Melanie | Help! Driftbui! Mijn dreumes krijgt een eigen wil
Zoals sommigen van jullie wellicht weten: onze zoon is onderhand 19 maanden. Tijd om eens te beginnen met een lekker overdreven driftbui. Ja Help! Mijn dreumes krijgt een eigen wil!
Niet altijd serieus
Ik moet het natuurlijk eigenlijk heel erg serieus nemen, maar toch schiet ik (te) vaak stiekem in de lach als zoonlief zich dramatisch op de grond werpt en uit frustratie op zijn buik rondjes begint te draaien. (Wee je gebeente dat hij op vloerbekleding ligt en daardoor het ronddraaien niet gaat zoals hij wil..) Ik vind het overigens fantastisch dat hij dat doet. Een beetje karakter en felheid kan geen kwaad natuurlijk! Uiteindelijk is hij nog steeds 100x vaker vrolijk en lief, dan dat zo’n driftbui zich van hem meester maakt, dus ik maak me geen zorgen.
Driftbui a la de stervende zwaan
Des te verrassender natuurlijk als hij weer de stervende zwaan uit het Zwanenmeer zeer levendig uitbeeldt. (“Doetie anders nooooooit!”)
Pasgeleden had meneer zijn eerste driftbui bij zijn gastouder. Waarschijnlijk dacht hij dat hij bij haar wel zijn zin zou krijgen, maar gelukkig heeft ze voet bij stuk gehouden. Helemaal rood aangelopen was hij, zó boos. Om er wat positiefs uit te halen: hij voelt zich in ieder geval genoeg op zijn gemak bij zijn gastouder dat dit ook daar tot uiting kwam.
Het valt me trouwens mee, hoe ik er, met mijn normaal gesproken ongeduldige karakter mee om kan gaan. Mijn geduld is tegelijk met zoonlief geboren denk ik! Ik ben ervan overtuigd dat consequent zijn heel goed is. (Wat niet wil zeggen dat het daarvan overgaat…) Zoonlief zit nu in de fase van geen boterham willen eten. “Koekieeeee!! Naaaaaantjeee (banaantje, red)!!!” En de boterham gaat op de grond, zodat onze trouwe viervoeter smikkelt van een bruine boterham met smeerworst… Tja… Dan maar niet eten. No way dat hij van mij dan een koekie of naantje krijgt, hoor! Ik kán me trouwens goed voorstellen dat er ouders zijn, die zwichten voor zo’n betraande, half stervende, zielige dreumes.
Al met al is het een hele uitdaging, zo’n opgroeiend kind. Maar zoals ‘ze’ met alles zeggen: het is maar een fase.
Vlijtig Liesje says:
Ik negeerde het meestal. Dat staat in de boekjes: negeren, zodat het ongewenste gedrag ‘uitdooft’. Alleen altijd wel jammer dat mijn kinderen die boekjes niet hadden gelezen…
Astrid says:
Haha, heel herkenbaar hoor. En ook ik geef niet toe aan een zielige dreumes/peuter die zijn broodje niet wil eten maar wel een koekje. Al snap ik de verleiding soms wel, want mijn peuter kan soms behoorlijk lang volhouden haha.