Andrea | Een alleenstaande moeder zwaar?
Hey Dree, jij bent toch ook een alleenstaande moeder? Ik vind de term “alleenstaande moeder” soms wel dubbel. Ja, ik woon in principe alleen met mijn kids. Maar, gelukkig komt daar ook heel regelmatig een man (altijd dezelfde hè,even voor de goede orde) bij die mee eet, ook bankhangt en blijft “logeren” zoals de kids dat noemen. Maar ben ik dan nog wel steeds een alleenstaande moeder? Daar breek ik mijn hoofd weleens over.
Want die moeder waarvan de man de hele week in kost zit? Of bij de marine zit en regelmatig maanden weg is van huis? Zij is dan misschien niet officieel alleenstaande moeder, maar staat er wel grotendeels alleen voor!
Is het leven van een alleenstaande moeder zwaar?
Ik denk dat het antwoord hierop afhankelijk is van het moment waarop je dit aan de desbetreffende moeder vraagt. Vraag je het mij dus na een drukke werkdag waarna ik me de blubbers race richting opvang, daar binnen 15 minuten 6x vraag of ze al meegaan naar huis, thuis aangekomen moet koken, broodtrommels uitruim, afwas en vul, kids op bed gooi en natuurlijk alle verhalen moet horen over het wel en wee van die dag en uiteindelijk uitgeteld op de bank beland dan zeg ik wellicht:
JA! Of wanneer één van mijn kids ziek is en ik de hele nacht in de weer bent geweest en de volgende dag gewoon weer door moet, zonder ook maar een minibeetje slaap. Of wanneer een kind niet lekker in zijn/haar vel zit. Veel aandacht vraagt, extra zorg nodig heeft of……of…….! JA, dan is het leven van een alleenstaande moeder zwaar! Loodzwaar. En dan mis je dat extra stel handen zeker.
Maar vraag je het mij na een relaxt dagje met de kids waarbij ik ze om 4 uur al onder de douche had staan, we op tijd hebben gegeten en daarna lekker gedrieën voor de buis hangen dan zeg ik, valt mee. Het ligt ook aan de situatie waarin de moeder verkeerd. Is ze verder gelukkig? Kan ze zich (financieel) redden? Dit schrijvende bezocht ik een forum, gewoon eens om te kijken wat andere moeders die er alleen voor staan hierover te zeggen hebben.
Los van ook heus een paar positieve verhalen lees ik toch ook veel stress, veel zorg (fysiek en geestelijk) en het gevoel hebben er letterlijk alleen voor te staan. Dit laatste lijkt dan vooral een verwijt naar de vader van de kinderen. Hij heeft ze vaak minder, kan daardoor gewoon zijn volle uren draaien en geniet om de weekenden op ook nog eens zijn vrije dag van de kids. Hoe relaxed!
Alleenstaande moeders gaan er in koopkracht op achteruit
Ik herken dit wel, zonder hiermee directe verwijten te maken natuurlijk. Het is namelijk vaak niet eens een verwijt maar een FEIT! Op bijvoorbeeld financieel vlak ,heeft het CBS berekend, dat moeders er in koopkracht 23% op achteruit gaan. 23%! Trek dat maar eens van je huidige loon af per maand en je moet (in een gemiddeld modaal gezin) echt even creatiever worden! De vader daarentegen gaat er in koopkracht juist 7% op VOORuit! Maar dit geldt natuurlijk niet voor alle vaders. Er zijn zoveel vaders die graag co-ouderschap willen omdat ze niet teveel willen missen van de kids. Nauw betrokken willen blijven bij hun ontwikkeling en daarmee ook de zorg eerlijk delen want tja; we wilden allebei toch graag kids? Ook zij leveren loon in.
Verstand op nul en blik op oneindig zegt de alleenstaande moeder!
Een slim motto is: “verstand op nul en blik op oneindig”. Als ik me een dag niet fit voel heb ik namelijk geen keuze! Ik wil wel graag die extra handjes die mij dan ontlasten maar die zijn er simpelweg niet (altijd) dus ja, schouders eronder en gaan met die banaan. En zo doe ik dat in de praktijk eigenlijk vaak ook. Ik houd ziels maar dan ook zielsveel van mijn kinderen. Ze zijn het beste dat me ooit is overkomen maar ja ook ik wil weleens even niet moederen.
Gewoon even Andrea zijn, zonder verantwoording voor een ander. En ja, ik mis ook weleens een vader naast me wanneer een kind zich misdragen heeft, op school problemen heeft of ze zo’n dag hebben waarop ze zomaar ineens weer verdrietig zijn om de scheiding. Het moeten missen van het gezinsleven, hun papa minder zien.
Laat ik stellen op het hele vraagstuk, dat je geen medelijden hoeft te hebben met een alleenstaande moeder. Maar besef wel dat er in dit type moeder een power schuil gaat waarvan je, tot je het zelf ervaart, geen enkele weet hebt. En niet omdat ze altijd al zoveel power hadden? Op hen slaat het cliché: “je weet niet half hoe sterk je bent tot sterk zijn je enige keuze is”.
foto’s alleenstaande moeders via shutterstock