Heb ik een hooggevoelig kind? Hoe ik ook mijzelf tegenkwam…
In een eerder artikel vertelde ik over mijn hele lieve, maar af en toe schuimbekkende peuter. En ja, dat heeft zeker deels met zijn leeftijd te maken, maar my god wat is dat mannetje af en toe hooggevoelig.
Ik werd er al eerder door mensen op gewezen dat hij wel eens hooggevoelig zou kunnen zijn.
Dat nam ik voor lief, het klinkt als een soort trend want je hoort het steeds meer. Maar wat zit daar nou eigenlijk achter? En hoe kan ik nou voorkomen dat hij verandert in die schuimbekkende peuter? Want er zijn zóveel signalen, voordat hij uiteindelijk verandert in Tazmanian Devil en ik probeer die nu echt te leren kennen en signaleren. Lastig! Want tegen de tijd dat er drie signalen verstreken zijn die wij niet opmerken is het enige wat de ellende nog oplost een enorme huilbui met dikke tranen.
Hooggevoelige (huil)buien of peutergejammer?
Waar zit de grens tussen peutergedrag en huilbuien uit reactie door zijn hooggevoeligheid? Help me, please!
Nou, die grens hebben we ondertussen door. We hebben het ik-wil-wat-te-zeuren-hebben-omdat-ik-twee-ben-huiltje. Geen tranen, tussendoor stilte om te checken of wij ook reageren. Als wij hem vragen om even bij ons te komen om te kletsen, wil hij dat niet. In ons geval: lekker laten jammeren, hij houdt vanzelf weer op. Daarnaast hebben we het ik-ben-heel-verdrietig-met-dikke-tranen-en-ik-weet-het-allemaal-even-niet-meer-huiltje. Die is écht zielig. We laten hem dan lekker bij ons op schoot kruipen en het er even uitgooien. Hij hoeft niet stil te worden, huil maar even lekker. Daarna is hij ineens een heel stuk opgeknapt en gaat hij weer lekker spelen.
De test…
En toen kwam hij, de test. Ik ben online gaan zoeken en kwam deze tegen. Ik heb deze voor hem ingevuld en daar waar ik niet zeker van ben met ‘nee’ ingevuld. Hij ‘scoort’ op 15 van de 23 punten, en de ‘nee’s’ zijn niet eens harde nee’s, omdat we in de meeste gevallen in dit soort situaties niet weten hoe hij reageert. En daar was de BOEM. Ik scoor nog even zeker 3 of 4 punten erbij voor mezelf. Oh dear… 
Dankbaar voor het feit dat ik hooggevoelig ben
Als ik kijk naar hoe goed ik mijzelf de afgelopen tien jaren heb leren kennen en hoe ik heb geleerd anderen (maar ook vooral mijzelf en mijn gevoel) te respecteren, ben ik enorm dankbaar. Ben ik HSP’er? Waarschijnlijk wel, ja. Zie ik af en toe spoken? Nee, maar ik voel ze wel. En is mijn zoon HSP’er. Heel hoogstwaarschijnlijk wel. Nou, lekker dan, zou je denken. Dan krijg je nog heel wat struggles. Maar weet je? Die struggles heb ik ook gehad (zonder me ervan bewust te zijn) en wat ben ik daar enorm sterk van geworden. Dus zou Quinten, die ik er wel van bewust ga maken, hier niet nog wat makkelijker en net zo sterk uit kunnen komen? Ik hoop het! Ik ga hem daar in ieder geval in helpen waar ik maar kan.
Herken jij de punten uit de test in jouzelf of jouw kind? Heb je er ooit bij nagedacht dat jij of hij/zij hooggevoelig zou kunnen zijn? En ben je daar dan blij mee, of had je het toch liever niet of minder gehad?
Marit says:
Je kent me Mel, ik heb ‘t ook :) Van kinds af aan al, alleen weet je dan natuurlijk niet wat het is dat je voelt. Nu ik weet wat het is, leer ik er wel steeds beter mee omgaan. Ik voel emoties heel sterk aan, soms is dat heel fijn, maar het kan ook heel vervelend zijn. Op mijn werk komt het toch vaak ook wel goed van pas, zeker omdat ik sneller in de gaten lijk te hebben wanneer het niet goed gaat met een student.
Als wij kinderen krijgen, ben ik ervan overtuigd dat zij ook wel hooggevoelig zullen zijn. Ik denk dat het belangrijkste is dat je dit zelf in de gaten hebt en je kunt onderscheiden wanneer je kind echt overprikkeld is. Als ze wat ouder zijn, leren ze dit hopelijk zelf wel aan te geven. Daarnaast is ze dan ook te leren dat ze zich af en toe ook aan moeten passen, net als wij dat soms ook moeten.