De eenzame ondernemer

Ondernemen, het is heerlijk. Maar ondernemen is ook een stukje eenzaamheid. Over hoe ik een eenzame ondernemer werd en met een vogelnest hoofd en panda ogen artikelen tikte. 

De eenzame ondernemer

Sinds ik voor mezelf werk, vanuit huis, voel ik me behoorlijk eenzaam. Zullen we een situatie schets doen?

Ik werk, heel relaxed, vanuit huis.. In het begin ging dit prima. Zelf mijn tijden indelen en die zo indelen dat mijn gezinssituatie hier zo min mogelijk last van had. Maar soms heb je even geen inspiratie en dan moet je jezelf ook niet forceren. Geforceerd gaan schrijven, betekend slechte stukken.

Met je vogelnest hoofd en panda ogen artikelen tikken…

En wat gebeurt er dan? Omdat ik zelf mijn tijden kon indelen, ging ik in de ochtend rustig in mijn pyjama met mijn ongewassen vogelnest hoofd en panda ogen achter de pc zitten om mijn artikelen te typen. Niemand die me ziet, dus waarom in vredesnaam al die moeite doen?

Komt de man einde van de dag thuis en die denkt dan meteen dat je de hele dag hebt lopen Netflixen oid. Jongens was dat maar zo… Lekker chillie billie op de bank met je favo choco reep en bingewatchen.

Niets is minder waar natuurlijk, maar ik kwam wel weinig buiten de deur en werd steeds minder productief. Daarnaast heb ik geen collega’s. Ja ergens ook weer wel, maar die wonen ook door het hele land heen en om nu dagelijks van hot naar her te reizen… Neh dat is niet voor mij weggelegd en kost daarnaast ook een hoop centen.

Vooral in onze oude woonplaats had ik hier het meest last van. Inmiddels is onze situatie dusdanig veranderd dat het eenzame er inmiddels wel een beetje vanaf is. Hoe ik dat dan heb opgelost vraag je je af?

Part time in loondienst

Ik ben weer in loondienst gaan werken. Niet volledig, maar parttime. Er kwam iets ontzettend tofs op mijn pad, wat in eerste instantie tijdelijk is. 20 uur in de week en ben ik secretaresse van de raden van bestuur van de Rijksuniversiteit van Groningen. Heerlijk vind ik het om te doen. Iedere ochtend, wanneer ik Leia naar school heb gebracht, ga ik richting Groningen en werk ik tot 13.00 uur. Daarna ga ik weer richting huis en ben ik mooi op tijd om Leia van school te halen.

Wat ik in de afgelopen paar weken al wel heb gemerkt (ook al is deze functie wellicht tijdelijk) is dat ik toch wel in loondienst wil blijven werken. Part-time. Ik ben namelijk weer veel productiever geworden. Daarnaast heb ik een leuk team aan collega’s, waar ik ook weer inspiratie uit haal. En ja ik moet alles nog in balans zien te vinden. Het ondernemerschap, het moederschap, maar ook als werknemer. Nu is het heel fijn dat ik vaste tijden heb en in de middag thuis kan zijn voor Leia, maar ik merk nu wel dat mijn blog eronder begint te lijden. En dat is niet de bedoeling.

Ik ben gewoon moe!

Ik geniet namelijk nog steeds van het schrijven, van de interactie met mijn lezers en volgers en van de geweldige campagnes die ik mag doen. Maar ik ben in de avond gewoon moe. Zodra ik twee tellen op de bank zit, lig ik in de twee tellen daarna te snurken.En die avonden wilde ik juist pakken voor mijn blog. Ergens ook niet gek hoor dat ik zo moe ben met al die veranderingen in het afgelopen jaar. Bijvoorbeeld in één week tijd de sleutels van je nieuwe woning krijgen, verhuizen en een nieuwe baan bekleden is niet niks.

Maar hoe los ik dit nu weer op? Hoe krijg ik mijn balans terug? Want het is zo zonde, ik ben zelfs een coaching traject in gegaan van de geweldige Marije van Mompoint, waar ik dus niet eens aan toe kom. En ik baal ervan, want ik betaal ervoor maar kan de energie niet opbrengen om ‘s avonds laat achter die pc te kruipen. MIjn aandacht überhaupt ergens bij houden is behoorlijke opgave.

Misschien wil ik ook wel te veel, te gelijk. Ben ik ook wel een ster in. Maar aan de andere kant. Ik ben jong, nu kan ik nog dingen bereiken en veranderen. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker dat zal gaan toch?

De schuldgevoelens van de ondernemende moeder

Die vraag over hoe ik dit moet oplossen spookt nu al een paar weken door mijn hoofd en ik denk dat ik het antwoord wel weet. Maar ergens durf ik het denk ik nog niet onder ogen te komen? Ik zit erover na te denken om Leia één of twee middagen naar een BSO te brengen. Zit bij haar op school, met dus bekende kindjes ook uit haar klas. Die twee middagen kan ik dan bijvoorbeeld gebruiken om wat artikelen te schrijven, de fotografie te doen en afspraken plannen.

Waarom ik het niet onder ogen durf te komen? Ik voel me schuldig. En waarom voel ik me schuldig? Dat is een kronkel die ik zelf in mijn hoofd heb. Iets waar ik zelf aan moet werken. Want waarom zou ik Leia niet naar een BSO brengen? Wordt ze echt niet slechter van, hooguit onze porto haha. Maar aan de andere kant denk ik ook, er komen ook speel afspraakjes.. Dan heb je ook een keer je handen vrij..

Ik brei er nu eerst even een eind aan. Het is volgens mij ook een beetje een chaotisch stuk geworden, maar ik denk wel dat jullie snappen wat ik bedoel. Wel ben ik benieuwd hoe jullie hiertegen aan kijken. Of je zelf wel eens in een dergelijke situatie hebt gezeten en hoe je jezelf eruit hebt gehaald?

Ik ben momenteel ook bezig met het schrijven over de negatieve kanten van het ondernemerschap. Mochten jullie zelf verzoekjes hebben, vragen of wat dan ook. Laat het me vooral weten!

Liefs, Cassandra