Melanie | Persoonlijke eindejaarsconference blogstyle

Hoeveel hebben we er al voorbij zien komen? Terugblikken op het afgelopen jaar, vooruitblikken op het nieuwe jaar? Overal, dus ook in blogland is het elk jaar rond deze tijd hetzelfde liedje. Ik doe er zelf ook aan mee, hoor! Maar dit jaar wil ik het in een andere vorm gieten: mijn persoonlijke eindejaarsconference.

Bijna elke cabaratier heeft het al eens gedaan, zo’n eindejaarsconference. Ik kijk er nooit zo graag naar. Ja, ik ben gek op cabaret, maar wat minder als het om serieuze nieuwszaken gaan. Ken je die? Van die grapjes die eigenlijk (veel) te ver gegaan, maar waar je toch stiekem om in je vuistje moet lachen. Met een beetje pech ziet iemand dat, die niet tegen dat soort grapjes kan en wég is de goede sfeer op die ellenlange oudejaarsavond. Toch moeten lachen, maar eigenlijk wéét je dat die grapjes te ver gaan.

Dit schreef ik op 26 september op mijn blogpagina op Facebook

De reden waarom ik geen nieuws meer kijk. Ik maakte de fout zojuist tóch even het RTL Nieuws te kijken. Ik wéét en voel aan alles dat het inderdaad de wereld van nu is. Doffe ellende, de hele wereld staat in de fik en waarom?
Maar ik kan die beelden niet aan van zwaargewonde kindjes die schreeuwend onder het puin vandaan worden gehaald na een bombardement.
Ja, ik weet dat de mensen die het overkomt er niet om vragen. Natuurlijk weet ik dat. Want wie vraagt er om een bom op zijn huis? Niemand toch?
Ik wou dat ik ze kon helpen. Maar gezien ik zo verwend ben, om druk genoeg bezig te zijn met het opgroeien van mijn eigen zoon, kies ik ervoor niet meer geconfronteerd te willen worden met deze nare beelden. Ik realiseer me nu in ieder geval weer dat ik heel gelukkig ben dat mijn gezinnetje ‘gewoon’ in tact is en zoonlief lekker boven in z’n warme bedje ligt, zonder zorgen (héérlijk die onwetendheid van zo’n kind).
Dat zwaargewonde kindje staat de rest van de week (en langer) op mijn netvlies. Mijn moederhart huilt, gelukkig is hij/zij gered, maar wat brengt de toekomst voor dit kindje? Heeft hij/zij nog wel ouders? Dit kindje… Nooit meer zonder zorgen, gewoon nooit meer.
Heel zwak, ik weet het, maar ik ben weggezapt en heb met een vieze nasmaak nog even naar die prutsers van weggebruikers in ‘Stop! Politie’ gekeken en met een enigszins schuldgevoel er ook nog om kunnen lachen.

Zo voel ik me écht, als ik op dit moment naar het nieuws kijk/luister, of me er op een andere manier mee bezighoud. En dit is niet van het afgelopen jaar, maar al jaren. Alleen dit jaar realiseer ik me het des te meer en kies ik er bewust voor er niet meer om te lachen. Voor mij geen eindejaarsconference op oudejaarsavond.

Wel mijn persoonlijke eindejaarsconference, in blogstyle weliswaar

Op het moment dat ik dit bedenk, bedenk ik me dat het best een saai jaar was, op persoonlijk vlak dan. Persoonlijk gezien hebben we even wat minder om naartoe te leven. Totaal anders dan in het begin van onze relatie. Geen samenwoon plannen (we wonen al samen), geen bruiloft te regelen (want: al getrouwd), geen kind op komst (één is voor ons nog steeds voldoende). Gewoon even niet zoveel. Ik ben wel op zoek naar een nieuw gezamenlijk doel, maar ik zou nog niet weten wat (tips: zeker welkom!!!).

Er is op persoonlijk vlak wel veel opgelost in het afgelopen jaar. Vanaf de geboorte van onze zoon (en de lastige start, die daarbij kwam kijken) heb ik veel last gehad van (overdreven) overbezorgdheid en dromen waarin hij weer opnieuw naar het ziekenhuis moet (nooit aan de orde geweest, dus totaal niet rationeel). Laten we de lastige start van zoonlief toch maar een traumatische ervaring noemen voor mij. Ik wilde er eigenlijk geen naam aan geven, maar het bleek toch. Mijn geweldige homeopaat heeft me, met meerdere middelen, goed doorheen kunnen helpen en ik kan sinds een maand of twee zeggen dat de dromen weg zijn en mijn irrationele zorgen om zoonlief ook steeds minder. Afgelopen week reed ik (per ongeluk) weer langs het ziekenhuis in Zwolle waar hij heeft gelegen en toen ik vervolgens thuis kwam lag er een brief van het ziekenhuis met een oproep voor een controle. Gelukkig geen dromen meer, hoewel ik er dus nu wel weer wat drukker mee ben in mijn hoofd. Dat hoofd van mij, pfffff… Ik denk dat mijn hoofd volgend jaar, en het jaar daarop en daarop en daarop (dus eigenlijk gewoon altijd) terug zal komen in mijn eindejaars-artikelen.

Wat nog meer is ‘opgelost’ zijn mijn fibromyalgie-klachten. Ook zeker mede dankzij mijn homeopaat. De ‘slechte’ dagen die ik eerder meerdere malen per week had, heb ik nu al heel lang niet meer gehad. En de laatste keer dat ik zo’n slechte dag had, was het bijna vergelijkbaar met de ‘goede’ dagen van een jaar geleden. Super dus!

Zoals ik al in een eerder artikel vertelde, heb ik ook een carriéreswitch gemaakt. Ik heb gekozen voor een carriére als zelfstandig ondernemer en ik ben nog steeds erg blij dat ik die keuze heb gemaakt. Het geeft me zoveel vrijheid, maar geeft me tegelijkertijd net zoveel uitdaging. Ik kan mijn eigen keuzes maken en zelf beslissingen nemen en daar ben ik heel blij mee!

Ik heb geen goede voornemens, maar hoop dat ik minstens net zoveel goede keuzes mag maken dan in 2016. Langzamerhand vind ik mezelf steeds meer, terwijl ik niet eens wist dat ik mezelf soms kwijt was. Het was een topjaar, dus laten we dat ook van 2017 maken!

Voor iedereen een hele fijne jaarwisseling en goede start van 2017 gewenst!