Andrea | Accepteren, waarderen en leren
Het accepteren van de keuzes die mensen om jou heen maken in het leven is best weleens lastig. Want is het niet zo dat wij hun keuzes langs een door onszelf gewaardeerde meetlat leggen? Onze lieve gastblogger Andrea heeft weer een prachtige blog voor jullie klaar staan over accepteren, waarderen en leren
Accepteren, waarderen en leren
Ik ben opgegroeid in een kleine stad. Mijn vader was er geboren en getogen, mijn moeder kwam in de ogen van velen daar, van ver. Namelijk getogen onder de rook van Rotterdam. Wat was ik daar juist altijd trots op. Want weet je, mijn moeder was mede daardoor nooit kortzichtig. Ze had in haar jeugd al zoveel verschillende mensen ontmoet. Ze heeft inmiddels na ruim 40 jaar huwelijk haar plek verworven maar dit heeft haar in het begin best moeite gekost. Want, volgens een aantal mensen met wat minder levenservaring ( zo noem ik het maar) was zij “een vreemde”. Niet in uiterlijk of gedrag, maar ze kwam niet uit ons eigen stadje en dan was je blijkbaar “anders”. Natuurlijk is de samenleving langzaamaan veranderd en kijkt men niet meer zo snel op van andere uiterlijkheden of gedragingen die voorheen als “vreemd” beschouwd werden.
Accepteer en leer!
Mijn ouders leerden ons altijd dat je alle mensen moest accepteren. Misschien niet al hun gedragingen maar niemand was minder dan ons. Iedereen was gelijk! Mijn oom heeft bijvoorbeeld al zolang ik hem ken een lange staart. Nou, dat was wat hoor als hij bij ons op visite kwam destijds. OOOH, heb je die man gezien? Die heeft een staart! Ik begreep nooit waar ze zich druk om maakten, maar blijkbaar was het “raar”. Toen mijn vriendinnetje, gevlucht uit Zaïre, met haar prachtige donkere verschijning met mij eens een wandeling over de markt maakte hadden we een aandacht waar een circusact jaloers op zou zijn. Wederom vond ik het prachtig. Ergens heb ik daar wel iets mee, mensen die net even anders zijn. Ze intrigeren mij. Want, juist van mensen met een heel andere visie, een andere manier van leven kunnen wij zoveel leren. Wij zijn ook maar opgevoed zoals onze ouders dachten dat het moest. En ja, ik ben dankbaar voor het gezin waarin ik mocht opgroeien. Aan warmte en liefde geen gebrek. I zie het aan alle drie de kinderen uit ons gezin; we accepteren alle soorten en maten mensen. Kijken nergens zomaar van op.
En soms denk ik dat het daar misgaat in ons kleine kikkerlandje. En dan heb ik het niet eens over een vorm van discriminatie omtrent verschillende rassen en culturen die ons land rijk is. Het gaat al over onze mening over de buurman, de kapper op de hoek of die ene collega. Want laten we eerlijk zijn (en ja ik reken mijzelf er ook toe) hoe snel staan wij niet klaar met onze mening? Jee, dat is altijd zo’n chagrijn. Heb je die kleding weleens gezien, totaal geen smaak. “Heb je het al gehoord” om vervolgens uitgebreid een verhaal over diegene uit de doeken te doen en er vervolgens jouw ongezouten mening over te geven. Of ben ik de enige die dat weleens doet (ondanks die ruimdenkende opvoeding?).
Oordeel niet zomaar
Natuurlijk zit het in onze menselijke aard, over elkaar oordelen, elkaar veroordelen. Maar hoe vaak doen we dat niet zonder dat we exact weten waarom iemand praat zoals hij praat? Zich een houding heeft aangemeten waarover wij een mening hebben? Of keuzes maken (en maakten) die wij nooit zouden maken? Want wat weten we er nu eigenlijk echt van? Natuurlijk komt deze blog niet helemaal uit het niks. Niets dat ik schrijf heeft uiteindelijk niet ergens betrekking op mijzelf.
Want laat ik eerlijk zijn; het raakt mij als mensen zeggen dat iedereen zomaar gaat scheiden. En die arme kinderen zijn de dupe. Dat is namelijk ook zo’n “mening” van mensen die vaak geen idee hebben. Hebben zij ooit zelf voor de keuze gestaan? Voelen zij de pijn die ouders hebben als ze naar hun kinderen kijken en zien in die kleine oogjes dat ze het er soms best heel moeilijk hebben? Weten zij dat de ouders dit ook allemaal niet van plan waren en ook een heel andere toekomst hadden gewenst voor zichzelf en hun kinderen?
En dan heb ik daar in mijn eigen omgeving helemaal niet veel last van hoor. Maar soms vang je gesprekken op en dan wil je het liefst de betreffende persoon door elkaar schudden en zeggen: “heb jij in zijn/haar schoenen gestaan”? Want doe dat maar eens een tijdje en de visie op je huidige oordeel zal veranderen.
Waar ik ook altijd een brok van in mijn keel krijg is wanneer men het beste weet hoe je om moet gaan met verlies. Hoe je zou moeten rouwen. Jee, zag je dat? Die en die was alweer aan het feesten. Goh ze had al wel weer veel lol. Of juist het tegenovergestelde; “hij blijft er wel in hangen zeg, hij moet nu maar weer eens zijn leven oppakken”. Hoe kan je daarover oordelen als buitenstaander?
Ieder doet zijn best, accepteer en vooral WAARDEER dat!
Iedereen heeft zijn eigen struggles in het leven en gaat daar op een eigen manier mee om. Soms op basis van eerder ontstane littekens. Soms op basis van onwetendheid of geen ervaring met hetgeen hem/haar overkomt. Maar is dit goed of fout? Benader die persoon waar jij zo jouw twijfels over hebt eens met een open blik. Zeg, ik zie dat je…………. Wat fijn dat…………bijzonder dat je dat zo doet mag ik je vragen waarom je dit op deze manier doet?
En wanneer de ander dan begint te vertellen, luister dan eens goed. Vraag eens door. Weet je hoeveel rijker je wordt van zo’n gesprek? Precies die mensen kunnen jou zoveel leren. Eigenlijk zou ik iedere lezer van deze blog willen uitdagen om iemand uit te kiezen waarvan je de keuzes, met jouw luttele kennis over de situatie, niet begrijpt en met deze persoon eens een gesprek aan te gaan. Gooi jouw “snelle” oordeel overboord en luister, leer en bovenal ACCEPTEER!