De eerste keer naar de kinderopvang

Eind januari was het dan zover, Leia ging voor de eerste keer naar de kinderopvang. Terwijl ik er 100% achter sta dat dit goed is voor haar (sociale) ontwikkeling, voelde ik mij op de één of andere manier toch wel een heel ontaarde moeder om haar zo weg te brengen. Het was de afgelopen 2 maanden in de even weken maar drie middagen en in de oneven weken zelfs maar twee middagen, maar toch… Ik breng mijn kleine liefje weg en daar voelde ik mij toch wel heel erg schuldig om. 

De eerste keer naar de kinderopvang

Het is vrijdag 24 januari en ik ben sip. Ik heb slecht geslapen en heb de hele tijd al buikpijn. Hoe zal dochterlief het gaan vinden? Bij de rondleiding was ze al van alles aan het ontdekken, maar vanmiddag zou het echte werk gaan beginnen. Ik laat haar daar ‘achter’ om vervolgens zelf op de fiets te stappen en naar het werk te gaan. Marco heeft de leukste taak in dit hele gebeuren… Hij mag haar ophalen. Stiekem ben ik ontzettend jaloers op die taak. Ik heb nog geen tasje voor Leia haar spulletjes dus ik maak gewoon de luiertas klaar. Een setje extra kleding, een slaapzakje, een knuffel en natuurlijk haar eigen Avent oefenbeker. Met de fiets in de ene hand en de buggy in mijn andere hand, loop ik naar de kinderopvang. Dit doe ik dus niet nog een keer zo, want wat een gedoe was dat. In het vervolg loop ik eerst wel naar de opvang met Leia en haal ik daarna mijn fiets op.

Op de opvang moest ik nog wat formulieren invullen over onder andere het maken en verspreiden van foto’s. Wij hebben ervoor gekozen om geen foto’s te laten plaatsen op Facebook. Nu hoor ik je denken.. Je zet ze toch ook op je blog? Ja, dat klopt. Maar daar ben ik zelf verantwoordelijk voor. Hypocriet? Misschien wel. Maar het blijft gewoon een heikel puntje waar ik steeds meer over nadenk. We hebben wel toestemming gegeven voor het maken van foto’s die binnen een wachtwoord beveiligd netwerk worden getoond. Alleen voor ouders. Zo zie ik toch wat leuke dingen die ze heeft gedaan.

Het PI-boek

We ontvangen een mapje, het PI-boek. De leidsters schrijven in dit boekje, hoe Leia haar dag is verlopen en dat geeft mij een goed gevoel. Terwijl ik de formulieren aan het invullen ben, is Leia al op onderzoek uit en gaat uit zichzelf naar kindjes toe. Echt heel erg mooi om te zien. En dan is daar het moment. Afscheid nemen… Ik ben klaar met het invullen van de formulieren, en ondertussen had ik snel mijn toenmalige baas (ik heb inmiddels een nieuwe baan en de opvang uren zijn ook gewijzigd) al ge-appt dat het iets later werd omdat het toch wat uitliep. Ik kom even bij haar zitten op de grond en geef haar een dikke knuffel. Ze is druk aan het spelen met Little People en pakt een herkenbare knuffel van Nijntje, die wij zelf ook hebben. Deze maakt echter geen geluid en daar was één van de leidsters erg blij mee haha! Mama kusje? Vraag ik haar.. Maar nee hoor, mevrouw is veel te druk met spelen. Ik plant een heleboel kusjes op d’r hoofd en d’r schattige wangetjes en sta met tranen in mijn ogen op. Ik loop nog even mee met de leidsters om te kijken waar we haar spulletjes moeten neerhangen en Leia blijft druk met spelen. Ik loop na het ophangen van haar spulletjes nog even terug en kijk door het raam, ik kan aan haar zien dat ze geniet en ik loop de deur uit.

Mijn meisje wordt groot!

Ik pak mijn fiets, waar vervolgens de zadel van afknapt. Tuuuuuurlijk. Ik wel weer.. Ik loop snel met mijn fiets naar de buurvrouw om één van haar te lenen en fiets vervolgens, huilend naar mijn toenmalige werk. Waarom voel ik mij zo schuldig? Ze heeft het toch leuk daar? Marco belt mij om te kijken hoe het is gegaan. De lieverd. Op het werk reageert iedereen ook super lief en ik barst nog even weer in snikken uit. Tijdens mijn pauze bel ik nog even naar het kinderdagverblijf om te vragen hoe het gaat, ze zijn vol lof over Leia en ze is heerlijk aan het spelen en heeft al goed gegeten. Ze zijn verwonderd dat ze zo goed uit haar oefenbeker drinkt, alle kindjes (ook oudere) drinken daar uit een tuit beker, iets wat wij haar nooit hebben aangeleerd. Ik voel me trots. De eerste keer naar de kinderopvang zit erop. Een mijlpaal. Mijn meisje wordt al groot!

Hoe was jou eerste keer naar de kinderopvang?