“mevrouw, ben jij doof?”
Hij valt stil, kijkt een keer naar mij, doet een stap naar voren, en zegt “mevrouw, ben jij doof?”. Ik wil ingrijpen maar bedenk me….
Deze week nog geen gebaren aangezien we aan het genieten zijn van onze vakantie. Deze week een “oudje”. Een voorval die zoveel met mij deed. Nog altijd kijk ik er met ontroering op terug. Het speelde zich zo’n twee jaar geleden af. Op “zo’n dag” dat je de kinderen het liefste vroeg hun bed in legt en je hunkert naar rust.
Daar staat hij dan, ‘n klein mannetje voor een grote hoge toonbank. Maar wat is hij groot!
Zaterdag is hier vrijwel altijd frietdag! Het is een druilerige zaterdag, niks gaat zoals we het graag zouden willen. Is de ene stil met huilen en mopperen begint de ander weer. Niks is goed! We besluiten op tijd te gaan eten, dan kunnen ze er op tijd in! (Oeh wat voelt dat slecht nu het hier zo staat). Ik neem de oudste mee naar de friettent. Steeds vaker laat ik hem de bestellingen doen bij de bakker, slager enz. Het geeft hem zoveel zelfvertrouwen. En op deze manier kan hij leren en ontdekken hoe hij zich duidelijk kan maken.
In de auto begint het oefenen al, Mama, 2,50 frietjes? Wat nog meer? We oefenen het lijstje in de auto. Ik parkeer de auto we lopen naar binnen. Het is drukker als verwacht. We zijn aan de beurt! Hij kijkt me nog wat twijfelend aan, ik gebaar toe maar ik help.
“mevrouw, ben jij doof?”
Daar staat hij dan als kleine man voor zo’n grote toonbank, maar wat oogt hij ontzettend stoer, groot en sterk. De vrouw verstaat hem niet, ik moedig hem aan, probeer het maar, lukt jou wel. Hij gebaart erbij, verteld het nog een keer, wijst het aan. Maar nog snapt ze het niet. Hij valt stil, kijkt een keer naar mij, doet een stap naar voren, en zegt “mevrouw, ben jij doof?”. Ik wil ingrijpen maar bedenk me, doe een stap naar achter, en kijk het aan. De mevrouw is niet doof maar snapt niet goed wat hij bedoeld, liefdevol en geduldig legt ze hem dit uit. Hij loopt naar de vitrine en wijst. Het kwartje valt, natuurlijk kroket!
Trots hoor ik, mama helemaal zelf gedaan! Hij glundert is zo trots, het lijkt alsof hij in 10 minuten weer zoveel meer gegroeid is! Hoe hij er staat, zelfverzekerd en zo open!
Hij gaat zitten op het bankje, tikt zachtjes de meneer naast hem aan, en begint te vertellen over zijn dag, die in zijn beleving zoveel beter is als in mijn beleving.Ondertussen vraagt de vrouw achter de balie me zachtjes, is uw zoontje doof? Ik knik ja, en beide moeten we lachen. We begrijpen elkaar zonder woorden, en die vraag die hij haar net stelde valt bij haar op zijn plek.
sannie73 says:
Hahaha, wat een heerlijk verhaal! En wat goed dat je niet ingreep. Zo zie je maar weer dat dat soms helemaal niet nodig is.
Femke says:
Geweldig.
Zelf ben ik doof en heb een ci. Ik vind het goed dat je hem zelf laat proberen op te lossen. De maatschappij is hard en soms erg moeilijk. Je moet dan helaas vaak, voor jezelf op komen. Kost veel energie maar dan voel je je trots. Hij heeft het dus ook heel goed opgelost!
Belles-Lettres says:
Scrollend door mijn tijdlijn van Facebook lees ik dit bijzonder inspirerend verhaal. Zelf voel ik me altijd direct aangetrokken als het om kinderen gaat. Jeetje wat is dit mooi zeg! In de mega harde heersende maatschappij van vandaag, gaat deze mevrouw achter de toonbank er zo begripvol en voorzichtig mee om. Knap en logisch antwoord geeft het mannetje ook. Jee , en hoe moedig is dat , dat je als moeder je kind het zelf laat ontdekken. Fijn dat je de situatie verder ook nog met een lach ervanaf kan doen.
Mooi geschreven! Ik heb het artikel met een glimlach en een traantje gelezen.
Liefs,
Grassiëlla
annesplek says:
Gelezen met vochtige oogjes… Wat is het toch mooi als je iemands zeflvertrouwen ziet groeien! De wereld is hard. Juist daarom vind ik het zo mooi dat hij het zelf heeft opgelost! Daar kan je mega trots op zijn :)