Moeders kunnen niet ziek zijn
Het lijkt er wel op dat de hele wereld op het moment ziek, zwak en misselijk is. Op het werk vliegen de ziekmeldingen en snotterende collega’s je om de oren, aan het thuisfront blijft het angstvallig rustig op een enkele snottebel na.
Family flu
Quinten komt altijd redelijk snel over een verkoudheid heen met een goede boost vitamine C en manlief zegt vaak “het gevoel te hebben dat hij ziek wordt”, maar wordt dat bijna nooit. Nu is manlief sowieso geen gemiddelde als het gaat om de ‘manflu’. Hij slaat zich er altijd dapper doorheen. En ik? Ik kán niet ziek zijn. Afgelopen periode heeft mijn lijf regelmatig op de rem getrapt. Eerst een hoestje, dan wat snotterig, dan ineens weer die fibro-pijn. Ik voel dat ik rust moet nemen, maar wanneer dan?
Moeders kunnen niet ziek zijn
Moeders kunnen niet ziek zijn. Ze hebben namelijk een verantwoordelijkheid thuis, een verantwoordelijkheid op het werk. Ze voelen zich onmisbaar en kunnen niet loslaten. Da’s lastig, want als je je ziekmeldt voor het één ligt het ander op de loer. Altijd…Om het even op mezelf te betrekken, als ik mij ziek meldt en thuis in bed of op de bank lig, voel ik me schuldig tegenover de oppas, mijn werk en mijn huishouden. Als ik gewoon ziek blijf werken, kan manlief gerust en ijskoud zeggen dat ik me dan thuis met de rest ook wel kan redden, “want anders was ik wel ziek thuis gebleven.” Dus blijf ik rennen met boodschappen, huishouden en een peuter aan m’n been. En als ik een grens stel, word ik raar aan gekeken. Of voelt dat in ieder geval zo.
Ik sta altijd ‘aan’
Maar ik heb dat gewoon zelf in de hand gewerkt. Ik sta altijd ‘aan’, zelfs als ik slaap. Als Quinten wakker is, wordt hij vaak nog meer overstuur als zijn vader hem komt troosten. Vader geërgerd, Q nog verder over zijn toeren, enz enz… Mama gaat een kwartiertje naast Q liggen en meneer slaapt. Waarom? Gewoon, ik ben mama. En mama straalt rust uit waar nodig. (Vooral ‘s nachts als ze half slaapt..) Maar soms hè… Heeeeeel soms zou ik wel heel even ‘uit’ willen staan. Gewoon, dat een paar daagjes even niemand mij nodig heeft. Maar dan wel éventjes, want tja… Ik heb het eigenlijk gewoon nodig dat iemand mij nodig heeft.
Lieve mama’s en papa’s, hoe doen jullie dit toch? Je eigen grens (of die van je lijf) bewaken. Ik voel me er ALTIJD schuldig over, waaróm toch? Hebben jullie dit ook?
Saska | Finance Monkey says:
Oh my.. Je moet wel echt eerst voor jezelf zorgen voordat je goed voor anderen kunt zorgen hoor! Dat is echt zo belangrijk! Ik snap dat een gezin en daarnaast een baan veel van je vraagt maar misschien is het een goed idee om jezelf eens op de eerste plek te zetten? Al is het maar voor 1 avond in de week?
Succes!!
Anneke says:
Gewoon niet meer schuldig over voelen ;) Ziek is ziek. Punt.
Toen ik enkele weken geleden ziek was ging ik gewoon, nadat de kinderen naar school waren vertrokken, terug naar bed. Dat huishouden loopt niet weg. En er loopt hier ook nog een vent rond die het wel een paar dagen kan overnemen. Ik leg het ook gewoon uit aan de kindjes dat ik ziek ben en dus niet 24/7 rond hen ga kunnen huppelen om te helpen sokken aandoen, ruzie’tjes te blussen enzo. Het hoort er nu eenmaal bij: mensen worden soms ziek. En ik merk dat als ik daar gewoon eerlijk over ben met de kindjes ze het zelfs leuk vinden om mij te helpen en verzorgen op zo’n momenten. Ze voelen zich dan pas echt groot :D Goed zorg dragen voor jezelf, hoor!
Marion Stam says:
Hoe we dat doen als moeders? Misschien door jezelf een beetje weg te cijferen? En maar doorgaan. Maar ook door goede afspraken te maken met je partner. Want hij kan net zo goed voor de kinderen zorgen als jij.