De verloskundige zei tijdens het persen vol enthousiasme: “meid, jij bent een geboren perser”. Nou, het enige dat op dat moment ‘geperst’ was waren de rimpels op mijn voorhoofd. En mijn lippen die zich samenpersten en tegen hem (ja ik had een hem, geweldig leuke man!) sneerden; “ja, dat zeg je tegen iedereen, puur ter motivatie. Maar ik heb je door want toevallig is dit echt niks voor mij”. Andrea verteld over haar ervaringen met bevallen in zowel een ziekenhuis als thuis. 

Bevallen

Los van het feit dat hij het misschien best meende ( beide kids kwamen snel ter wereld) dacht ik echt; ja duuuh lekker zeggen als je daar staat te kijken en met jouw kennis ongeveer kan inschatten hoe ik me nu voel! Dat zijn van die onvergetelijke momentjes! Zelfde als de brandnew vader, die tijdens de bevalling besloot onder de zonnebank te gaan want heey, het duurde heus nog wel even. Ook met het hoofd op voetengedeelte liggen was een prima tijdverdrijf voor hem. En ik? Ik heb een heuse marathon gelopen waar mijn collega’s nu nog jaloers op kunnen zijn! Ik deed ook nog een dappere poging om midden in de nacht Bert Visscher te gaan kijken want dat had mijn zus zo goed geholpen. Maar Bert is voor mij ’s nachts toch niet grappig genoeg. Hoewel zijn herhaaldelijke opmerking: “hou op schei uit” wel enige herkenning gaf op dat moment.

“Beviel het?”

Bij nummer twee wilde ik ook graag weer thuis bevallen. Want ja, dat “beviel” goed! Maar helaas liep het anders. Enthousiast belde ik, na een volle dag met gebroken vliezen gestunteld te hebben, de verloskundige.
Oké, ik kom direct want bij jou kan het nog wel snel gaan. En daar was ze. Onder de douche dacht ik exact wat vrijwel iedere van haar tweede of volgende kind “barende” vrouw heeft gedacht: “Ik lijk wel gek,hoezo ben ik hier weer ingetrapt”. De verloskundige was enthousiast, kom jij zo maar onder die douche vandaan!

Ik weet nog dat ik dacht toen ik al het “werktuig” op het bed uitgestald zag liggen, nou dit kon nog weleens mooi snel gaan, kat in ‘t bakkie. Maar toen werkte alle overmoed tegen me. De kraamhulp ( zelfde als bij de eerste) was deze keer mooi op tijd. Ik zie nog 3 hoofden vol verwachting naar mij kijken; wanneer komt de volgende wee? Ik dacht EXACT hetzelfde!!!! De verloskundige maakte zich zorgen, mijn buik was enorm klein en als ik niet snel weeën kreeg moest ik naar het ziekenhuis. Hier had ik een broertje dood aan dus ik, als pleaser, deed mijn uiterste best de verwachtingsvolle koppies niet teleur te stellen.

Hond met 3 poten!

Ik kreeg een half uur en dan moest ik toch echt richting het ziekenhuis. Na 10 minuten vroeg ik om mijn pantoffels. De 3 koppies vroegen zich af waarom. Ik zei, zoals wij dat in Twente vaker zeggen, aloh,we gaan! En daar ging ik.In mijn mooiste tenue op weg naar het ziekenhuis. De verloskundige besloot dat in haar auto mee moest. Dit deed de vader veel goeds; geen gemieter in zijn auto. Dat we verkeerd reden en ja echt, bij een boerderij met een ooievaar in de tuin moesten keren, dat vergeet ik ook nooit meer. Net als de spiegel in de lift die me echt deed afvragen wie die vrouw in die rolstoel was. Jeetje, dit komt NOOIT meer goed.

Na welgeteld 3 druppels uit het infuus besloot mijn zoontje dat hij het wel mooi geweest vond en trapte het gas flink in. En ja, daar kwam dat persmoment weer en in mijn hoofd herhaalde de zin van de eerste verloskundige zich weer : “je bent een geboren perser”. Maar dit keer ging het anders. Een heel bataljon aan verpleegsters, stagiaires en een verloskundige stonden aan mijn bed. En niemand, niemand keek naar wat die kleine man inmiddels druk probeerde. Er was iets buiten dat zoveel meer fascineerde. Want, hoe verzin je het, er liep een hond met 3 poten buiten. Het is dat de lenigheid ontbrak……………..

En toen ontdekte ik het waardevolle van een stagiaire die voor het eerst een bevalling meemaakte. Waar iedereen druk bezig was met zijn/ haar ding (wat dat dan soms ook maar is als je daar met een hele kliek staat en ik toch het meeste werk moet doen) hoorde ik iemand zeggen: OOOOH, OOOOH kijk eens wat mooi! Ik wist genoeg! De finale was in zicht! En ik? Ik dacht: Bevallen! En “beviel” het?

Afbeelding thuisbevalling of ziekenhuis: Shutterstock

Een thuisbevalling en een ziekenhuisbevalling

Ik heb dus beide kanten mogen ervaren. Mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar thuis bevallen al begrijp ik dat veel vrouwen kiezen voor de veiligheid en het gemak van het ziekenhuis. Het mooie van thuis bevallen is dat je het ritje met weeën in een auto kan skippen. Dat je in je eigen bed ligt, onder je eigen douche staat en alles gewoon lekker vertrouwd is. Bevallen met alleen de verloskundige en de vader vond ik heel relaxt. Veel rust en weinig “toeschouwers”.

Het ziekenhuis vond ik onrustig en druk. Veel nieuwe gezichten en keer op keer vertellen hoe het met je gaat. Maar ook het ziekenhuis is soms even nodig. Als klap op de vuurpijl,toen ik bijna naar huis mocht, besloot dochterlief het team van artsen en verpleegkundigen te testen. Hoe snel zijn ze?

Van alle knoppen, touwtjes enz in een badkamer op de kraamafdeling besloot zij exact aan DAT ene touwtje te trekken!!! Met als resultaat dat binnen 10 seconde de kamer zich vulde met meer dan voldoende artsen en verpleegkundigen voor een potje volleybal. Euhm…niks aan de hand! Dat dit vaker voorkwam was duidelijk. Wel kan je hieruit concluderen dat wanneer je een vertrouwder gevoel hebt bij het ziekenhuis je hieraan toe moet geven. Je bent in (vele) goede handen!

Ben jij thuis of in het ziekenhuis bevallen?

uitgelichte Afbeelding newbornbaby: via shutterstock