Euthanasie: mijn ervaring ermee en waarom we wat liever voor elkaar moeten zijn

In 2016 heb ik van een naast familielid zijn euthanasie en de weg er naartoe mogen meemaken. En dat heeft indruk gemaakt. Heel veel indruk.

In verband met zijn privacy noem ik verder geen namen, de mensen die hem kenden weten waar dit over gaat en voor anderen kan dit een mooie les zijn.

In de laatste uren voor de euthanasie, zíjn laatste uren, zaten we met zijn allen ‘gezellig’ in zijn appartement. Hij was alleen maar op de klok aan het kijken: ‘Wanneer komt die dokter nou?’ en ‘Het gaat toch nog wel door?’ Regelmatig werd hem gevraagd of hij nog iets wilde. Ondanks dat hij de laatste maanden, of eigenlijk jaren, van zijn leven verschrikkelijk slecht at, at hij nog heerlijk een broodje en wilde hij ook nog een gebakken ei à la zijn dochter. En oef, wat was hij ondeugend, nog gauw even zijn vriendin aan de billen voelen… We hebben gelachen. En af en toe liep er even iemand weg die zijn emoties niet de baas kon.

Bokbiertje

In het laatste uur hebben we met zijn allen een bokbiertje gedronken, dat wilde hij graag. En nu komt ie: terwijl ik normaal nooit bier drink en bokbier al helemaal niets vindt, heb ik toch een flesje mee gedronken. Want hij wilde dat zo.

Sinds dat ik dit heb meegemaakt kijk ik wel eens om me heen en vraag ik mezelf af: ‘Wat nou als die persoon er morgen niet meer zou zijn? Wat zou ik dan vandaag voor hem/haar kunnen doen?’ En eigenlijk weet ik het niet zo goed. Maar ik weet één ding, we verdienen allemaal zo’n dag, waarin iedereen alles voor je over heeft. Maar het zou mooi zijn als dan niet aan het eind van de dag de dood intreedt.

Alles wat hij nodig had of wilde op zijn laatste dag was er binnen no time. De hele dag stond in het teken van het hem naar de zin maken. Maar waarom toen ineens wel? Waarom wel als die euthanasie gepland staat? Als je zéker weet dat iemand aan het eind van de middag gaat overlijden? Begrijp me niet verkeerd: er zijn een aantal mensen geweest die constant alles voor hem deden, vooral zijn vriendin.

Alle ruzies, discussies, ‘ik heb geen zin om dit voor jou te doen’ lijken ineens zó onbelangrijk als er iemand sterft of gaat sterven. Als je van tevoren weet dat iemand gaat overlijden, heb je in ieder geval de kans diegene in de watten te leggen. Het is zwaar, zo’n dag, nauwelijks te bevatten wat er staat te gebeuren.

Euthanasie, nu écht

En toen kwam aan het eind van de middag de dokter binnen. En ik zag opluchting in zijn gezicht. Het zou écht doorgaan, hij zou écht uit zijn lijden verlost worden. Na met iedereen apart nog even te hebben gesproken, was hij er klaar voor. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo klaar was voor ‘de dood’. We waren erbij, zagen zijn ogen dichtgaan, zagen hem zijn laatste adem uitblazen, maar vooral: we zagen de rust in zijn gezicht wederkeren, na een heel lange tijd. We missen je, maar rust maar lekker uit. Want waar je ook bent, ik weet zeker dat er iets prachtigs op je stond te wachten. Ooit zullen we elkaar weer tegenkomen.