Meningen van anderen: boeiend of toch belangrijk?

Vandaag ga ik iets vertellen over iets waar ik mijn hele leven al mee bezig ben, maar me daar sinds een paar weken écht druk om maak. De meningen van anderen… Ik heb het altijd best belangrijk gevonden wat een ander van mij of mijn manier van doen vindt. Maar nu krijg ik daar last van. Ik ben namelijk minder onzeker over mijn eigen keuzes, sinds ik moeder ben. Maar ik kan niet alles onderbouwen en doe veel op gevoel.

Bijvoorbeeld als ik mensen vertel dat mijn zoon niet wordt gevaccineerd (dit kan ik overigens wel onderbouwen), wordt er niet getwijfeld om daar overheen een keiharde mening te geven. Daarentegen kijk ik zelf altijd heel erg uit met hoe, waar en óf ik mijn mening geef. In sommige gevallen is dat namelijk niet van toegevoegde waarde voor mijzelf én de ander, dus waarom zou ik dat doen? Helaas denken anderen daar niet altijd over na.

Maar vaak, heel vaak, vul ik in mijn hoofd al in wat een ander misschien wel niet van me denkt. Terwijl dat misschien wel helemaal niet zo is. En al was het wel zo, wat zou het mij dan kunnen schelen? Maar toch maak ik mij er druk om, vooral als het werkgerelateerd is. Als zoonlief ziek is en ik dus thuisblijf. Honderdduizend excuses naar mijn collega’s maak, dat ik er vandaag niet kan zijn. Daarbij in de hoop dat zoonlief wat slaap pakt, zodat ik mijn laptop open kan klappen en wat werk kan verrichten. En als ik met zoonlief met 40 graden op schoot nog wat werk verricht, voel ik dat ik hem tekort doe. Maar als ik het niet doe, doe ik dan mezelf en mijn werk niet tekort? En daar gaan mijn gedachten: ‘Wat zouden mijn collega’s ervan vinden??’

Ik moet eerlijk zeggen dat ik hoe dan ook zoonlief niets tekort wil doen. Sinds dat hij er is, zijn al mijn stukjes leven op de juiste plek gevallen, er is niets belangrijker dan hij, ook mijn werk niet. Ik kan dat heel goed voor mezelf relativeren, maar kan me niet afsluiten voor wat een ander er eventueel van zou kunnen denken.

Waar ik vooral moe van wordt is dat ik altijd het gevoel heb mezelf tot in den treure te moeten verdedigen en die argumenten het liefst ook nog bewijzen, indien mogelijk. Als ik mezelf ziek meldt, ben ik bang dat mensen vinden dat ik me aanstel. Als ik een dag vrij neem heb ik het gevoel dat ik dat altijd moet verantwoorden. Als ik een afspraak afzeg is dat ook altijd zo. En eigenlijk ben ik daar klaar mee.

Maar hoe ik dat moet loslaten, weet ik niet. Dus graag: jullie mening of advies :). Ik beloof dat ik me er dit keer nog wel iets van aan zal trekken.

meningen van anderen