevoel en doe alleen wat goed voelt. Neem de tijd en laat je niet gek maken. Sterkte en als je wilt kletsen weet je me te vinden ?
Marloes de Jong says:
Ach meis! Wat goed dat je hier voor uitkomt. Je kan niet voor een ander zorgen wanneer je niet voor jezelf zorgt. Oftewel, een juiste keuze!
En ja, ook voor mij helaas herkenbaar. Soort van postnatale/burnout gehad een aantal jaar geleden. En hoe kut het ook is en hoe gevoelig ik blijf, ik heb mezelf daardoor zooooveel beter leren kennnen. Je gaat dichter bij jezelf komen. Hou hoop en je mag altijd bellen als je ff wilt kletsen. ❤
Marjo says:
Wat naar dat je je zo voelt! Ik heb zelf geen burn out gehad maar wel iemand heel dichtbij. Het is een moeilijke tocht maar met familie veel rust en liefde gaat het weer goed. En niemand is perfect. Dat is alleen op insta zo. Een hele hele dikke knuffel. Neem je tijd voor jezelf en je gezin!
Mèlanie says:
Ik heb zelf een postnatale depressie gehad en nu tijdens mijn zwangerschap een prenatale depressie. Destijds heb ik er te lang mee rondgelopen en ben ik er uiteindelijk met anti depressiva vanaf gekomen. Nu loop ik bij een psychiater en slik ik weer anti depressiva. Ik kreeg de tip om veel rust te nemen en m’n zoontje naar de opa’s en oma’s te brengen als dat mogelijk is, of hoewel het mij tegenstaat hem wat vaker achter de iPad zetten. Hulp vragen en zeker accepteren als het aangeboden word. Toevallig ben ik zelf nu ook met een artikel erover bezig…
Marloes de Jong says:
Mèlanie, ik was ook altijd fel tegen wat langer achter de TV of tablet, maar ik ervaar nu (ze zijn 5 en 7) zodra ze naar school gaan, zwemles hebben en afspreken met vriendjes kan het bijna niet meer. Dit lost zich dus vanzelf op en wanneer het jou nu helpt geef er gewoon aan toe. Het feit dat jij je er niet heel fijn bij voelt is een teken dat je het niet zal laten escaleren.
Veel sterkte! X
mamasliefste says:
Sterkte meis en een dikke knuffel
Mrs. Curly says:
Lieve Cassandra, ik hoop dat je je heel snel weer als jezelf mag voelen. En je hoeft je he-le-maal niet te schamen dat je het even allemaal niet meer kan. Daar is zeker niks mis mee. Alleen maar menselijk.
Het klinkt allemaal heel herkenbaar… En het aanvaarden èn toegeven dat het allemaal gewoon niet meer gaat/lukt is één van de moeilijkste en tegelijkertijd moedigste dingen die je kan doen. En bovendien de eerste stap richting beterschap :)
Geniet van je down to earth-yoga, hier zit een grote fan van zulke yoga (in combi met wijn en chocolade vooral ;))
Dikke knuffel!
Tessa Maat says:
Ach mijn schatje. Ik heb de afgelopen dagen werkelijk waar veel aan je gedacht. Waar je was op social maar door mijn eigen drukke bestaan geen kans gezien om te kijken hoe of wat. Het is niet erg als je het (even) niet meer volhoudt. Er is zo veel gebeurt en dat moet verwerkt worden en dat kan niet met schouders eronder en kop in de wind. Neem je tijd, laat je niet gek maken!
Mèlanie says:
Ik heb zelf een postnatale depressie gehad en nu tijdens mijn zwangerschap een prenatale depressie. Destijds heb ik er te lang mee rondgelopen en ben ik er uiteindelijk met anti depressiva vanaf gekomen. Nu loop ik bij een psychiater en slik ik weer anti depressiva. Ik kreeg de tip om veel rust te nemen en m’n zoontje naar de opa’s en oma’s te brengen als dat mogelijk is, of hoewel het mij tegenstaat hem wat vaker achter de iPad zetten. Hulp vragen en zeker accepteren als het aangeboden word. Toevallig ben ik zelf nu ook met een artikel erover bezig…
Christa says:
Gun jezelf de rust om te herstellen. Dat is een van de beste tips die ik je kan geven. Herstel gaat voor alles. Wil niet te snel, loop niet te hard van stapel en geef vooral toe aan de kutdagen. Sterkte, het gaat je hoe dan ook lukken!
Marina says:
Neem je tijd. Je moet eerst goed voor jezelf zorgen om goed te kunnen zorgen voor een ander. Hopelijk vindt je snel ene stipje aan de horizon en ga je steeds een stapje vooruit.
Esmée - 4Mama says:
Heel veel sterkte! Ik kreeg een burn-out toen ik een jaar of 32 was. Die was in mijn geval vooral werk gerelateerd. Ik maakte de fout om te snel weer te beginnen, waardoor het alleen maar langer duurde en ik uiteindelijk mijn baan moest opgeven. Dus als ik je een tip mag geven: geef jezelf de tijd. En bewegen helpt. Echt. Elke dag even een stuk fietsen of wandelen.
Rory says:
Lieve Cassandra, neem je tijd. Ik ben denk ik minimaal een vol jaar bezig geweest met een burn-out alweer een jaar of tien geleden inmiddels. De aanlooptijd heeft járen geduurd en mijn ‘elastiekje’ is heel ver uitgerekt. En eerlijk gezegd? Is ook nooit meer in de oorspronkelijk vorm terug gekomen. Wat mij zelf heel EEG heeft geholpen is praten (met haptonoom / psycholoog), mediteren (wat eigenlijk niet veel meer betekent dan even stilstaan. Niet op je telefoon, niet bellen, niets gezien. Even oldskool stil zitten en desnoods naar buiten kijken). Véél meer ‘nee’ zeggen. Voelen wat goed voelt en dat doen. De rest afzeggen. Geen sociaal wenselijk gedrag meer. En dat soort dingen. Voor wat betreft yoga. Er zijn zóveel vormen. Ik durfde het na het overlijden van mijn moeder niet meer te doen. Het duurde een half jaar voordat ik het toch weer wilde proberen. Prompt de ‘verkeerde’ les (hatha yoga, waarbij er veel los komt). Maar het mooie? Na een uithuilsessie bij de juf. Tranen vol tijdens de les. Kon ik erna alle lessen weer doen. En ik voel mij heel rustig en fijn. Oh! En ik doe een hele fijne (Amerikaanse) online cursus: Simplify your Life. Een les per week en ik word er heel rustig van.
Wie weet is dit allemaal niets voor jou, maar ik wilde je een hart onder de riem steken. Het was ontzettend heftig en ik heb mij heel ruk gevoeld. Achteraf gezien ben ik heel blij dat het is gebeurd. Ik ben er anders (en beter) door in het leven gaan staan.