Melanie | Geboorteplan? Dat kun je toch niet plannen?

Door Melanie – Om nog even door te gaan op mijn blog van vorige week, over die structuur, regelmaat, afspraken en vooral: planning… Het geboorteplan.

Het Geboorteplan?

Rond de 20 weken van mijn zwangerschap adviseerde de verloskundige om eens na te gaan denken over een geboorteplan. We kregen een heel A4’tje mee met dingen waar we aan moesten denken. Wie mag erbij zijn, waar gaat het plaatsvinden, wat gaat er wel en/of niet gebeuren. Het viel me nog mee dat ‘waarom’ en ‘wanneer’ niet beschreven hoefden te worden.

Waarom?! “Omdat ie er nou eenmaal écht een keer uit moet.” Geloof me, hoe dichter bij het kwam, hoe beter de balans wordt tussen ‘ik wil wel dat hij eruit komt’ en ‘ik wil absoluut niet dat hij eruit komt.’ Alsof je jezelf dán nog begrijpt.
Wanneer?! Euhhmm…

Je gaat dus een plan schrijven over iets, terwijl je geen idee hebt wat je kunt verwachten.
Je hebt geen idee hoe je zelf reageert, laat staan hoe je man reageert (hoewel helemaal hyper te verwachten was ;-) ).

Het ‘wie’ en ‘waar’ kan gewoon ingevuld worden en that’s it. Hoewel ik bij ‘waar’ ook echt niet OK 3 van het MST in Enschede had ingevuld. Maar het ziekenhuis was in ieder geval wél de planning.

Het ‘wat’. Voor die 20 weken had ik er nooit over nagedacht. Zoveel mogelijkheden. Hoe ga je je weeën opvangen? Weet ik veel! Ik had die dingen nog nooit eerder gevoeld. In ieder geval op zo’n manier dat ze niet zo’n pijn doen?
In welk stadium wil je richting ziekenhuis? Ik wilde graag zo lang mogelijk nog lekker thuis zijn. Na een uur of wat zou ik in het ziekenhuis op een baarkruk het laatste zetje geven en heerlijk mijn kleine mannetje in mijn armen hebben.

HA!! Dream on…

Hoe het ging: ons kleine mannetje had in het vruchtwater gepoept. Dus niks zo lang mogelijk thuis zijn. Als een gek naar het ziekenhuis en aan het infuus om weeën op te wekken. Weg bewegingsvrijheid…

Na eindelijk een goede houding te hebben gevonden om die weeën op te vangen, kwam de verpleegkundige mij vragen of ik toch álsjeblieft anders wilde gaan liggen, want ze konden de hartslag van de baby niet in de gaten houden. Ze manoeuvreerde me in precies de houding waarbij de weeën echt ondraaglijk waren en ik ze niet meer op kon vangen. Na nog een kwartier wordt er verteld dat de hartslag van ons mannetje niet helemaal geruststelt en ze toch willen gaan voor een keizersnede. Geen baarkruk gezien dus… En ik had het nog wel zo graag zelf willen doen!

Nadat hij uit mijn buik was getrokken heb ik hem maar even gezien en weg was hij weer. Hoezo mijn kleine mannetje heerlijk in mijn armen hebben. Pas in de verkoeverkamer kreeg ik hem eindelijk weer bij me. Toen zag ik pas dat hij de prachtigste baby in het hele universum was, en dat was het enige wat natuurlijk wel te voorspellen was :-).

De kersverse opa en oma mochten nog even komen kijken: “Ooh meisje, wat heb je het goed gedaan.” Wat?! Ik heb helemaal niks gedaan! Geen ene f*ck. Natuurlijk was dit het beste voor ons kleintje en ik heb er geen moment spijt van gehad, maar het gevoel dat ik er niets voor heb hoeven doen is gebleven. Was dat gevoel minder geweest als ik dat geboorteplan niet had hoeven schrijven? Had ik me als ‘planner’ alweer té vastgelegd op wat ik daar zelf op papier had gezet?

Terzijde: die keizersnede en het herstel is me niks tegengevallen, maar die paar weeën die ik heb gehad wel. Dus misschien plán ik het de volgende keer wel weer zo, áls er een volgende keer komt.. ;-)

Eén ding heb ik geleerd: als er iéts op deze aarde is wat niet te plannen valt, dan is het wel de geboorte van een kind (en de kraamtijd, maar die komt in een volgende aan bod).

Zijn er moeders die dit lezen die ook een geboorteplan hebben geschreven? Heeft jullie kind zich hier wel wat van aangetrokken?