Moeder van een prematuur zijn is heftig!
Isabel Jacobs (32) werd tijdens haar zwangerschap al met 21,6 weken opgenomen vanwege pre-eclampsie, na 5 dagen werd zij naar huis gestuurd om uiteindelijk met 26,3 weken te bevallen van Lex (2 jaar). Ineens was zij moeder van een prematuur geboren kindje.. Vandaag doet zij haar verhaal omdat ze graag een bijdrage wil leveren in haar eigen verwerking, maar daarnaast is ze natuurlijk ontzettend trots op hoe haar zoon het doet en hoopt daarbij ook anderen te helpen bij de verwerking.
Hoe verliep je bevalling: Met 21,6 wkn werd ik al opgenomen in het ziekenhuis met pre-eclampsie. Na 5 dagen mocht ik naar huis om rust te houden. Met 26 wkn bleek uit een echo dat ons kleintje niet meer groeide en weinig meer binnenkreeg van mij. Ook mijn bloeddruk bleef niet onder controle. Toen ben ik met de ambulance naar een academisch ziekenhuis (MMC) gebracht. Longrijpingsspuiten en magnesium werden meteen gegeven. Ik heb het nog tot 26,3 wkn uit kunnen houden. Ik werd te ziek en de ctg gaf ook dat ons mannetje het ook niet fijn meer had. Het werd een semi-spoed keizersnede. Ondanks alle onzekerheid en spanning verliep deze heel rustig.
Hoe vond je de omschakeling naar opeens moeder zijn door de vroeggeboorte? Heel moeilijk, ik voelde mij echt geen mama. Dat heeft wel even z’n tijd nodig gehad. Vooral de eerste dagen toen ik nog veel morfine kreeg vergat ik dat ik een kindje had gekregen. Ik mocht na 2 dagen met hem buidelen, maar daarna duurde het weer 3 weken voordat dit kon. Omdat alles nog zo onzeker was durfde ik mij ook niet heel goed te hechten. Na 3 weken toen Lex van de beademing af mocht en we elke dag konden buidelen kon het echte hechten beginnen. Toch voelde ik mij soms nog wel een ‘slechte’ moeder. Ik kon de zwangerschap niet afmaken, maar ook borstvoeding kolven lukte nauwelijks. Daarin faalde ik echt. Borstvoeding geven was het enige wat ik hem echt kon geven en zelfs dat lukte niet.
Hoe ben jij omgegaan met de achtbaan van emoties? Omdat we al even in onzekerheid zaten (vanaf 21,6 wkn al met Pre eclampsie in het ziekenhuis) heb ik in het academisch ziekenhuis een gesprek met een psycholoog aangevraagd. Zij heeft mij heel erg goed geholpen, later in het streekziekenhuis is deze zorg doorgegaan met behulp van een maatschappelijk werkster. Emoties tonen waar familieleden bij zijn kon ik niet, bij mijn partner of hulpverleners liet ik mijn tranen gaan. Nog steeds ben ik veel bezig met facebookgroepen enz, dit is voor mij toch een manier van verwerken.
Moeder van een prematuur zijn is heftig, maar het maakt mij nog dubbel zo trots omdat we er keihard voor hebben moeten knokken.
Hoe vond je het om constant heen en weer te reizen naar het ziekenhuis i.p.v. van je kindje thuis te hebben? De eerste 6 weken verbleven wij in het ziekenhuis en ronald mc donaldhuis. Dit was op dat moment echt even ons thuis. Fijn om zo dicht bij je kindje te kunnen zijn, zeker ook omdat ik vanwege de keizersnede niet mocht autorijden. Het op en neer reizen naar het streekziekenhuis was vermoeiend, maar we hadden het geluk dat we op 10 min rijden van het ziekenhuis wonen. Het telkens met lege handen thuis komen vond ik wel erg moeilijk.
Wat heeft de vroeggeboorte met je relatie gedaan? We zijn er goed uitgekomen. We hadden beide ons eigen manier om het verwerken en waren het ook niet altijd met elkaar eens, maar door elkaar in ons eigen waarde te laten ging dit goed. Na thuiskomst ben ik een tijdje ‘down’ geweest, dit was wel een lastige periode, mede omdat ik die emotie zelf ook niet begreep. Ons kindje was thuis, ik zou blij moeten zijn en moeten genieten, maar dat lukte niet. Met behulp van de maatschappelijk werkster ging het wel beter. We kunnen goed praten over alles wat er gebeurd is.
Hoe vind je dat buitenstaanders zoals familie en vrienden zijn omgegaan en omgaan met de situatie? Goed, we hebben veel steun en begrip gehad, ook al hielden wij zelf de boot soms af. Kaartjes, mailtjes, appje deden ons erg goed. Pas toen Lex thuiskwam hebben we wat meer bezoek toegelaten. Vooral onze ouders zijn heel nauw betrokken geweest en hebben ons in alles gesteund. Mijn ouders hebben de kinderkamer in orde gemaakt, maar ook in kleine dingen zoals wassen, strijken, boodschappen doen werden we geholpen.
Hoe heb jij het eerste jaar ervaren? Het eerste half jaar was heftig, onzeker en emotioneel. Na 14 weken ziekenhuis kwamen we met zuurstof thuis. Uiteindelijk is alles wel meegevallen en beseffen we steeds meer hoeveel geluk we hebben gehad. Het had zo anders kunnen zijn. De tweede helft was volop genieten en steeds meer vertrouwen krijgen in hoe goed ons mannetje het doet. Maar in deze periode kwam ook meer rust en bij mij het besef dat ik zelf nog alles behalve herstelt was.
Hoe heb jij de eerste verjaardag gevierd? Op de dag zelf klein met opa’s, oma’s, ooms en tantes. Het weekend daarna met vrienden, een paar uurtjes maar. Dit was lang en druk genoeg voor ons.
Keek je uit naar de verjaardag of had je er veel moeite mee? Ik keek er erg naar uit en heb er weinig moeite mee gehad op de dag zelf.
Jouw ultieme tip aan andere prematuur moeders: Houdt moed, de medische wereld is zo knap! Probeer elke dag iets positief te ervaren en maak veel foto’s.
Jouw ultieme tip aan buitenstaanders: Houdt rekening met wensen en gevoelens van prematuurouders, maar schroom niet om iets van je te laten horen. Ook als het kindje al thuis is, het verwerken van deze heftige periode heeft echt zijn tijd nodig.
Marjolein says:
Lijkt me echt megaheftig om zo vroeg te bevallen. Wat een zorgen! Gelukkig is de medische wetenschap tegenwoordig heel ver.