Mijn bevalling: dag badbevalling, hallo ziekenhuis (deel 2/3)

Van een bevalling in bad thuis, naar een spoedkeizersnede in het ziekenhuis <bonuspunten voor jou als je dit leest in de stem van de een zekere telecomaanbieder>.
Deel 2 (van 3) van mijn bevallingsverhaal. Deel 1 nog niet gelezen? Die vind je hier.

Dag thuisbevalling

Omdat ik meer dan 24 uur gebroken vliezen had, werd het automatisch een bevalling in het ziekenhuis. Zondag was ik nog onder de zorg van mijn verloskundige, vanaf maandag was ‘het probleem’ van het ziekenhuis. Zodra de weeën zouden beginnen, moest ik naar het ziekenhuis waar ik naar mijn eigen wensen kon bevallen.

Drie keer slikken (en wat traantjes) voor mij, want bevallen in het ziekenhuis stond mij erg tegen. Maar niks meer aan te doen, ik moet het met de situatie doen. Met een beetje mazzel was het bevalbad van het geboortehuis beschikbaar en kon ik alsnog in bad bevallen.

CTG’s

Omdat er met gebroken vliezen een infectiegevaar voor de ongeboren baby is, ga je na 24 uur elke dag even aan het CTG apparaat. Dus maandagochtend naar het geboortehuis in het ziekenhuis, apparaten op m’n buik en even een half uurtje alles laten doormeten.
De baby deed het prima en ik medisch gezien ook – alleen mentaal was ik helemaal in de war.

Er werd gecontroleerd of ik daadwerkelijk vruchtwater verloren was – en geen urine (het was vruchtwater) en ik kreeg de vraag was nu mijn plan was.
‘Dat straks thuis mijn weeën beginnen en ik gewoon mijn verloskundige bel voor mijn bevalling thuis.’ was mijn koppige antwoord – I blame the hormones.

Toen wisten we vooraf wanneer ik ging bevallen

Dinsdag hetzelfde verhaal met de CTG, al had ik inmiddels geaccepteerd dat de baby in het ziekenhuis in Leiden ter wereld ging komen. Met de gynaecoloog een gesprek gehad over woensdag; want als ik dinsdags ook geen weeën zou krijgen, werd woensdag de bevalling kunstmatig in gang gezet.

Een heel gek idee; wij wisten dat de baby uiterlijk woensdag geboren ging worden. Donderdag zou ik niet meer zwanger zijn, maar moeder zijn.

B-Day; Bevalling dag

Ook dinsdag begon er helemaal niks, dus woensdagochtend met de vluchtkoffer naar het ziekenhuis. Strak van de zenuwen en de tranen in mijn ogen: in plaats van blij zijn dat we onze baby eindelijk gingen zien, was ik nogal van pad af. De hele bevalling had ik geloofd in en vertrouwd op mijn lichaam, die me nu voor mijn gevoel in de steek liet en de baby er niet uit wilde werken. Ik was bang voor wat ging komen en vooral HOE het zou komen.

Ik kwam ‘s ochtends binnen met 2cm ontsluiting, de wee-opwekkers werden gestart en sloegen meteen flink aan; met een uur had ik hele pittige weeën. Ook zorgde de oxytocine (wee-opwekkers) bij mij voor flinke misselijkheid en shaken: ik bibberde als een rietje over mijn hele lijf; van mijn voeten tot mijn kaak, alles bewoog en klapperde ongecontroleerd. Doodvermoeiend.

Waar ik vooraf had bedacht dat ik een boekje kon lezen tijdens de eerste weeën, was ik vrij snel in mijn eigen bubbel. Ik vond de bevalling heftiger dan verwacht en probeerde dat weg te drukken met de gedachte dat ik straks mijn meisje ging zien. Ik vocht tegen de weeën, pufte ze weg en liet ze over me heenkomen; verschillende manieren om mijn lichaam de ruimte te geven om tot uitdrijving te komen.

Ruggenprik alsjeblieft!

Na 5 uur opvangen was ik op 3cm ontsluiting. Daar schrok ik nogal van; dit trek ik niet nog weetikveel-hoeveel uur! En daarna nog persen… Dat kan ik niet. Dus ik deed wat ik (met mijn naaldfobie) nooit gedacht had; ik vroeg om een ruggenprik.

De oxytocine werd uitgezet zodat het bibberen minder werd en de arts kon prikken. Ik hoopte door de verdoving even wat rust te ervaren, maar voor mij ging alleen het randje van de weeën af en het shaken kwam weer terug. Dat had ik me toch iets anders voorgesteld…

We gaan zo persen. O nee, toch niet

Na ruim 11 uur bibbers en weeën zat ik op totale (10 cm) ontsluiting. De gynaecoloog zag dat de hartslag van de baby af en toe wat dipte – iets dat vaak voorkomt bij aan het einde van de bevalling vertelde hij. Met een bloedtestje konden ze zien of alles nog goed ging en daarna mocht ik gaan persen.

De gynaecoloog zei tussen neus en lippen door dat hij de vacuümpomp ging pakken. En terwijl ik die onverwachte informatie nog aan het verwerken was, kwam de uitslag van baby’s bloedtest: die was niet goed. Ineens werd alles in gang gezet voor een spoed sectio: ze moest met 10 minuten geboren worden.