Soms heb ik van die dagen dat alles me aanvliegt. Onlangs was weer zo’n dag. Op zo’n dag kan ik dan ook maar het beste de boel de boel laten en niks verwachten van mezelf. Op zo’n dag voel zou ik dan het liefste beide heren bij me houden om ze te beschermen tegen de grote boze wereld.. Het zijn dan gewoon die onzekerheden die opspelen. Ineens als een “duveltje uit n doosje” zijn ze dan daar.

Beschermen

Als het kon hield ik jullie soms de hele dag bij me om te beschermen. Maar lieve mannetjes van me hiermee doe ik jullie geen recht. Gaandeweg zullen jullie leren hoe je met bepaalde dingen kunt omgaan. Maar wat doet het pijn om een strijd te zien. Maar dan tegelijkertijd ook jullie te moeten loslaten.  Terwijl alles in mijn gevoel en lijf roept kom maar jongen blijf maar bij me. Wat zou het soms fijn zijn als dat zou kunnen. Ons leven helemaal inrichten op wat er op dat moment nodig is. Leven op gevoel, 200% gevoel, niet kijkend naar wat wel en niet kan, maar kijken naar wat op dat moment nodig is.

Er blijft voor mij een grijs gebied

Soms vraag ik me af wat gaat er allemaal in die mooie koppie’s van jullie om. Wat denk je, wat voel je, hoe denk je, hoe voel je het en hoe zie jij het. Natuurlijk praten we erover, maar ik zou graag jullie gevoel eens willen ervaren. Voelen, zien, horen, ervaren hoe jullie het dat doet, om jullie nog beter te begrijpen nog beter te kunnen volgen. Er is een stuk wat ik nooit helemaal zal kunnen begrijpen. Het stuk doof. Ik doe mijn best, ik leef me in, ik pas me aan daar waar nodig. Maar 100% begrijpen, voelen zal het nooit zijn. Om dat te kunnen zou ik zelf doof moeten zijn. Er blijft altijd een soort grijs gebied. Hoe goed ik mijn best ook doe.

Leven op gevoel

Het is iets wat jullie me geleerd hebben, leven op gevoel.  Er werd al vanaf jonge leeftijd veel van jullie verwacht, van afspraken van logopedie tot testen aan toe. Van Eindhoven, Maastricht, dan weer Antwerpen. Er zijn momenten geweest dat het teveel was te druk was. Op zo’n moment besefte ik me, ik ben de baas van onze agenda en niet alles wat om ons heen staat. Vanaf toen ben ik anders gaan kijken met jullie in de hoofdrol wat kan wel en wat kan niet.

Sla ik de plank mis?

Als moeder maakt me dat wel eens bang. Bang om tekort te schieten, bang om “de plank mis te slaan”. Bang om de verkeerde keuzes te maken voor jullie. Ik ben jullie moeder en met liefde zorg ik voor jullie maar wat als ik het niet goed doe, of jullie tekort doe?

Bron afbeelding vader en dochter