CRPS | Terwijl ik mijn partner bel, klinken op de achtergrond sirene’s

In een seconde kan je leven een andere wending krijgen. Dat gebeurde op deze dag. Dat crps (complex regional pain syndrome) zo de overhand zou krijgen, voor enkele jaren, had ik nooit gedacht. De crps zal altijd aanwezig blijven. Het zal altijd een stuk angst blijven. Nu is het redelijk stabiel. Maar de angst is er altijd dat de crps weer aanwakkert. Dat maakt me zo bang om door te zetten. Om over mijn eigen grenzen heen te gaan. Want wat als de crps weer aanwakkert…?

25 september 2005, het voelt nog als de dag van gisteren. Ik weet nog exact hoe die dag verliep. Ik weet nog exact dat ik iets langer op het werk was gebleven, een bewoner had een heftig insult en er waren even extra handen nodig. Het was een prachtige nazomerdag, heerlijk weer. Het was gewoon de perfecte werkdag. We zouden s ’avonds gaan bbq-en. Nadat ik met een gerust hart van het werk kon vertrekken stapte ik op de scooter. Ik stuurde nog een sms naar mijn partner, steek de bbq maar aan! Niet weten dat CRPS de overhand zou krijgen

Ik kan niet stoppen!

Ik verminder gas bij een akelig kruispunt, er komt niks aan dus geef ik gas bij. Op hetzelfde moment denk ik @#$* ik kan niet meer stoppen! Op het moment dat ik het denk, lig ik op de grond. Ik voel me rustig. Heb nergens pijn dus ik wil opstaan. Ik ga zitten zie ik mijn voet ineens voel ik, heel veel, pijn. Ondanks dat voel ik me rustig. Auto’s rijden rakelings langs m’n hoofd af. Een mevrouw zegt ik had je niet gezien, weer iemand anders zegt 112 is gebeld. Ineens hoor ik mn naam, een bekend gezicht, ik stamel ; die auto’s. Ze zetten hun auto zo neer dat deze de weg blokkeert. Ik zal je zus bellen zeggen ze.

M’n partner denk ik, ik wil hem bellen! Ik bel hem, terwijl ik vertel “ik heb een ongeluk gehad” komt de politie met sirene’s aanrijden. Hij schrikt, ik zeg nog volgens mij valt het allemaal wel mee. In de verte klinken de sirene’s van de ziekenwagen. Dan zie ik mijn zus, wat ben ik blij om haar te zien. Geloof dat ik haar de telefoon in haar handen heb geduwd, vriendlief zal naar de ehbo komen.

Helse pijn!

Voordat ze mij naar het ziekenhuis kunnen vervoeren moeten ze mijn voet goed zetten. Nog nooit heb ik zoveel pijn gehad. Ondanks de morfine en het lachgas voel ik het nog. Nadat ik een knak hoor en voel zakt de pijn wat af. Het ritje in de ambulance is pijnlijk en duurt lang. Een ode aan die lieve broeders van die dag. De onderzoeken in het ziekenhuis zijn pijnlijk. Ik snap nog altijd niet waarom ze aan iets, wat zichtbaar gebroken is, gaan voelen.

Toen en nu : CRPS en botontstekingen

In de periode van toen en nu is er veel gebeurd. Mijn onderbeen en enkel waren verbrijzeld. Een heftige tijd begint, er komt crps bij. Deze diagnose heb ik zelf toen zo onderschat. Het is een akelig dingetje. Na 3 jaar blijkt er ook nog een botontsteking te zitten die niet weg wil gaan. Constante pijn, bewegingsbeperking. Revalidatie traject, 4 jaar lang 3 keer per week therapie. Het deed me in die tijd (achteraf) geen goed. Ik bleef er zo in hangen.

Heel mijn leven draaide en ging om mijn been, om mijn pijn, om wat niet meer kon. Mijn vechtlust om te lopen verdwijnt. Ik heb geen drive meer om er vol gas tegenaan te gaan. Ik probeer het allemaal maar te “accepteren” en probeer te accepteren dat die rolstoel nu eenmaal bij mij hoort. In 2010 komt die drive terug. Ik ben zwanger van Vinz. Ik ga knallen, hard werken, over mijn eigen (pijn)grenzen heen, ik durf het aan te kijken. De rolstoel kan deels aan de kant en het lukt me stukjes te lopen.

Nu ruim 11 jaar later

Nu, ruim 11 jaar later,  is er nog altijd veel pijn en bewegingsbeperking. Heel gek je went eraan.  Jaren geen schoenen kunnen dragen. Maar hee ik liep, dus ik nam het voor lief. Ik mocht niet klagen van mezelf want zie hoever ik ben gekomen. Van in de rolstoel naar eruit. Vorig jaar was de pijn weer te heftig.

Wederom scans en onderzoeken. Alles is goed, in de zin van er zijn geen botontsteking(en). Mijn enkel is zo versleten dat mijn sponggewricht weg is. Veel kunnen ze er niet aan doen. Door mijn eerdere botontsteking(en) willen ze geen prothese plaatsen. Uiteindelijk wel de stap genomen tot aangepaste schoenen. Zo stom die stap was zo groot. Maar alles beter dan die crocs. Zelfs midden in de winter liep ik op crocs. Vandaag heb ik ze opgehaald. Mijn eerste doel is opbouwen. Langere stukken kunnen lopen. Ik heb mezelf voorgenomen om maar met kleine doelen te gaan starten. Ik ben er klaar! Of zoals Vinz en Senn zouden zeggen, Ready, Set, Go….!