BFF’s: hoe dit te combineren met het ouderschap

BFF’s definitie: Best Friends Forever. In mijn geval heb ik twee heel waardevolle BFF’s. We hebben enorm veel samen meegemaakt en ook vooral doorgemaakt.

We begonnen eerst in een grote vriendinnengroep met zeven meiden, dat was in de brugklas. We waren allemaal 11, 12 of 13 jaar oud. We gingen met z’n allen op dansles, we gingen toen we 15/16 waren met de hele groep alle tentfeesten af in de regio. Hoe lomper en gekker, hoe beter. Door mijn fibro (toen nog niet gediagnosticeerd) miste ik wel eens een feestje, door sommigen uit de groep merkte ik dat dit veroordeeld werd. In zo’n grote groep heb je nou eenmaal altijd mensen waar je beter mee kan, dan de ander. In die groep zaten ook meiden die ik nu wel zou kunnen schieten (figuurlijk dan), en volgens mij was dat wederzijds :).

Nadat de groep enigszins uit elkaar viel, na een aantal jaren, bleven wij met zijn drieën over. En dat was helemaal prima! Mijn moeder zei altijd dat het getal drie niet werkt in een vriendschap. Nou bij ons dus écht wel. Binnenkort vieren we ons 15-jarig jubileum. 15 jaar zijn we al BFF’s en wat ons betreft ‘tot de dood ons scheidt’. Wat hebben we veel met elkaar meegemaakt. Eerste vriendjes, eerste break-ups, studies, vakanties, bruiloften. En wat hoop ik dat we nog héél veel dingen met elkaar mogen meemaken!

Er is wel wat veranderd. De avondjes die wij in de lokale kroeg doorbrachten, (half)dronken van de Boswandeling, helemaal uit onze plaat gaande op de goede muziek, zijn ontelbaar. Nu gaan we liever even ergens een kop koffie/thee/borreltje drinken om rustig bij te kunnen kletsen. “We moeten écht  gauw weer een keer op stap”, wordt regelmatig gezegd, maar als we niet direct onze agenda’s trekken komt het er niet van. We zijn alledrie heel druk, hebben ook alledrie een heel ander leventje. We zijn geen studenten meer, maar zitten alledrie in een goede (fulltime) baan. Daarnaast hebben we alledrie ons eigen huishouden en onze mannen die ook tijd van ons nodig hebben. Ik vind het super dat bij ons alledrie de prioriteit ligt om elkaar toch regelmatig te spreken en te zien.

Toen ik zwanger werd, las ik relatief snel een verhaal over een vriendschap die kapot ging, omdat de één mama werd en de ander geen begrip had voor dat veranderde leven. Wel dacht ik direct: “Ha, dat gebeurt bij ons écht niet.” We hebben zeker andere leventjes, maar mijn vriendinnetjes begrijpen dat dus héél erg goed en houden daar ook echt rekening mee. Maar ik nam me ook voor dat ik begrip zou hebben, voor de dingen die ze misschien niet zo goed zouden begrijpen, simpelweg omdat ze het nog niet ervaren hadden. Maar dat is helemaal niet nodig. Vanaf zijn geboorte hoort Quinten er gewoon bij. En mijn vriendinnen zijn de twee  beste bonus-tantes die hij zich kan wensen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen met deze blog, is dat ik dolgelukkig ben met mijn twee beste vriendinnetjes. Alle cliché’s over vriendschap zijn op ons van toepassing en het is héél fijn om te weten dat we er altijd voor elkaar zijn. Ik heb er alle vertrouwen in dat we over 70 jaar grijs, oud en gerimpeld ons 85-jarig jubileum nog steeds kunnen vieren. Maar dan met een advocaatje met slagroom en een potje bridge. Ik kijk er nu al naar uit!