De stilte doorbreken. Wat een dubbele titel, voor mij als moeder van twee dove kinderen. Het is lang stil geweest rondom. Ik had de puf niet. De energie ver te zoeken en een complete chaos. Chaos in mijn hoofd, in mijn huis, in mijn leven. Afgelopen November heb ik mijn operatie gehad. Het is bizar te noemen hoe dit mij letterlijk en figuurlijk stil heeft gezet.

De operatie

Ik dacht, ik doe dat wel even. Even opereren en dan na een week weer “gaan met die banaan”. Ik ben het type mens dat moet niet stilstaan. Want dan gaan mijn gedachtes met mij aan de haal.  De operatie, de nasleep, de pijn het zette me stil, het zet me nog steeds op sommige momenten stil. Ik ben het overzicht kwijt, mijn balans kwijt. Het herstel ging moeizaam, tergend langzaam, geloof dat ik nog steeds aan het herstellen ben. Aan een kant ben ik zo goed als doof, prima kan ik mee leven. Maar wat zo enorm opbreekt is die constante geluiden die ik hoor, de treingeluiden, de wasmachine, geluiden die er niet zijn maar in mijn oor/hoofd wel aanwezig zijn 24 uur per dag. Om gek van te worden! Ik moet die stilte doorbreken.

Die veilige bubbel

Men zegt wel eens door schade en schande wordt men wijzer. Ik ben door schade en schande in een veilige bubbel gekropen, ik leef in die veilige bubbel. Die “bubbel” biedt mij de veiligheid en zekerheid die ik nodig heb. Wantrouwen en alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden was een rode draad door mijn jeugd heen. Het hield me overeind, en nu nog steeds gaat het als rode draad door mijn leven heen.

Ik wil dit niet meer en ik wil de stilte doorbreken

Ik wil die veilige bubbel niet meer! Maar ik heb niet de tools, vaardigheden om hem uit elkaar te laten spatten. Ik ben en blijf altijd op mijn hoede. Maar ik ben dat tegelijkertijd zo beu, maar het geeft me wel die veiligheid en die houvast die ik zo nodig heb. Ik merk dat ik gewoon heel veel niet meer wil, zoals ik al schreef ik ben mijn balans kwijt en zoekende ernaar. Momenteel gaat daar dan ook veel energie in zitten. Zoekende naar de weg voor mezelf. Strijdend voor goede begeleiding en ondersteuning in het onderwijs voor onze oudste. Het vraagt op het moment alles van me. Ik moet jullie ook echt snel updaten over het onderwijs want er zijn zoveel ontwikkelingen geweest.

Mijn baken

Maar wat ben ik dan blij met mijn partner, mijn baken, mijn reddingsboei, mijn licht in de donkere dagen. Met mijn twee mannetjes welke mijn schijnwerpers zijn. Die twee kleine ventjes wijzen me toch wel mooi de weg. Mijn thuis, mijn veiligheid, mijn alles. Langzaam ontstaat er weer een ritme in mijn dagen, langzaam komt er weer structuur. Alles stap voor stap en soms net even iets langzamer als dat ik zelf zou willen.

Liefs Nancy